Κράτος επιχειρηματίας. Γιατί όχι;

Γράφει ο Μάνος   Δ. Ασβεστόπουλος

Η κοινή γνώμη, λένε, είναι μια έννοια ισχυρή. Είναι κάτι το αόρατο, το μη μετρήσιμο και δεν μπορεί να αποδειχθεί. Το γεγονός πως, παρολ’ αυτά, αποτελεί βοήθημα και ισχυρό επιχείρημα στη μετάδοση μιας άποψης υποδηλώνει τη δύναμή της . Το μυστικό, λοιπόν, για να πετύχεις τα συμφέροντά σου είναι να συμβαδίσεις με τη κοινή γνώμη. Εκτός εάν καταφέρεις και κάνεις τη κοινή γνώμη να συμβαδίσει μαζί σου…

    Και από τις γενικές διατυπώσεις ας περάσουμε σε ειδικότερες διαπιστώσεις. Είναι κοινός τόπος πως οι επιβαρύνσεις της ελληνικής μισθωτής κοινωνίας προέρχονται από ελλειμματικές ΔΕΚΟ, από ακριβοπληρωμένα αργόμισθα στελέχη και από  επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος που βαλτώνουν και αδυνατούν να σταθούν στον ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς. Η παραπάνω πρόταση, που σημειωτέον συμβαδίζει με τη «κοινή γνώμη», περιέχει δυο σωστές διατυπώσεις και δύο εσφαλμένες. Οι ελληνικές ΔΕΚΟ, ναι, είναι ελλειμματικές και επιβαρύνουν ετησίως τους προϋπολογισμούς με πολλά δις. Μερικοί εκ των εργαζομένων σε αυτές δεν θα είχαν ουδεμία πιθανότητα ένταξής τους στο Δημόσιο υπό κανονικές συνθήκες, κι αυτό είναι γεγονός. Αναλύοντας, τώρα, τις ανακρίβειες της βασικής μας πρότασης σκοντάφτουμε πάνω στο χαρακτηρισμό της αγοράς ως ελεύθερης. Αλήθεια πόσο ελεύθερη μπορεί να λογιστεί μια αγορά όπου οι δυνατότητα κερδών για τις δημόσιες επιχειρήσεις είναι έννοια απαγορευμένη; Πόσο ελεύθερη μπορεί να λογιστεί μια αγορά στην οποία έχει επικρατήσει η κοινή άποψη πως η λέξη «επένδυση» κουμπώνει μόνο με τη λέξη «ιδιώτης»; Πόσο ελεύθερα και αυτόβουλα μπορεί να κινηθεί μια ΔΕΚΟ η οποία είναι αιχμάλωτη ύποπτων νομοθετικών παρεμβάσεων που της απαγορεύουν τη δημιουργία επενδύσεων(!), αναθέτοντας τες αποκλειστικά και μόνο σε ιδιώτες;  Και πόσο εύκολα θα μπορούσε κάποιος να επιχειρηματολογήσει υπέρ της αδράνειας των δημόσιων επιχειρήσεων όταν ξέρει πως η αδράνεια επιβάλλεται σε αυτές και δεν είναι επιλογή τους!

    Η απάντηση είναι απλή. Μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να το κάνει, ειδικά εάν αυτός ο κάποιος έχει άμεσο συμφέρον. Τον τρόπο τον αναφέραμε πριν, η κοινή γνώμη έχει μεγάλη δύναμη, αρκεί να συμβαδίσει με τα συμφέροντά σου. Οι τακτικές μάς είναι γνωστές και όλοι λίγο πολύ έχουμε πέσει στην παγίδα. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια συνεχής απαξίωση του Δημοσίου τόσο προς τους εργαζομένους όσο και προς τις ίδιες τις επιχειρήσεις. Έχουμε δει κι άλλα. Πλεονασματικές ΔΕΚΟ (π.χ. ΔΕΗ) έχουν φτάσει στο σημείο να κάνουν παρέα με το σινάφι των ελλειμματικών και αυτό επετεύχθη με μια και μόνο κίνηση (λόγω του χαρατσιού ανεστάλησαν πολλές πληρωμές με αποτέλεσμα την ανατροπή του οικονομικού προϋπολογισμού της επιχείρησης). Δημόσιες δηλώσεις, όπως αυτή του κ. Στουρνάρα περί μη βιωσιμότητας του Τ.Τ., κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Και οι μέθοδοι δεν έχουν τελειωμό (πτώση μετοχών των υπό πώληση εταιριών, καρατομήσεις και διαιρέσεις τμημάτων σε άλλες υποψήφιες).

    Προτού, λοιπόν, υποπέσουμε ξανά στην παγίδα της υποτίμησης εταιριών και επιχειρήσεων του Δημοσίου, ας αναλογιστούμε ποιος ευνοείται από αυτό και άθελα μας του δίνουμε ώθηση. Περισσότερη προσοχή, ωστόσο, θα πρέπει να δίνεται στην ενδυνάμωση των ΔΕΚΟ, άροντας νομοθετικές αγκυλώσεις και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες οι ίδιες, με απώτερο σκοπό, όχι μόνο την παραμονή τους υπό δημόσιο έλεγχο, αλλά τη στήριξη του οικοδομήματος που λέγεται ελληνική οικονομία. Διότι ένα κράτος χωρίς πλουτοπαραγωγικές πηγές θυμίζει έναν άνθρωπο με κομμένα άκρα, ο οποίος δεν μπορεί να ορίσει μόνος του τις κινήσεις του. Από την άλλη ένα κράτος με δημόσιες επιχειρήσεις υπό τον έλεγχο του θυμίζει έναν άνθρωπο αρτιμελή έτοιμο και ικανό να σηκωθεί και να ορμήσει προς τα μπροστά ορίζοντας αυτοβούλως τις κινήσεις του και βάζοντας πλώρη προς την ανάπτυξη.

Μάνος Ασβεστόπουλος

Φοιτητής Πολιτικής  Επιστήμης και Ιστορίας