Αριστερά και Χριστιανισμός

Γράφει ο Κώστας Δανάς

Μέγας Βασίλειος, η ομιλία προς πλουτούντας. 

Αν είναι, πράγματι αλήθεια

αυτό που θα πω, ότι φύλαξες

απ’ τα νιάτα σου, την εντολή της

αγάπης κι έδωσες στον καθένα

όσο και στον εαυτό σου, τότε

πώς συγκέντρωσες την περιουσία σου;

Όποιος αγαπά σαν τον  εαυτό του,

αυτόν που είναι πλάι του, δεν

κατέχει τίποτα παραπάνω

απ’ αυτόν που είναι πλάι του.

Και συ δείχνεις να έχεις πολλά.

Από πού;

Η κύρια αιτίαση των αριστερών απέναντι στην χριστιανική επίκληση της αγάπης, ως βασικού οδηγού της κοινωνικής ζωής είναι πως, όταν δεν πρόκειται για συνειδητή και δύσκολα κρυπτομένη  υποκρισία.

Είναι τόσο ξέπνοη πρακτικά, που πολύ λίγα μπορεί να προσφέρει στην κριτική   των  εκμεταλλευτικών  κοινωνιών  και  πολύ λιγότερα στην αναγκαία ριζική αναμόρφωσή τους.

Το πιο ισχυρό σημείο της χριστιανικής διδασκαλίας είναι χωρίς αμφι-βολία, η  εκπληκτική  φιγούρα  του Χριστού:  Ο  Χριστός παρουσιάζεται ως άστεγος, χωρίς υπάρχοντα, εργένης, πλανόδιος οδοιπόρος, κοινωνικά περιθωριακός, περιφρονητής των συγγενικών δεσμών, ανεπάγγελτος, φίλος των άκληρων  και των  παριών, αγκάθι στο πλευρό του κατεστη-μένου και μάστιγα για τους πλουσίους και τους ισχυρούς!

Ο χριστιανός, όπως και ο αριστερός, δεν του αρέσει να είναι υποχρεωμέ-νος να δουλεύει για τα αφεντικά και απορρίπτει την έμφοβη ειδωλολατ- ρεία, που είναι σήμα κατατεθέν του καπιταλισμού!

Οι χριστιανοί  είναι πιο  κοντά στους κομμουνιστές , ελευθεριακούς, στους σοτουασιονιστές και σε όλες τις φυλές των επαναστατών.

Ο Μάρξ  υποβάλλει σε  απηνή κριτική την θρησκεία. Η κριτική του, ωστόσο,  αφορά  πρωτίστως τον ρόλο της θεσμικής εκκλησίας, στο εξουσιαστικό πλέγμα των ταξικών κοινωνιών. Την κρίνει ως εξουσία, που ασκήθηκε πολλές φορές σκληρά απέναντι στους ταπεινούς, τους καταφρονημένους, στους  οποίους, ο λόγος του Χριστού ευαγγελίστηκε πως σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών. Ο Χριστός στο όνομα της υπέρτατης αξίας της ισότητας, δεν θα μπορέσει να είναι παρά εχθρός κάθε ιεραρχίας που συμμαχεί με τους πλουτούντας.

Ο Χριστός θα κατακεραύνωνε κάποιους ιεράρχες που ταυτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την Χρυσή Αυγή, ούτε θα χαρίζονταν, σ’ αυτούς που εγκω-μίασαν τους δολοφόνους αξιωματικούς, όπως ο Ντερτιλής. Αντίθετα με την κρατούσα άποψη, ο Μαρξισμός αισθάνεται διαχρονικά πολύ οικεία με τα σχήματα των Ευαγγελίων και όχι μόνον!

Στην μακριά σειρά των χειραφετικών κινημάτων, από τον Κλεομένη, τον Σπάρτακο, τους ζηλωτές της Θεσσαλονίκης, τους αναβαπτιστές και τους Γάλλους εξισωτιστές  επαναστάτες, μέχρις τις μεγάλες εργατικές επανα- στάσεις τους 190υ, ή του 20ου αιώνα, ο χριστιανισμός κατέχει περίβλεπτη θέση!

Για το σύνολο των μαρξιστών ιστορικών ο χριστιανισμός αντιπροσωπεύ-ει μια μεγάλη εξέγερση των ταπεινών της δουλοκτητικής αρχαιότητας. Τα Ευαγγέλια, καθαυτά, αλλά και  οι κοινοκτημονικές προοπτικές του πρώιμου χριστιανισμού είναι ο σημαντικότερος δείκτης.

Όταν εγώ ο γράφων ακούω τα λόγια του Χριστού «μακάριοι είναι οι φτωχοί……», ως «ευκολότερο είναι να περάσει καραβόσκοινο από το μάτι  της  βελόνας,  παρά  να  εισέλθει ο  πλούσιος στο βασίλειο του Χριστού», το ίδιο κι όταν διαβάζω την ομιλία προς τους πλουτούντας του Μεγάλου Βασιλείου, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην βίαια επίθεση του Ιησού εναντίον των εμπόρων του Ναού, μαζί και στη διαχρονική αντιμετώπιση του χρήματος   και  του  τόκου,   ως μιαρών,  από  τους ορθόδοξους και καθολικούς. Ο Χριστός είναι με τους νηστικούς και απόκληρους, με τα πεινασμένα παιδιά και τους εξαθλιωμένους και όχι μ’  αυτούς που πουλούν και μ’ αυτούς που αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές την περιουσία των λαών. Αν το κεντρικό μήνυμα των Ευαγγελίων είναι πως «η τραυματική αλήθεια της ανθρώπινης ιστορίας είναι ένα βασανισμένο και παραμορφωμένο σώμα» , που είναι προορισμένο ν’ αναστηθεί, τότε εμείς οι μαρξιστές δεν μπορεί παρά να δείχνουμε το μέγιστο ενδιαφέρον!

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια, νεοφιλελεύθεροι διανοητές, όπως ο Ντώκινς, ο Χίτσενς, ο Ντάνιελ Ντένετ κι  άλλοι, στο όνομα της πάλης εναντίον του φονταμεντελισμού, έχουν επιτεθεί με μεγάλη σφοδρότητα στην Θρησκεία. Αυτοί οι φιλελεύθεροι διανοητές, σε αντίθεση με τους μαρξιστές κτυπούν  στα αδύνατα σημεία την θρησκεία, ενώ η εντιμότητα θα επέβαλλε έναν προανατολισμό στα δυνατά σημεία του αντιπάλου! Για αυτούς οι μυριάδες ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα και την ζωή τους ακόμα για τους άλλους στο όνομα του Χριστού, του Αλλάχ, απλά είναι σαν μην υπήρξαν ποτέ.

Από  την  δεκαετία  του  1940  με την «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» κάποιοι Νεοφιλελεύθεροι διανοητές, ενέταξαν τόσο την πενικιλίνη όσο και το Άουσβιτς. Όντως ο κοινός νεοφιλελευθερισμός και η τεχνοκρατία, παράγει τέρατα.

Από την στιγμή που η καπιταλιστική κουλτούρα είναι βουτηγμένη στο αίμα, άρα το καπιταλιστικό σύστημα είναι εγγενώς αθεϊστικό.

Ο μαρξισμός δεν ισχυρίζεται πως «η ψυχή έχει μάζα». Αυτό που λέει είναι πως «οι  ιδέες  είναι πρακτικές» και όχι όντα πτερόεντα.

Ο υλισμός, που συνήθως προσάπτεται από τους ανθρώπους της θρησκεί-ας  στον  μαρξισμό,  είναι  αυτό  που  εμείς οι μαρξιστές αποκαλούμε «χυδαίο υλισμό» και ταιριάζει ακριβώς στο νεοφιλελεύθερο καπιταλι-σμό. Η «αποδόμηση» του μαρξισμού από την θρησκεία μοιάζει με αυτήν που κάνουν οι φιλελεύθεροι  αθεϊστές στην χριστιανική διδασκαλία.

Αυτή η εχθρότητα της θρησκείας για τον μαρξισμό, προκύπτει από την σφοδρότητα  με  την  οποία  το εργατικό κίνημα συγκρούστηκε με την εκκλησιαστική εξουσία, που υπήρξε από τις βαρύτερες μορφές εξουσίας, ιδιαίτερα στην εποχή των Τσάρων……

Λατρεύει τον Χριστό ο γράφων, έναν επαναστάτη χωρίς βία, ενάντια στο οικονομικό κατεστημένο εκείνης της εποχής, πρόγονο του οικονομικού κατεστημένου του σήμερα και ενάντια στους ιμπεριαλιστές της Ρώμης, τους προγόνους  των  σημερινών  ιμπεριαλιστών  της Μέρκελ και του Σόϊμπλερ.

Και όπως εκείνοι τον σταύρωσαν, έτσι και οι σημερινοί απόγονοί τους, τον ξανασταυρώνουν.

                     

                                                                      ΚΩΣΤΑΣ ΔΑΝΑΣ.