Το κίτρινο εργοστάσιο που μαύρισε τις ζωές των εργατών του.

 

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ Α.Ε.»:

Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά,

εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ Α.Ε.»-(ΕΛ.ΥΦ.) της οικογενείας Ακκά είναι ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια στην Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας και συγκαταλέγονταν στις τρεις μεγαλύτερες βιομηχανίες παραγωγής denim στην Ευρώπη και ήταν η μοναδική του κλάδου στην Ελλάδα, με αρκετές βραβεύσεις για τις εξαγωγές της. Το εργοστάσιο είναι σε λειτουργία τα τελευταία 30 χρόνια και πλέον, με εκατοντάδες εργαζόμενους. Μέχρι πριν από δέκα χρόνια περίπου στο εργοστάσιο λειτουργούσαν και οι τρεις βάρδιες σε πλήρη παραγωγή και παρουσίαζε τεράστια κέρδη.

Σε αυτές τις συνθήκες η εργοδοσία είχε υπογράψει επιχειρησιακή σύμβαση με τους εργάτες πολύ πάνω από την κλαδική. Μάλιστα τα πρώτα χρόνια λειτουργούσαν εγκαταστάσεις φιλοξενίας των παιδιών των εργατών, εστιατόριο, δίνονταν μπόνους παραγωγικότητας με τη μορφή τουριστικών εκδρομών. Οι «παροχές» αυτές βέβαια ήταν ψίχουλα μπροστά στην κερδοφορία του εργοστασίου. Και σε εκείνες τις συνθήκες οι εργάτες έπαιρναν πολύ λιγότερα από αυτά που παρήγαγαν με τη δουλειά τους.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν:

 το πρότυπο εργοδότη του ΣΥΡΙΖΑ, της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας», που στα πλαίσια του καπιταλισμού μπορούν όλοι να είναι ικανοποιημένοι, και το κεφάλαιο και  αυτοί που παράγουν τον πλούτο, η εργατική τάξη.

 ή ο τρίτος δρόμος ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ή ακόμη και ο λαϊκός καπιταλισμός της Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή.

Χωρίς όμως να υπολογίζει κανείς ότι και αν για κάποιες περιόδους οι εργάτες παίρνουν «κάτι παραπάνω», αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί με τον πλούτο που αυτοί  οι ίδιοι παράγουν.

Δίνοντας ψίχουλα, η εργοδοσία στους εργάτες της, από τα τεράστια κέρδη της, κατάφερε να «στήσει» ένα επιχειρησιακό σωματείο που είχε τον έλεγχο της διοίκησής του, και μαζί με αυτό να αλλοιώσει την ταξική συνείδηση των εργατών.

Έτσι σταδιακά άρχισαν να περικόπτονται όλες εκείνες οι παροχές που έκαναν τους εργάτες τις «ΕΛ.ΥΦ.» να «ξεχωρίζουν» από τους υπολοίπους, σταμάτησε να λειτουργεί το εστιατόριο, ο παιδικός σταθμός, κόπηκαν οι τουριστικές εκδρομές, ξεκίνησαν οι οικιοθελείς αποχωρήσεις, και τα τελευταία χρόνια να έχει μονιμοποιηθεί η εκ περιτροπής εργασία.

Πέρσι μάλιστα, υπογράφηκε  νέα επιχειρησιακή σύμβαση με σημαντική μείωση αποδοχών, που και σε συνδυασμό με τα λιγοστά πλέον μηνιαία μεροκάματα οι μειώσεις στους μισθούς  των εργατών άγγιξε το 50%. Όλοι οι αντεργατικοί νόμοι των αστικών κυβερνήσεων έδωσαν αέρα στα πανιά της   εργοδοσίας.

Το ότι η «ΕΛ.ΥΦ.», όπως και κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, λειτουργεί με κριτήριο το μέγιστο δυνατό κέρδος και όχι το καλό των εργαζόμενων, επιβεβαιώνεται και σε αυτή την περίπτωση.

Για να μην θιγεί η κερδοφορία του στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης πάρθηκε πίσω κάθε δικαίωμα-κατάκτηση των εργαζόμενων. Αυτοί ήταν που φορτώθηκαν όλα τα βάρη στην πλάτη τους.  

Σήμερα οι εργάτες της «ΕΛ.ΥΦ.» είναι 6 μήνες απλήρωτοι, βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας και το εργοστάσιο  βρίσκεται μια ανάσα πριν από το οριστικό του κλείσιμο. Ακόμα και αν βρεθεί «επενδυτής», αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να διασφαλίσει την βιωσιμότητα του εργοστασίου και πολύ περισσότερο, τα ίδια τα δικαιώματα των εργατών.

Το ΚΚΕ έγκαιρα προειδοποίησε τους εργαζόμενους ότι όσο εκχωρούν δικαιώματα και κατακτήσεις στην εργοδοσία, αυτό δεν θα διασφάλιζε τις θέσεις εργασίας, αλλά αντίθετα θα σφράγιζε την ταφόπλακά τους. 

