Πέθανε ο μπουζουξής Γιώργος Πετρούδης από την Φούστανη

Πέθανε πριν λίγες μέρες  ο μπουζουξής Γιώργος Πετρούδης σε ηλικία 50 χρονών, από καρδιά.

Αντιγράφουμε από το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ όσα γραφει ο 

babisicetelli

Με τον Γιώργο γνωριστήκαμε και παίζαμε μαζί περιστασιακά από το 2011 και σχεδόν τρεις σεζόν ολόκληρες μεταξύ 2017-2020.

Έπαιζε τα τελευταία χρόνια στον Άγγελο, στο Στέκι του Αρτέμη, στο Δια Ταύτα και παλαιότερα στην Ρεμπέτικη Ιστορία στη Στοά Αθανάτων και σε πολλά άλλα μαγαζιά. Τα καλοκαίρια έπαιζε στη Σαντορίνη όπου κάποτε είχε και μαγαζί.

Καθαρόαιμος μπουζουξής, αγάπαγε παθολογικά το όργανο, ο ίδιος βέβαια δεν έβαζε τον εαυτό του στους “ρεμπέτες” μπουζουξήδες, ήξερε ότι τον καθόρισαν τα μεγάλα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης που άρχισε να παίζει από μικρή ηλικία. Μπορούσε να παίξει τα πάντα, από παλιό ρεμπέτικο μέχρι σύγχρονο λαϊκό.
Σχεδόν πάντα μιλούσαμε, πριν και μετά τα παιξίματα, ή στα ταξίδια που κάναμε, μόνο για σολίστες μπουζουξήδες, για οργανοποιούς, για το πως πρέπει να είναι τα ταξίμια, για τους παλιούς και νέους του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού.

Ο Γιώργος κατάφερε να έχει ένα αναγνωρίσιμο ήχο στο όργανο, που κυρίως εκφραζότανε από την πολλή δύναμη στο δεξί χέρι, την στραγαλάτη πενιά, την επιθετικότητα του ήχου.

 Η κηδεία του έγινε στην γενέτειρά του Φούστανη , όπου στην τελευταία του κατοικία οι συνεργάτες του , τον αποχαιρέτισαν παίζοντας μουσική με τα όργανά τους 

ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ - ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΥΔΗΣ / BOUZOUKI - GIORGOS PETROUDIS

Όλα τα στοιχία της προσωπικότητάς του και του χαρακτήρα του τα έβγαζε και στο τρίχορδο… ευαισθησία, πραότητα και ξαφνικά θυμό, έκρηξη…
Αντισυμβατικός άνθρωπος, μποέμης και υπερήφανος, δεν επεδίωξε δημοσιοσχετίστικες επαφές, ούτε του άρεσαν τα κολακευτικά λόγια.

Χαρακτηριστικό του τα μεγάλα ταξίμια πριν τα τραγούδια… τόση αγάπη για το παίξιμο… μερικά βράδια, έκανε κάποια πράγματα που δεν θα τα ξεχάσω… Μπορούσε να κάνει ένα μαγαζί να χορεύει τσιφτετέλι μόνος του… Ένα βράδυ στον Άγγελο, στο ξεκίνημα του προγράμματος που πάιζαμε ορχηστρικά, πριν έρθει η τραγουδίστρια, έπιασε να παίξει το ταξίμι χουζάμ του Παπαιωάννου και για κανά δεκάλεπτο σόλαρε, το πήγε παραπέρα, έκανε μαγικά… όταν τελείωσε, με κοίταξε, ξεράθηκε στα γέλια και η βραδιά συνεχίστηκε…

Σαν φόρο τιμής στον συνεργάτη και φίλο μου, είπα να γράψω 2-3 πράγματα για αυτόν εδώ στο Φόρουμ, ξέροντας ότι δεν θα χαθούν στη δίνη του διαδικτύου.
Μακάρι να μην τον ξεχάσει ο κόσμος που ξεσήκωσε και γλέντησε όλα αυτά τα χρόνια.