«Ίσως να είναι κι έτσι...»

Γράφει ο  ΓιώργοςΜουρατίδης

 Στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, ιδίως σε αυτήν στις 17 Ιουνίου, τα αποτελέσματα κατέγραψαν μια, πέρα από κάθε προσδοκία, θεαματική αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλο βάρος σε αυτή την επιτυχία έχει η οικονομική κρίση, οι μνημονιακές πολιτικές επαναπροσδιόρισαν την αρχιτεκτονική της ελληνικής κοινωνίας και ριζοσπαστικοποίησαν  πολιτικά το εκλογικό σώμα. Αυτή τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού εκμεταλλεύτηκε και κεφαλαιοποίησε με την ωριμότητα αντιδράσεων της η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με έγκαιρες και έγκυρες τοποθετήσεις. Υπό άλλες συνθήκες, σε συνθήκες πολιτικής «ομαλότητας» αυτή η μετατόπιση προς τα αριστερά θα ήταν αρκετή για να μας κάνει αισιόδοξους, τώρα όμως…;

 Η κάθοδος στις εκλογές έγινε με κεντρικά διλλήματα/στόχους: «Σύριζα ή μνημόνιο» και «κυβέρνηση της αριστεράς με επίκεντρο το Συριζα ή κυβέρνηση με επίκεντρο τη ΝΔ». Τα αποτελέσματα ανέδειξαν μια μνημονιακή κυβέρνηση με επίκεντρο τη ΝΔ κάτι που εκ των πραγμάτων, παρά τα όποια ελαφρυντικά, σημαίνει αποτυχία επίτευξης στόχου. Γνωρίζουμε όλοι τα αποτελέσματα των επεμβάσεων του ΔΝΤ και των πολιτικών του ήταν και είναι ολέθριες για την εκάστοτε κοινωνία. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν ως κύριους άξονες την ανακατανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, το θρίαμβο του ατομισμού με την κατάργηση κάθε έννοιας Δημοσίου συμφέροντος,  κοινωνικού κράτους και αλληλεγγύης. Μια νίκη της αριστεράς θα ανέτρεπε αυτές τις πολιτικές στην Ελλάδα και θα έδινε μήνυμα αλλαγής παραπέρα το οποίο δεν πετύχαμε, άλλωστε 4 και πλέον μήνες μετά τις εκλογές είναι εμφανές ότι η καταστροφή  επιταχύνεται.

Λαοί, κόμματα και ηγεσίες κρίνονται από το πώς ανταποκρίνονται στις μεγάλες και ιστορικές στιγμές. Σε μια τέτοια στιγμή, κατά την άποψή μου, ήμασταν άβουλοι άτολμοι και με τις επιλογές μας μοιραία σαν λαός βάλαμε πλατιά φαρδιά την υπογραφή μας στην «προσαρμογή της χώρας προς τα κάτω» όπως εξωραϊσμένα παρουσιάζεται η καταστροφή μας

Στα αρνητικά σίγουρα η απομάκρυνση πιθανών και ενδεχόμενων συμμάχων. Από τη μια η ΔΗΜΑΡ η «αριστερά της ευθύνης» βρήκε στο μετεκλογικό κλίμα το άλλοθι για την τυπική απομάκρυνση από το χώρο καταγωγής της. Ουσιαστικά είχε  απομακρυνθεί, καιρό τώρα, ολισθαίνοντας προς την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, εκεί που ηγείται ο πρόσφατα επανεκλεγείς Γ. Α. Παπανδρέου. Από την άλλη δεν νομίζω πως υπάρχουν περαιτέρω περιθώρια αφαίμαξης των ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Οικολόγων αλλά και να υπήρχαν δεν θεωρώ ηθική και σκόπιμη τη συνέχισή της. Υπάρχει ανάγκη για πλουραλισμό απόψεων στα αριστερά κι ενός αριστεροβαρούς πολιτικού σκηνικού. Αυτές οι εξελίξεις ενέχουν τον κίνδυνο εγκλωβισμού και περιχαράκωσης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά περισσότερο την αδυναμία δημιουργίας συμμαχιών αναγκαίων για μια εναλλακτική κυβερνητική πλειοψηφία.

Το εκλογικό αποτέλεσμα για όλα τα παραπάνω είναι μια μεγάλη ήττα, έχοντας πάντα ως μέτρο σύγκρισης το συμφέρον του λαού μας κι όχι τόσο το κομματικό συμφέρον. Δεν πρόκειται για ηττοπάθεια, δεν θεωρώ κακό να αναγνωρίζει κάποιος τις αδυναμίες και τις ήττες, το αντίθετο, η αριστερά οφείλει να μάθει από αυτές. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία με τις ιδέες της, τη λειτουργία της και το πολιτικό της σχέδιο να διώξει το φόβο και να κερδίσει την εμπιστοσύνη και να εμπνεύσει το δύσμοιρο ελληνικό λαό για αντίσταση και ανατροπή.

Και λίγα λόγια για τα τοπικά.

Η κινητοποίηση προεκλογικά ήταν μεγάλη με περιοδείες στα χωριά και με τοπικές συγκεντρώσεις, ωστόσο, ο περιορισμένος αριθμός των μελών μας δεν ήταν αντάξιος μιας παράταξης που διεκδικεί κυβέρνηση. Μέρος αυτής της ανεπάρκειας καλύφθηκε από πρωτοβουλίες πολιτών που αυτό-οργανώθηκαν. Σήμερα όμως, έπρεπε από εχθές, πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες και να καλυφθούν τα κενά και το χαμένο έδαφος. Πρωτοβουλίες με στόχο την ευρύτερη δικτύωση στην περιοχή. Νομίζω, σε αυτό το σημείο, χρειάζεται περισσότερη φαντασία και αυτοπεποίθηση, περισσότερο θάρρος και οργανωτικό πνεύμα, δεν χωρούν πια προχειρότητα και αυθορμητισμός Δεν είναι λύση η υιοθέτηση και ο προσεταιρισμός παλιών κομματιών εξουσίας. Μέθοδοι και νοοτροπίες που κράτησαν σε χαμηλά επίπεδα ή διέλυσαν τοπικές οργανώσεις θα πρέπει να παραμεριστούν. Ηθική, αξιοπιστία και συνέπεια θα πρέπει να είναι βασικά συστατικά της δράσης. Απαραίτητη θεωρώ την ιδεολογική ενδυνάμωση και απεμπόληση συμπεριφορών αυταρέσκειας και λιλιπούτειας διανοουμενίστικης αυθεντίας.

Κλείνω με τα λόγια του φίλου Χρήστου «για να μην κατηγορηθώ ως θεωρητικός» συγκεκριμένες προτάσεις έκανα εκεί που έπρεπε.