Την ίδια στιγμή που φοροληστεύουν τα λαϊκά εισοδήματα, πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις, η οικογένεια Ακκά- ιδιοκτήτης της «ΕΛ.ΥΦ.» έπαιρνε άτοκα δάνεια με εγγυητή το ελληνικό δημόσιο, επιδοτήσεις, φτηνή ηλεκτρική ενέργεια, και τεράστιες φοροαπαλλαγές.

Βαριές είναι οι ευθύνες  στην πλειοψηφία της διοίκησης του επιχειρησιακού σωματείου, που συμφώνησε εργασιακή ειρήνη με την εργοδοσία, καλλιέργησε στους εργάτες τη λογική του «μικρότερου κακού» και της συναίνεσης με τον ταξικό  αντίπαλο. Κατέστειλε την όποια αγωνιστική διάθεση των εργατών, καλλιεργώντας τον συμβιβασμό κα την υποταγή και ότι η λύση στα προβλήματά τους θα δίνονταν μέσω «διαβουλεύσεων» με τους τοπικούς βουλευτές, με αυτούς δηλαδή που τα κόμματά τους στηρίζουν την πολιτική εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων. Για αυτό οι εργάτες πρέπει να έχουν σωματεία μαζικά, με ταξικό προσανατολισμό, κάνοντας πέρα τα εργοδοτικά τσιράκια, αλλάζοντας τους συσχετισμούς στο εργατικό κίνημα.

Η υπόθεση της «ΕΛ.ΥΦ.»  είναι μια καραμπινάτη περίπτωση των επιπτώσεων της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε βάρος της εργατικής τάξης. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης με την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων από τους μεγάλους επιχειρησιακούς ομίλους δημιουργούν την καπιταλιστική οικονομική κρίση, που συνοδεύεται με  καταστροφή μέρους των κεφαλαίων, δηλαδή, απλήρωτοι εργάτες, κλείσιμο εργοστασίων, ανεργία.

Καμία εκχώρηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης δε μπορεί να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας, ενώ κανένας αντεργατικός νόμος, κανένα μέτρο που πλήττει το εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο της λαϊκής οικογένειας δεν είναι προσωρινά.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός, μια χούφτα ανθρώπων, ζουν παρασιτικά από τον ιδρώτα και τον μόχθο της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού.

Την ίδια ώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σε μια ανάπτυξη όμοια με αυτή προ κρίσης, με τα κλειδιά της στα χέρια των μονοπωλίων να «ξεκλειδώνουν» τις μηχανές παραγωγής αναλόγως των κερδών που τους αποφέρει, να ορίζουν τι, με ποιους όρους και αν θα παραχθεί. Ανάπτυξη, δηλαδή, που κυοφορεί την επόμενη μεγάλη κρίση, που πατάει στα συντρίμμια των δικαιωμάτων του λαού.

Τον τελευταίο δε καιρό, όλο και πιο συχνά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει προς τους εργαζόμενους σε εργοστάσια που κλείνουν από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης το ιδεολόγημα της «εργατικής αυτοδιαχείρισης» ως δήθεν λύση κάτι που κάνει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μάλιστα, σκορπάει αφειδώς υποσχέσεις ότι ως μελλοντική κυβέρνηση θα στηρίξει τα «αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια». Την ίδια στιγμή διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας» ότι θα τους στηρίξει με ειδικά «επιχειρησιακά προγράμματα». Θα καταφέρει, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι εργάτες να ζουν καλά και οι επιχειρηματίες να μη στερηθούν τα κέρδη τους.

Είναι δηλαδή αυτό που λέει ο λαός μας, «και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος». Και το απλό ερώτημα που μπαίνει είναι, γιατί αφού δήθεν υπάρχει τέτοια συνταγή που όλοι να είναι ευχαριστημένοι, τα προηγούμενα χρόνια, όταν η κερδοφορία του κεφαλαίου ήταν στα ύψη οι εργαζόμενοι πάλι στερούνταν και δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους;

Σήμερα οι εργάτες της «ΕΛ.ΥΦ.», αλλά και το σύνολο των εργατών της χώρας, έχουν συσσωρευμένη πείρα και χρειάζεται να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Δύο δρόμοι υπάρχουν: ή με τα μονοπώλια ή με τον λαό, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Φτιασιδώματα ο καπιταλισμός δε σηκώνει. Φιλολαϊκή πολιτική εντός των τειχών, δε μπορεί να υπάρξει. Δοκιμάστηκαν και ακολουθήθηκαν όλες οι  λύσεις των «σωτήρων» του λαού και της εργατικής τάξης. Μπορεί η εργατική τάξη να πορευτεί και χωρίς αφεντικά, να απολαμβάνει τον πλούτο που η ίδια παράγει.

Να γιατί λέμε ότι μόνο μια άλλη εξουσία, όπου τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια του λαού, μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Γιατί θα αποδεσμεύσει τη χώρα απ' την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και το αναντικατάστατο εργαλείο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ

ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΜΕ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ

 ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ

ΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΧΕΡΙΑ Η ΕΞΟΥΣΙA

ΙΟΥΛΗΣ 2013                                              ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΕΛΛΑΣ