Ανησυχεί περισσότερο η Σιωπή των Δικαίων και Εντίμων. Και όχι η κραυγή των Βαρβάρων, των Διεφθαρμένων, των Απατεώνων,

 

Μεταφρασμένο άρθρο, που δημοσιεύθηκε πρώτα στην Ισπανία σχετικά με την ελλάδα

Είναι η Ώρα τώρα να Μιλήσουμε και για την Γερμανία: Η Έλειψη Ιστορικής μνήμης των Γερμανών

του Έντμουντο Φαγιανάς Εσκουέρ (Edmundο Fayanάs Escuer).

Η Γερμανία έχει υπάρξει, κατά τον τελευταίο αιώνα, η Χώρα που έχει αρμηθεί να πληρώσει τα χρέν της περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη και στον κόσμο όλον. Τα χρ'εη αυτά δεν προήλθαν εξ αιτίας της οικονομίας, παρά μόνον εξ αιτίας των δύο παγκοσμίων πολέμων που προεκλήθησαν από την ίδια την Γερμανία λόγω των εισβολών της σε άλλες χώρες, των καταστροφών και αρπαγών -λεηλασιών και δολοφονιών. Να το εξετάσουμε αναλυτικώτερα.

Μετά την ήττα του Πρώτου (1ουΠΠ) Παγκοσμίου Πολέμου, με βάση την συμφωνία των Βερσαλλιών του 1919, η Γερμανία καταδικάσθηκε να πληρώσει πολεμικές οικονομικές αποζημιώσεις, προς επανόρθωση των καταστροφών που προξένησε κατά τον πόλεμο, το ύψος τών οποίων ανέρχεται σε 226.000.000. 000 δισεκατομμύρια μάρκα, αλλά σε χρυσό. Με την ιστορική προοπτική ώστε να μην ηδύνατο να επανέλθει γρήγορα και να αναπτυχθεί οικονομικά, και έτσι να μην αποτελεί κίνδυνο για την λοιπή την Ευρώπη.

Μεταξύ των ετών 1924-1929, η γερμανική δημοκρατία της Βαϊμάρης έλαβε δάνεια από τις Η.Π.Α αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολλαρίων, με σκοπό να επιβιώσει και να δυνηθεί να αποπληρώσει τις επιβληθείσες σε αυτήν οικονομικές αποκαταστάσεις ζημιών, που επιβληθησαν από την Συμφωνία των Βερσαλλιών.

Συνεπεία της οικονομικής της πτώχευσης, κατά το έτος 1929, και εκ του ό,τι η Γερμανία δεν αποπλήρωνε τα χρέη της, εψηφίσθει το "Νέο Σχέδιο - (Plan Young)", κατά το έτος 1930, απομειώνοντας έτσι κατά 112.000.000.000 δισεκατομμύρια μάρκα σε χρυσό το ύψος των αποζημιώσεων της. Αργότερα, με την διεθνή συμφωνία προσωρινής παύσης των χρεών (μορατόριουμ), με πρωτοβουλία του Χούβερ (Hoover), και τις διαπραγματεύσεις της Λωζάννης που ακολούθησαν, τόσον η Γαλλία όσον και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρεττανίας, οι Μεγάλες δηλαδή Δυνάμεις και οι χώρες που ήσαν με το μέρος των νικητών, αποποιήθησαν των δικαιωμάτων τους, δηλαδή των πολεμικών οικονομικών επανορθώσεων που η Γερμανία όφειλε προς αυτές.

Πρακτικά, όλη αυτή η διενέργεια προς όφελος της, εσήμανε ό,τι το γερμανικό χρέος ακυρώθηκε κατά ένα ποσοστό του 98%. Το εναπομείναν 2% του χρέους ποτέ δεν αποπληρώθηκε από την Γερμανία, καθόσον με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ, ένα από τα πρώτα μέτρα που ο Χίτλερ επέβαλε ήταν να ακυρώσει μονομερώς το προαναφερόμενο χρέος του 2% της Γερμανίας.

Σαν αποτέλεσμα του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (2ουΠΠ), η Γερμανία, εκ νέου, καταδικάζεται να αποπληρώσει μεγάλες οικονομικές αποζημιώσεις αποκαταστάσεως προκληθέντων καταστροφών, για τον πόλεμο που αυτή προκάλεσε. Αυτές οι οικονομικές επανορθώσεις ουδέποτε αποπληρώθησαν από την Γερμανία και έτσι, με βάση την Συμφωνία του Λονδίνου το 1953, η προαναφερθείσα οικονομική αποκατάσταση, το χρέος δηλαδή των Γερμανών, επάγωσε.

Είναι αξιοπερίεργο να δούμε την περίπτωση της Γερμανίας, σε σχέση με την περίπτωση με την Ελλάδα, και ό,τι αυτή μας υποχρεώνει να συνάγουμε, κατά αποκλειστικό τρόπο, δηλαδή να σκεφθούμε αυτό ακριβώς που ουσιαστικά η Γερμανία πράττει την σημερινή τρέχουσα περίοδο σε βάρος της Ελλάδας, καθώς και την, με σκανδαλώδη τρόπο, έλλειψη ιστορικής της μνήμης και της ηθικής της συμπεριφοράς.

Κατά το έτος 1881, στην Ελλάδα της είχε επιβληθεί να δώσει αποζημιώσεις πολέμου στην Γερμανία, για τις πολεμικές της συγκρούσεις των παλαιοτέρων ετών. Οι αποζημιώσεις αυτές ποτέ δεν συγχωρέθησαν από την Γερμανία. Κατά το έτος 1964, με πιέσεις των Γερμανών, επέτυχε ώστε, τα πλειοψηφούντα πολιτικά κόμματα των κεντρώων και συντηρητικών, να αναγνωρίσουν αυτές τις εκκρεμούσες οικονομικές υποχρεώσεις, και οι οποίες οφείλονται να εξοφληθούν με υψηλότατα επιτόκια, τα οποία και εδόθησαν.

Η Γερμανία διατηρεί ένα ιστορικό χρέος με την Ελλάδα και ποτέ δεν το έχει εξοφλήσει. Ο Χίτλερ κατέλαβε την Ελλάδα το έτος 1941 και της επέβαλε να καταβάλει ένα δάνειο ύψους 3.500.000.000 (δισεκαταμμυρίων) δολλαρίων. Επίσης σαν αποτέλεσμα της Κατοχής και του πολέμου προεκλήθησαν στην Ελλάδα μεγάλες υλικές και ανθρώπινες καταστροφές.

Με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία αποζημίωσε οικονομικά την Πολωνία το έτος 1956 και την Γιουγκοσλαβία το 1971 με χρηματικό ποσό ύψους 20.000.000.000 (δισεκατομμυρίων) δολλαρίων.

Η Ελλάδα έχει αιτηθεί επίσημα εννέα φορές την αποπληρωμή του δικού της δανείου, που ο Χίτλερ έλαβε, και των πολεμικών οικονομικών επανορθώσεων για τις καταστροφές που οι Ναζί προξένησαν σε αυτήν. Η Γερμανία ΠΟΤΕ δεν απήντησε, σε κανένα από τις αιτήσεις της...

Κατ' αυτόν τον τρόπο, το εκτιμώμενο οικονομικό ύψος των επανορθώσεων, που η Γερμανία οφείλει να αποδώσει στη Ελλάδα σήμερα ανέρχεται σε 495.000.000.000 (δισεκατομμύρια) δολλάρια, μία χρηματική ποσότητα ικανή ώστε η Ελλάδα να περισώσει και πληρώσει όλα της τα παρόντα χρέη και να αποφύγει το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα που της προξενούν οι Γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Γάλλος οικονομoλόγος  και οικονομικός σύμβουλος του Νικολά Σαρκοζύ, Ζάκ Ντέπλα (Jacques Depla) υπολόγισε, κατά το έτος 2011, ότι το γερμανικό χρέος στην Ελλάδα ανέρχεται σε 575.000.000.000 δισεκατομμύρια δολλάρια.

Όταν το 1990, επήλθε η επανένωση των δύο (2) Γερμανιών, χάρις στην γενναιοδωρία του συνόλου όλης της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσσίας, προς τους Γερμανούς.  Στη βάση αυτού του ύψους των οικονομικών επανορθώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα, διαφαίνεται καθαρά ότι οι Γερμανοί ποτέ δεν αξιολόγησαν την γενναιοδωρία των λοιπών ευρωπαϊκών χωρών προς αυτούς. Ούτε επίσης αξιολόγησαν ότι, η επανένωση των δύο Γερμανιών συνεπάγεται επίσης και με την υποχρέωση της επανάληψης αποκαταστάσεως των πολεμικών αποζημιώσεων, που είχαν παγιοποιηθεί το 1953. Παρόλα αυτά η Γερμανία του καγκελαρίου Κόλ (Kohl) αρνήθηκε να τις αποπληρώσει.

Είναι σημαντικό ώστε όλοι, και των Γερμανών συμπεριλαμβανομένων, να μελετούσαν την Ιστορία της, και από την μελέτη αυτή να αναγνώριζαν τις εκκρεμούσες οικονομικές της υποχρεώσεις, και επιπλέον να ανέλυαν τις λοιπές δικές της επιδιώξεις. Αναμένουμε...

Το πρώτο ζήτημα αφορά στο ότι η Γερμανία υπήρξε η Χώρα η πλέον ευνοηθείσα από το Σχέδιο Μάρσαλ των Η.Π.Α, σαν μία επίδειξη μεγάλης γενναιοδωρίας, και η οποία επέτρεψε στην ταχύτατη οικονομική της ανάπτυξη και επανόρθωση. Την Πράξη αυτή δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουν οι Γερμανοί...

Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο ό,τι η Γερμανία οφείλει να ενθυμηθεί τις πολυεθνικές βιομηχανικές της εταιρείες, όπως τις (Crupp)Κρούπ,  (Thyssen) Τύσσεν, (Volkswagen) Βόλγκσβάνγκεν, (Bayer)Μπάγιερ, και άλλες που, "έτυχαν του προνομίου", κατά την διάρκεια του ναζισμού της "υποχρεωτικής δωρεάν εργασίας" χιλιάδων πολιτικών προσφύγων, εβραίων, αθίγγανων, Ελλήνων, που οι ναζί τους επέβαλαν, χωρίς καμία αποζημίωση, και σε μία κατάσταση σκλαβιάς προς χάριν των καταναγκαστικών τους εργασιών σε περισσότερα από 78 στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζί, και που της επέτρεψαν τελικά στην μεγάλη οικονομική ανάπτυξη και στην παρούσα βιομηχανική άνθηση και δύναμη των πολυεθνικών τους εταιρειών.

Φαντάζομαι ότι, κάποια άτομα τα οποία θα διάβαζαν το παρόν πόνημα θα τους "ανακατεύονταν τα σωθικά τους", πλην όμως αυτή είναι η Αληθινή Ιστορία και η Γερμανία θα πρέπει να διδαχθεί από τον Εαυτόν της να αναλάβει τις συνέπειες των υποχρεώσεων της, τις οποίες η ίδια προκάλεσε, παραμένοντας ωστόσο η περισσότερο δογματική και απομονωμένη χώρα, μέσα σε αυτές τις χρονικές συγκυρίες της υψίστης της οικονομικής της άνθησης. Η Ευρώπη χρειάζεται την Γερμανία, με την προϋπόθεση όμως ότι αυτή θα επιδεικνύει τον ανάλογο σεβασμό στην Ευρώπη και εκεί όπου θα υπερισχύει το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και συμφέρον, και όχι το γερμανικό.

Αναμένουμε ... να επιδειχθεί η ανάλογη γενναιοδωρία εκ μέρους της Γερμανία, αντίστοιχη προς εκείνην που επέδειξαν οι Μεγάλες Δυνάμεις του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και οι λοιπές Ευρωπαϊκές Χώρες προς αυτήν, μετά την λήξη του καταστροφικού της 2ου Παγκοσμίου Πολέμου της.

Δεν με ανησυχεί η κραυγή των Βαρβάρων, των Διεφθαρμένων, των Απατεώνων, εκείνων χωρίς ίχνος Ηθικής. Αυτό που περισσότερο με ανησυχεί είναι η Σιωπή των Δικαίων και Εντίμων.

Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ (Martin Luther King)

Ευχαριστούμε τον Σάββα Λαζόπουλο για την αποστολή του άρθρου

ALEMANIA ha sido, en el último siglo, el país que más se ha negado a pagar sus deudas. Éstas no han sido consecuencia de las finanzas, sino de las dos guerras mundiales ocasionadas por ellos mismo debido a haber invadido, destruido, saqueado y matado. Veamos.

Tras perder la I Guerra Mundial por el Tratado de Versalles de 1919, fue condenada a pagar reparaciones de guerra por la cantidad de 226.000 millones de marcos de oro. Con la finalidad de que no consiguiera una rápida recuperación económica y volviera a ser un peligro para Europa.

Entre 1924-1929, la república alemana de Weimar recibió préstamos de Estados Unidos por valor de más de un billón de dólares, con la finalidad de sostenerlo y para que pudieran pagar las indemnizaciones impuestas en el Tratado de Versalles.

Debido al crack de 1929, y como Alemania no pagaba sus deudas, se aprobó el Plan Young en el año 1930, reduciéndosela a 112.000 millones de marcos de oro. Posteriormente, por medio de la moratoria Hoover y las negociaciones de Lausana, tanto Francia como el Reino Unido renunciaron a las indemnizaciones que Alemania debía pagarles.

Todo esto significó que la deuda alemana fue cancelada en un 98%. Ese 2% de la deuda que quedaba nunca fue pagada por Alemania, porque al llegar al poder Hitler, una de sus primeras medidas fue suspender unilateralmente el pago de dicha deuda.

Como consecuencia de la II Guerra Mundial, nuevamente Alemania es condenada a pagar grandes indemnizaciones económicas por la guerra que ella inicio. Estas deuda nunca han sido pagadas por Alemania y así, mediante el Tratado de Londres de 1953, se congeló dicha deuda a los alemanes.

Es curioso ver el caso de Alemania con Grecia y nos daremos perfectamente cuenta lo que hace Alemania con Grecia actualmente y su escandalosa falta de memoria histórica e incluso de ética.

Grecia fue sancionada a dar compensaciones de guerra a Alemania desde el año 1881 por sus conflictos anteriores. Estas compensaciones nunca han sido perdonadas por los alemanes. En el año 1964, con la presión alemana, consiguió que los partidos mayoritarios Pasok (socialistas) y Nueva Democracia (conservadores),reconocieron estas deudas, que deben ser pagados con altísimos intereses.

Alemania tiene una deuda histórica con Grecia y nunca la ha pagado. Hitler tomó Grecia en el año 1941 y le impone la concesión de un préstamo al país heleno por la cantidad de 3.500 millones de dólares. Como consecuencia de la ocupación militar alemana y la guerra que hay se produjeron grandes destrozos en el país.

Acabada la II Guerra Mundial, Alemania recompensó a Polonia en el año 1956 y a Yugoslavia en 1971 con 20.000 millones de dólares.

Grecia ha pedido nueve veces a Alemania el pago del préstamo impuesto por Hitler al país y las indemnizaciones por la destrucción nazi del país heleno. Alemania nunca ha respondido a tal petición.

Si se actualizara esta deuda desde 1944 a 2010, aplicando el interés medio de los bonos norteamericanos, se debería pagar a Grecia la cantidad de 163.800 millones de dólares. A ello debería sumar el coste de las reparaciones de guerra que se calculan en 332.000  millones,

así que la cantidad estimada que Alemania debería pagar a  Grecia es de 495.800 millones de dólares, cantidad suficiente para que Grecia saldará todas sus deudas actuales y evitara el gran sufrimiento que le están provocando los alemanes y la Unión Europea.

Jacques Depla, economista francés y asesor del expresidente francés Nicolás Sarkozy, calculó en el año 2011 que la deuda alemana con Grecia ascendería a 575.000 millones de dólares.

Cuando en 1990 se produce la unificación de Alemania, ésta es debida a la generosidad de toda Europa, incluida Rusia, hacia los alemanes. A estas alturas, parece claro que los alemanes nunca han valorado la generosidad de los europeos con ellos. La unificación alemana implicaba la obligación de retomar las indemnizaciones que habían sido congeladas. Sin embargo, la Alemania del canciller Kohl se niega a pagar dichas indemnizaciones.

Es importante que todos, incluidos los alemanes, leyeran su historia, y de esta lectura tuvieran conocimiento de esto que cuento y además analizaran otros dos aspectos de ella. Veamos.

El primer aspecto es que Alemania fue el país más favorecido por el plan Marshall en una muestra de gran generosidad y que permitió una rápida recuperación económica del país. Esto nunca debería ser olvidado por los alemanes.

El segundo aspecto a recordar es que muchas de sus multinacionales como Krupp, Thyssen, Volkswagen, Bayer, Afga… se aprovecharon durante los años del nazismo, del trabajo de cientos de miles de prisioneros políticos, judíos, gitanos, que los nazis les proporcionaban gratis en una situación de esclavitud gracias a los trabajos forzados de los más de 78 campos de concentración nazis, que han permitido el gran desarrollo económico y el gran poder actual de dichas multinacionales.

Imagino que a algunas personas que lean este artículo se les removerán las vísceras, pero esto es historia real y Alemania debería aprender de ella y sacar las consecuencias debidas, siendo menos cerrada y doctrinal en estos momentos de mayor esplendor económico. Europa necesita una Alemania donde el demos europea sea el predominante.

Necesitamos la generosidad alemana al igual que los europeos la tuvieron con ellos.

 No me preocupa el grito de los violentos, de los corruptos, de los deshonestos, de los sin ética.

Lo que más me preocupa es el silencio de los buenos. Martin Luther King