Ποίηση :Ρηγίνος
Πόλη χωμένη στην κοιλάδα του Λύγκου
χαρακωμένη από τον Σακουλέβα
ο ζωοδότης ποταμός
μπροστά χαλαρά απλωμένος ο κάμπος
να σβήνει μέχρι τους πρόποδες του Καϊμακτσαλάν
ορθός περήφανος με το δικό του αφήγημα
προβάλλει τον ήλιο με το χάραμα της λάβας του.
Όνομα που σε χαρακτηρίζει μια γλυκάδα
στα χείλη κολλημένο να φυσά ένα Φι
και ένα Ρο ανάμεσα στον ουρανίσκο και την γλώσσα
μεγαλόπρεπο το ωμέγα μακρύ Ωωωω
ακούγεται πέρα ως πέρα δυνατά
μου θυμίζει φύλλα, φιλιά
και μια πύρινη κατάληξη
ή όπως λέμε Ρήνα Ειρήνη
δεν ξέρω τι σχέση έχει με τις φλαμουριές
και την πλούσια χλωρίδα ετυμολογικά,
ο κόσμος λιτός σκληροτράχηλος
ανεκτικός μέχρι τα όρια που θέτει
η θέση τους στην ιστορία
και ποιός λαός δεν κάνει έκπτωση για να επιβιώσει
στο πέρασμα μιας πολυπολιτισμικής Εγνατίας.
Φλώρινα είναι και τα πολύπαθα χωριά
η Πρέσπα, το Αμύνταιο, οι λίμνες, τα βουνά,
σε τιμούμε γι’ αυτό που είσαι
γι’ αυτό που ήσουν και γι’ αυτό που έμεινε
οι ωραίοι και περήφανοι ανθρώποι σου
η σιωπηλή πλειοψηφία
που κάνει υπομονή και αντέχει
όποιος σε ζήσει από κοντά σε λατρεύει.
5-1-20 Ρηγίνος
Ρηγίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου