Στον αριθμό 11 της οδού Κεντέρη, βρίσκεται το κτήριο της «Νέας Γενιάς Ολυμπιακού Χωριού». Τα περισσότερα μέλη αυτής της δραστήριας εθελοντικής
ομάδας, είναι μεταξύ 15 και 25 ετών. Αν κάποιος έκρινε από τα
μουτζουρωμένα πρόσωπά τους, θα υπέθετε ότι είναι τουλάχιστον 30. Εκεί
βρήκα παιδιά από εκείνα που έχουν να δουν τις αίθουσες του σχολείου τους
δύο χρόνια, και άλλα, που δεν κατάφεραν να πιάσουν την ελάχιστη βάση
εισαγωγής στην σχολή που επιθυμούσαν και τους έμεινε το όνειρο αμανάτι.
Βρήκα και μερικά από εκείνα, που είδαν αστυνομικούς να μπαίνουν στις
σχολές τους.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΡΓΙΩΤΗ
Όλα τους πάλευαν με τις φωτιές και βοηθούσαν στον ανεφοδιασμό αυτοκινήτων για την μεταφορά νερού και τροφίμων στις πυρόπληκτες περιοχές. Είναι τα παιδία που η χώρα τους τα ξέχασε και εκείνα για αντάλλαγμα έσπευσαν να τη γλυτώσουν απ’ τις φλόγες.
Εκεί βρήκα την κυρία Βαρβάρα: μητρική φιγούρα για τους εθελοντές.
«Άκουσα έναν άνθρωπο που έλεγε ότι κοιτάζουνε μόνο την Αθήνα και έχουνε ξεχάσει την Εύβοια και ήθελα να του πω ότι δεν κοιτάζουνε την Αθήνα, και εδώ ξεχασμένους μας έχουνε»
Μου είπε ότι «από τον Ιούλιο του ’19, δεν έχουμε αισθανθεί ασφαλείς. Ποτέ. Σε ότι αφορά τα σχολεία, τα έχει κάνει να μην πω πως. Παιδιά που ήταν μαθητές του 18, του 19 και γράψανε (πανελλήνιες), κοπήκανε γιατί δεν πήρανε την ελάχιστη βάση εισαγωγής. Παιδιά τα οποία φέτος είναι να πάνε Τρίτη Λυκείου, μέσα σ’ αυτούς και ο γιος μου, και έχουνε κάνει δύο χρονιές μέσω webex; Πώς να νιώσουμε ασφάλεια; Με τον κορωνοϊό; Που έχουμε κάτσει μέσα, έχουμε κάνει όλα αυτά που λέει η κυβέρνηση και δεν είδαμε να αλλάζει τίποτα;».
«Ο γιός μου είναι 17 στα 18, είναι αυτή τη στιγμή τους Θρακομακεδόνες και δίνει νερά και φαγητά στους ανθρώπους εκεί».
«Είναι θυμωμένος και απογοητευμένος. Αισθάνεται ότι το κράτος αδιαφορεί για εκείνον. Δικό του είναι μόνο το σπίτι του που απειλείται, οι φίλοι του που απειλούνται, το σχολείο του που απειλείται, αυτά».
Όσο μιλούσαμε, κοιτούσε με αγωνία απέναντι τους καπνούς. «Έχω συνηθίσει να κοιτάω απέναντι και να βλέπω πράσινο και τον ουρανό. Αυτή τη στιγμή κοιτάω απέναντι και δεν βλέπω τίποτα. Ανοίγω το σπίτι και μυρίζει». «Άκουσα έναν άνθρωπο στο δελτίο ειδήσεων που έλεγε ότι κοιτάζουνε μόνο την Αθήνα και έχουνε ξεχάσει την Εύβοια και ήθελα να του πω ότι δεν κοιτάζουνε την Αθήνα, και εδώ ξεχασμένους μας έχουνε».
Λίγο αργότερα γνώρισα τον Βασίλη, τον επικεφαλής των εθελοντών, ο οποίος μου επιβεβαίωσε ότι τους είχαν ξεχασμένους και πριν τις πυρκαγιές. «Μόνο λαμογιές βλέπω. Φέτος προσπάθησαν στη Γ' Είσοδο του Ολυμπιακού χωριού να στήσουνε παράνομο αμαξοστάσιο: 300 λεωφορεία. Εμείς τους πήγαμε κόντρα και τα καταφέραμε».
«Αυτό ξεκίνησε μέσα στην καραντίνα, απ’ τα Χριστούγεννα». Όταν τον ρώτησα αν είδε κάποιον αξιωματούχο, μου απάντησε: «Όταν έρχονται αυτοί, εμείς φεύγουμε και πάμε μες στα μέτωπα, ενώ αυτοί κάθονται με τα πουκάμισά τους τα σινιέ, τα καθαρά και βγάζουν φωτογραφίες».
