Διαφήμιση και πολιτικολογία ανάκατα

 Γράφει ο Γιωργος Κωστόπουλος

Ο Άδωνις πουλάει και βιβλία, που τα διαφημίζει στα κανάλια με το ίδιο πάθος που τον διακρίνει και στην πολιτική. Το διαπίστωσα από μια εκπομπή που τυχαία  παρακολούθησα, γιατί το θέμα μ’ ενδιέφερε. 

Στη διαφήμιση του συγκεκριμένου βιβλίου ο κ. υπουργός αδίκησε, για να μην πω διέσυρε, τον εαυτό του, καθώς ξεστράτισε από τον κύριο στόχο του και πελαγοδρόμησε στις ιδεολογικές και παραταξιακές καταβολές του. Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί σε χονδροειδείς ανακρίβειες.

Όμως αυτό ποσώς τον ενδιέφερε, γιατί γνώριζε ότι λίγοι θα ήταν οι εξοικειωμένοι με το περιεχόμενο του βιβλίου που διαφήμιζε. Του αρκούσε να εντυπωσιάσει το πλατύ κοινό, το εκλογικό βεβαίως, με τις άσχετες με το θέμα αναφορές του.

Συγκεκριμένα το βιβλίο που διαφήμιζε ήταν η επιτομή του «μεγάλου λεξικού της ελληνικής γλώσσας Liddell – Scott», που εκδόθηκε το 1843.  (Στα ελληνικά μεταφράστηκε το 1904  και παραμένει ως κορυφαία αναφορά όλων των εργασιών κλασσικών σπουδών).

Ο κ. Γεωργιάδης μάς βεβαίωνε ότι ο συγκεκριμένος τόμος έχει εξαντληθεί και μπορούμε να τον προμηθευτούμε μόνο από τον ίδιο, κάνοντας ένα τηλεφώνημα. Ωστόσο, απ’ ότι είδα στο διαδίκτυο, προβάλλεται από αρκετά βιβλιοπωλεία. Αλλά το σημαντικό είναι άλλο, ότι χρησιμοποίησε το μνημειώδες επιστημονικό έργο για την προβολή της ιδεολογίας του.

«Γνωρίζετε, είπε, ότι εγώ είμαι δεξιός και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Και ο πατέρας μου ήταν δεξιός. Καλός δεξιός. Και τι σημαίνει να είσαι δεξιός μάς το λέει αυτό το λεξικό». Ανοίγει λοιπόν το  επίτομο Liddell – Scott, στο σχετικό λήμμα, για να αποδείξει ότι ως δεξιός έχει τη σωστή πολιτικοϊδεολογική ένταξη!

» Στον Όμηρο, είπε, βρίσκουμε ότι το δεξιό κέρας στη μάχη είναι η καλή, η δυνατή παράταξη, ενώ το αριστερό κέρας είναι η κατώτερη, η αδύνατη πλευρά». Είπε και άλλα παρόμοια ο κ. υπουργός, με αναφορά και στην οιωνοσκοπία, για να μας διδάξει ότι είναι καλό να είσαι δεξιός. Και, για να γίνει πιο πειστικός, πρόσθεσε: «Ο Όμηρος δε γνώριζε ούτε τον Τσίπρα ούτε την Παπαρήγα»! Δηλαδή ο Όμηρος πρόβλεψε και μίλησε μόνο για τα δεξιά κέρατα όλων των εποχών. Όχι  για τους σημερινούς αριστερούς πολιτικούς.

«Να πέσει το ντουβάρι, να σε πλακώσει το λελέκι» έλεγε η γιαγιά μου για πράγματα άσχετα.

Αρκετά όμως μ’ αυτές τις ανοησίες. Οι πολιτικοί όροι «δεξιά», «αριστερά», «κέντρο» καθιερώθηκαν στην εποχή της Γαλλικής Επανάστασης (1789). Στη Συνέλευση των αντιπροσώπων του λαού διαμορφώθηκαν τρεις ομάδες, ανάλογα με τις πολιτικές και γενικότερα τις ιδεολογικές απόψεις των μελών της καθεμιάς:

Στη δεξιά μεριά της αίθουσας των συνεδριάσεων κάθισαν (τυχαία ασφαλώς) οι ευγενείς, οι οποίοι απέρριπταν κάθε μεταβολή του παλιού καθεστώτος. Στην αριστερή κάθισαν οι «πατριώτες», οι οποίοι οραματίζονταν ένα πολίτευμα σαν το αμερικανικό και στο κέντρο οι μετριοπαθείς, οι οποίοι απέβλεπαν στην εγκαθίδρυση βασιλικού πολιτεύματος με δύο βουλές, σύμφωνα με το αγγλικό παράδειγμα.

Την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης, τη γνωρίζει ο κ. Γεωργιάδης. Αλλά, ως καλός δεξιός, προτιμά να την αγνοεί.