Μια ώρα περίπου μετά τα μεσάνυχτα εμφανίστηκε ο κύριος Κυριάκος, εθελοντής πυροσβέστης και άντρας της κυρίας Βαρβάρας.
«Αυτοί ή έχουν δώσει λάθος εντολές ή κάτι πάει λάθος»
Αυτός ο άνθρωπος, που βλέποντάς τον νόμιζες πως μπορεί στις πλάτες του να κουβαλήσει το βάρος της Ελλάδας, και που, μεταξύ μας, αυτό ακριβώς έκανε τα τελευταία εικοσιτετράωρα, βούρκωσε λέγοντάς μου ότι σήμερα έσωσε έξι σπίτια, αλλά έχασε ένα. Γι' αυτό το σπίτι δάκρυζε.
«Για μένα το να είσαι πυροσβέστης είναι λειτούργημα», μου είπε, «πας εκεί που φεύγουν όλοι οι άλλοι. Εγώ βέβαια δεν είμαι επαγγελματίας, είμαι εθελοντής».
«Σήμερα πήγαμε να καούμε. Μας κύκλωσε η φωτιά, να βλέπεις καύτρες από πάνω σου, να βλέπεις τον κόσμο να τρέχει πανικόβλητος. Την προσωπική μας ασφάλεια την παραμερίζουμε».
«Ταυτόχρονα προσπαθούσα να σώσω δύο σπίτια, και βλέπω παραπέρα, καιγόταν ένα μαντρί. Πήγαμε και σπάσαμε τον φράχτη για να διώξουμε τα ζώα, να ελευθερωθούνε. Απ’ όλα αυτά τα συναισθήματα γίνεται ένας πόλεμος στο μυαλό σου».
«Δεν υπάρχει ευθύνη. Η ευθύνη είναι όταν ξέρεις. Αυτοί ή έχουν δώσει λάθος εντολές ή κάτι πάει λάθος. Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να υπάρχουν τραυματίες και να είναι όλοι εθελοντές. Ο ένας πέθανε. Μόνο εμείς τρέχουμε να κάνουμε κάτι».
«Αυτό που έζησα δύο μέρες είναι ο εκάστοτε αξιωματικός υπεύθυνος, γιατί σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο απλός πυροσβέστης, να μας λέει “πάμε πίσω”, “πάμε πίσω” και το κάθε “πίσω” είναι 500 μέτρα, που σημαίνει, να πούμε, σπίτια, χωράφια, δέντρα, γη και τ' αφήνεις να καούν;».
«Θα μπορούσαμε να σώσουμε περισσότερες καταστάσεις, περισσότερα σπίτια, περισσότερες περιουσίες, αλλά μας σπρώχναν πίσω, επειδή φοβούνται να μην γίνουν υπαίτιοι θανάτων. (…) Δεν ξέρω αν (οι εθελοντές) βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την ζωή μας, ίσως γιατί θέλουμε να σώσουμε τους συνανθρώπους μας». Λίγο πριν ο Βασίλης μου είπε: «Θεωρώ πως είναι σπίτι μας η κοινότητα όχι μόνο το κτήριο στο οποίο μένουμε».
Όταν ρώτησα τον κύριο Κυριάκο αν αισθάνεται αυτό το κράτος για δικό του, απάντησε: «Το κράτος δεν ξέρω αν αισθάνεται εμένα δικό του».
Η απάντηση αυτή υπογραμμίζει το εθνικό μας παράδοξο, το γεγονός πως αυτή την χώρα κυβερνούν χαλβάδες με κολλαριστές πουκαμισιές και προσωπικά πυροσβεστικά οχήματα για τις βίλες τους, που την ώρα της κρίσης πετούν το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο.
Την ίδια στιγμή γι’ αυτή την χώρα παλεύουν άνθρωποι με μουτζουρωμένα πρόσωπα, βρώμικα χέρια και σκισμένες μπλούζες, άνθρωποι ξεχασμένοι απ’ τους θεσμούς.
* Όπως διαβάζουμε και στη σελίδα τους στο facebook, η «Νεα Γενιά Ολυμπιακού χωριού», είναι «Μια ομάδα νέων ανθρώπων που επιθυμεί να αλλάξει συνειδήσεις και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τον εθελοντισμό. Ένας καθαρός εθελοντικός αγώνας για τον τόπο μας, αποστειρωμένος από κόμματα, δογματισμούς και άγονες αντιπαραθέσεις, με απώτερο σκοπό την εύρεση λύσεων, θεμελιωμένο στη κοινή λογική»
Πηγή:2020mag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου