Η άγνωστη ζωή της Εφης Αχτσιόγλου

Εκείνο το σαββατιάτικο μεσημέρι του Νοεμβρίου στην οδό Ηρώδου Αττικού ένα αεράκι διέλυε το άγχος της ολοκλήρωσης του ανασχηματισμού της περασμένης νύχτας. Ανάμεσα στους
προσερχόμενους για την ορκωμοσία στο προεδρικό μέγαρο, μια νεαρή και κομψή κυρία μαγνήτιζε όλα τα βλέμματα. Με ζωηρό, ρυθμικό βήμα που συντονιζόταν με μια μάλλον αναπάντεχη εσωτερική ευφορία, άνοιγε βήμα στον δημόσιο χώρο που της παραχωρούσε η επιλογή της ως της νεότερης υπουργού της κυβέρνησης. Φορώντας ένα μίντι μαύρο δαντελένιο κοκτέιλ φόρεμα με σεμνή διαφάνεια στο πάνω μέρος, κόκκινο κραγιόν, χτένισμα με αφέλειες και μικρά κρεμαστά σκουλαρίκια που άστραφταν στις αχτίδες του ήλιου, αντανακλούσε επαρκείς δόσεις αυτοπεποίθησης ικανές να εξατμίσουν κάθε προειδοποιητικό υπαινιγμό περί ανάληψης του πόστου μιας ηλεκτρικής καρέκλας.
Toυ Δημήτρη Παγαδάκη_Πρώτο Θέμα
Με παρόμοια νεανική αισιοδοξία αλλά και τη φούρια του αρχάριου που επιχειρεί να αντισταθμίσει δυναμικά την αξιέπαινη σύνεση των «παλιοσειρών», έγινε, μετά την πολιτική της ορκωμοσία, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και την επόμενη μέρα. Είχε, άλλωστε, από μόνο του αξία το γεγονός ότι αποτελούσε το νεότερο μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Και προφανώς αποτελεί στοίχημα για μια νέα χαριτόπλαστη γυναίκα να έχει δημόσιο λόγο και να δοκιμάζει τις δυνάμεις της σε κάποιο αξίωμα.
 


Με διαχρονικό total black look με κοντό μαύρο σακάκι και μαύρες σουέντ γόβες διεμήνυε ενδεχομένως στους 48 συναδέλφους της, εκ των οποίων μόλις 8 γυναίκες, ότι οι ενδυματολογικές της επιλογές δεν συνιστούν ένα προσωπικό μανιφέστο που συναρθρώνει το μαύρο της αμφίεσής της με τις υπουργικές προοπτικές της. Ισως, πάλι, να θεωρούσε ότι έφτανε η ηλικιακή της ζωντάνια για να συμβολίσει ότι η ανανέωση δεν συνιστά σώνει και καλά ρίσκο – παρότι είναι διαδεδομένη στο πολιτικό κουρμπέτι η άποψη πως οι «νέοι κι άπειροι» δεν απέχουν πολύ από το «άχρηστοι». Ιδίως όταν πρέπει να πάρουν πολιτικές αποφάσεις που είναι συνυφασμένες με προσεκτικές αναλύσεις των δεδομένων και σφαιρικές εκτιμήσεις των επιπτώσεων, αλλά ταυτόχρονα καλούνται να επιδοθούν σε απαραίτητους ελιγμούς και να προβλέψουν οδούς διαφυγής. Προϋποθέσεις που μόνο η μακρόχρονη πείρα εγγυάται. Ειδάλλως θα αρκούσε μόνο «η επαφή με την κοινωνία, η αγάπη για τον κόσμο, η πολλή δουλειά και το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο» για να γίνει κανείς υπουργός, όπως έσπευσε να συνηγορήσει υπέρ των νιάτων ο Γιάννης Μπαλάφας.  
Κι όμως, μόλις στα 31 της χρόνια, η εξωκοινοβουλευτική Εφη Αχτσιόγλου, παρότι υπάρχουν καμιά δεκαριά 30άρηδες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, έδειχνε από τις πρώτες κιόλας ώρες ανάληψης των καθηκόντων της να διαθέτει απόλυτη εμπιστοσύνη στις ικανότητές της. Τόσο ισχυρή και περιβεβλημένη με εξουσία ώστε να αποκρούει άμεσα τις καχύποπτες ειρωνείες και τις περιφρονητικές διαδόσεις ότι αποτελεί την άκαπνη, άγουρη και διακοσμητική ατραξιόν της νέας κυβερνητικής σύνθεσης. Ευγενική, σοβαρή, λιγομίλητη, αλλά επί της ουσίας μεθοδική, τυπική και ανέκφραστα αυστηρή ως μονίμως διορισμένη, κρίνεται ότι επιλέχθηκε για το συγκεκριμένο πόστο επειδή η δημόσια παρουσία της διαφέρει εντελώς από την επιτηδευμένη θεατρικότητα και το προσχηματικό μπρίο του προκατόχου της Γιώργου Κατρούγκαλου. Ενδέχεται, πάντως, να αποτελεί, όπως ψιθυρίζεται, την επιθυμητή εναλλακτική των «θεσμών», οι οποίοι με μια ακροβατική λογική εικάζουν ότι η νέα, κυριολεκτικά, υπουργός Εργασίας θα ανταποκρινόταν στο ιδανικό μοντέλο μιας συμβιβαστικής «Yes Woman» στις αξιώσεις τους. Ή, στη χειρότερη, υπό τη διαθλασμένη οπτική τους η σικ και όμορφη Εφη θα λειτουργούσε ως ένα ντόπιο αντίγραφο της 41χρονης Ρουμάνας εκπροσώπου του ΔΝΤ Ντέλια Βελκουλέσκου, γνωστότερης ως «Δρακουλέσκου».
Ωστόσο, όπως ισχύει και για τους ωριμότερους και εμπειρότερους πολιτικούς με ειδικό βάρος, κομματικά ένσημα και ιστορική διαδρομή, δεν αρκεί μόνο το ύφος, η φιλεργατικότητα και η ορμητικότητα που εκάστοτε αποπνέουν για να αποδείξουν τη «μαστοριά» τους στην υπουργική θέση που αναλαμβάνουν. Αναπόφευκτα, ο λογαριασμός για την υπουργό Εργασίας θα γίνει στην πράξη. Εκεί όπου καλείται να διαχειριστεί μερικά από τα πλέον κρίσιμα κεφάλαια της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές που περιλαμβάνουν το Ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία και την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Σε αυτή την αρένα μέλλει να αποδείξει ότι δεν είναι μια εξωραϊστική πινελιά σε έναν ζοφερά βαμμένο καμβά, αλλά η πρωταγωνίστρια ενός καλαίσθητου πίνακα. Καθήκον μάλλον δύσκολο, όπως εκτιμούν πέριξ και εντός των διαδρόμων της Κουμουνδούρου, δεδομένου ότι είναι σπάνιο, αν όχι πρωτοφανές, να αναλαμβάνει υπουργός Εργασίας ένας άνθρωπος με μηδαμινή επαγγελματική εμπειρία. Κυρίως, όμως, επιμένουν ότι πρόκειται για ένα μικρομεσαίο στέλεχος στην κομματική επετηρίδα που δεν έχει δουλέψει ποτέ σε κανονική μισθωτή εργασία έως τώρα στη ζωή του.
«Παντού πρώτη. Σημαιοφόρος σε γυμνάσιο και λύκειο. Αριστη στη Νομική. Από τη στιγμή που ασχολήθηκε με την πολιτική ήταν σίγουρο ότι θα ανέβει ψηλά. Η Εφη δεν άφηνε καμία ευκαιρία να πέσει κάτω». Τα λόγια συγγενικού προσώπου της νέας υπουργού Εργασίας Εφης Αχτσιόγλου στο «ΘΕΜΑ» σκιαγραφούν την επιμελημένη διαδρομή της νεότερης υπουργού της κυβέρνησης, η οποία ανέκαθεν φλέρταρε με την πρωτιά. Πράγμα που κατάφερε χωρίς καθυστερήσεις και κενά στην αξιοθαύμαστη πορεία της σε απολύτως συμπυκνωμένο χρόνο. Στην αυγή της τετάρτης δεκαετίας της ζωής της έχει ήδη μεταπτυχιακό, διδακτορικό, δικηγορικό γραφείο, επιστημονική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο, θέση στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και δύο υποψηφιότητες με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, συμμετοχή στα διοικητικά συμβούλια ΟΑΕΔ και ΑΣΕΠ, διεύθυνση υπουργικού γραφείου και υπουργικό θώκο. Δεδομένου ότι υπολογίζεται πως χρειάστηκε καμιά δεκαριά χρόνια από τα 18 της για να ολοκληρώσει προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές, καθώς και να εκπονήσει το διδακτορικό της, επισημαίνεται ότι απαιτήθηκαν μόλις τρία χρόνια, από τα 28 έως τα 31 της, επιστημονικής και επαγγελματικής δραστηριοποίησης σε επιλεγμένα υψηλά πόστα μέχρι την υπουργική καρέκλα.
Τέτοιο εντυπωσιακό βιογραφικό σε τόσο σύντομο διάστημα δεν την καθιστά σίγουρα παιδί-θαύμα ανάλογο ενός Μπλεζ Πασκάλ, που σπούδαζε Γεωμετρία από 12 ετών, ή ενός Φέλιξ Μέντελσον, που έδινε συναυλίες σε ηλικία 9 ετών και έγραψε την πρώτη του σύνθεση στα 11, αλλά την εντάσσει στην κατηγορία του «φαινομένου». Μόνο οι δύσπιστοι και οι πολιτικοί της αντίπαλοι παραβλέπουν τα αυξημένα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα της αριστούχου αυτής επιστήμονος και κάνουν λόγο για εκτόξευση με κομματικό ασανσέρ μιας επίμονης αριβίστριας που ανέβαινε ιλιγγιωδώς τρεις-τρεις τους ορόφους, ενώ σε κάθε πάτωμα που σταματούσε βρισκόταν πάντα ορθάνοιχτη μια επιτελική πόρτα για να τη διαβεί άνετα και ξεκούραστα ως διορισμένη. Οι δικοί της άνθρωποι, πάντως, μιλούν για άδικα, αν όχι κακεντρεχή, συμπεράσματα τα οποία δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις θυσίες, την αδιάκοπη δουλειά, τη θεληματική επιμονή της, καθώς και το σπουδαίο ερευνητικό έργο, την υψηλή κατάρτιση, τις επικαιροποιημένες γνώσεις στο επιστημονικό της αντικείμενο, στα οποία οφείλει την ανέλιξή της. Οι πιο ουδέτεροι, άρα αντικειμενικότεροι,  παρατηρητές της διαδρομής της τονίζουν ότι και άλλοι είχαν παρόμοια προσόντα. Δεν αγνοούν, όμως, την ανυπόμονη διάθεσή της για εμπλοκή στην κεντρική πολιτική σκηνή, κρίνοντας την ενέργεια που τη διέκρινε κατά τα φοιτητικά της χρόνια όταν συμμετείχε στη Θεσσαλονίκη στο Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων, αλλά και τη δυναμική παρουσία της ως μέλους της Νεολαίας του Συνασπισμού στους αγώνες για το άρθρο 16 και στα κινήματα αλληλεγγύης για τα κοινωνικά, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Πάνω απ’ όλα, σχολιάζουν, εκτός από εξαιρετική φοιτήτρια, ήταν άριστη μαθήτρια στην παπαγαλία των υποσχέσεων που έδινε τότε το κόμμα της. Υπό αυτή την οπτική, θεωρούν πως είναι βέβαιο ότι δεν έπεσε από τον ουρανό κατευθείαν στο νευραλγικό πόστο που της ανατέθηκε, αλλά είχε προλάβει να μαζέψει και τα αναγκαία κομματικά γαλόνια προς μελλοντική αξιοποίηση.

Η Εφη Αχτσιόγλου δεν έπεσε από τον ουρανό στο υπουργείο Εργασίας αλλά είχε προλάβει να μαζέψει και τα αναγκαία κομματικά γαλόνια προς μελλοντική αξιοποίηση

Το κορίτσι από τα Γιαννιτσά που έγινε η νεότερη Ελληνίδα υπουργό
Γέννημα θρέμμα των Γιαννιτσών του Νομού Πέλλας, η Ευτυχία Αχτσιόγλου μεγάλωσε σε σχετικά εύπορο οικογενειακό περιβάλλον, καθώς η οικογένεια του πατέρα της διατηρούσε παραδοσιακό φούρνο ήδη από το 1922, τον πρώτο στην πόλη. Παράλληλα ήρθε σε επαφή εξ απαλών ονύχων με έντονα πολιτικά ερεθίσματα. Γεννημένη το 1985, κόρη του μάχιμου δικηγόρου με ειδίκευση στο Εργατικό Δίκαιο Θέμη Αχτσιόγλου και της παιδιάτρου Ροδής Ντιούδη, μπολιάστηκε από μικρή με την ενεργή συμμετοχή του πατέρα της στο αριστερό κίνημα. Από τα κεντρικά πρόσωπα του Συνασπισμού παλιότερα και νυν ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό επίπεδο, υποψήφιος δήμαρχος των Γιαννιτσών στο παρελθόν, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος πρόσφατα με την Αυτόνομη Δημοτική Κίνηση ΑΝ.Α.Σ.Α. Πέλλας (Ανατροπή – Αλληλεγγύη – Συμμετοχή -Αυτοδιοίκηση) και νομικός σύμβουλος του Τοπικού Εργατικού Κέντρου, ο Θεμιστοκλής Αχτσιόγλου είναι από τους επαγγελματίες που επαίρεται ότι ποτέ του δεν είχε ως εντολέα εργοδότη. Ως καλός και τρυφερός πατέρας με στρωμένη δουλειά, θεωρείται ότι θα επιθυμούσε η κόρη του να συνεχίσει την κοινωνική και ακτιβιστική του προσφορά από το δικό του γραφείο. Γι’ αυτό και την ενθάρρυνε προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλωστε οι οικογενειακές πολιτικές καταβολές δεν είχαν επηρεάσει προς τον ίδιο δρόμο τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο αδελφό της Παναγιώτη, τον οποίο κέρδισε η Εβδομη Τέχνη σπουδάζοντας Σκηνοθεσία στο εξωτερικό, ενώ σήμερα απασχολείται ως κριτικός κινηματογράφου. Αντίθετα, η ανήσυχη και κοινωνικά προβληματισμένη από τα μαθητικά της χρόνια Εφη έδειχνε από νωρίς την έφεσή της, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή της στο Ευρωκοινοβούλιο Νέων. Οι υψηλές της επιδόσεις στην Εκθεση αλλά και στη συνολική βαθμολογία του 1ου Γυμνάσιου Γιαννιτσών την κατέτασσαν πρώτη μεταξύ των αριστούχων μαθητών. Συμμαθητές και καθηγητές της τη θυμούνται ως στοχοπροσηλωμένη και πεισματάρα μαθήτρια να εκφράζει με ζήλο την πεποίθησή της ότι κάποια μέρα θα γίνει μάχιμη δικηγόρος. Τα κατάφερε με την πρώτη, περνώντας το 2002 στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εκεί το διακαές της όνειρο αναμείχθηκε με το πάθος της για συμμετοχή στα κοινά. Υπέρ του «δικαιώματος» των Σκοπίων να ονομάζονται «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Στη Νεολαία Συνασπισμού από το 2007 η κομψή φοιτήτρια με την καστανή φράντζα διοχέτευσε με ενθουσιασμό τη νεανική της ενέργεια και, υποτίθεται, εξέλιξε την ιδεολογικοπολιτική της συγκρότηση. Από την τελευταία, όμως, δεν έλειψαν οι άτεχνες επεξεργασίες, οι στρεβλώσεις και οι αστοχίες, όπως η υπογραφή της σε κείμενο υπέρ του «δικαιώματος» των Σκοπίων να ονομάζονται «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παρά τη μακεδονική της καταγωγή, η ίδια είχε συνυπογράψει τον Μάρτιο του 2008 το κείμενο «Οχι στον εθνικισμό και στις συναινέσεις που τον συντηρούν», μαζί, μεταξύ πολλών άλλων, με τον σημερινό υπουργό Παιδείας Κώστα Γιαβρόγλου και τον σύμβουλο του πρωθυπουργού Νίκο Καρανίκα. Ηταν παραμονές της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, όπου η ελληνική πλευρά έθεσε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στη Βορειοατλαντική Συμμαχία από τη στιγμή που δεν είχε βρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση για την ονομασία του γειτονικού κρατιδίου. Σε μια μάλλον κακοχωνεμένη έξαψη αλληλέγγυου διεθνισμού οι υπογράφουσες και υπογράφοντες της μπροσούρας, έμπλεοι οργής κατά του αντιαλβανισμού και της σκοπιανοφαγίας, κατέληγαν στο: «Υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα “εθνικό συμφέρον” που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία και δεν υπάρχει καμία “αλβανική απειλή” που δήθεν συνδέεται με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου». 
Ωστόσο οι αναμηρυκασμοί ανούσιων και ληγμένων ρητορικών σχημάτων που κατεδάφιζαν κάθε ρεαλιστική προσέγγιση σε ευαίσθητα εθνικά ζητήματα δεν την εμπόδισαν να παραμένει προσγειωμένη στα σπουδαστικά της καθήκοντα. Απέκτησε το 2009 με άριστα το μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στο Δημόσιο Δίκαιο και τις Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική του ΑΠΘ, αφότου είχε ολοκληρώσει επίσης με άριστα τις προπτυχιακές σπουδές της από την ίδια σχολή πριν από τρία χρόνια. Είχε ήδη διαγράψει μια αξιέπαινη επιστημονική πορεία όταν βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα να επιστρέψει στα Γιαννιτσά όπου δικηγορεί ο πατέρας της και να συμμετάσχει ενεργά στο γραφείο του ή να αξιοποιήσει μια υποτροφία του Κρατικού Ιδρύματος Υποτροφιών για διδακτορική διατριβή. Επέλεξε το δεύτερο και γράφτηκε στον Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης. Αν και λέγεται ότι αρχικά προσανατολιζόταν προς το Συνταγματικό Δίκαιο, μετά τη μη αποδοχή της από τον καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη στράφηκε στο οικείο, εξ οικογενειακής παράδοσης, Εργατικό Δίκαιο ,υπό την επίβλεψη του καθηγητή Αριστείδη Καζάκου. Παράλληλα, ως αδιαμφισβήτητα έξυπνη και ταλαντούχα φοιτήτρια με συνεπές αγωνιστικό προφίλ, άφηνε τα πρώτα ίχνη της στις κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη συμπρωτεύουσα. Παρότι η επίδοξη εργατολόγος από τα Γιαννιτσά ζούσε στη Θεσσαλονίκη και ο εξ Αθηνών ορμώμενος Γιώργος Κατρούγκαλος ήταν καθηγητής στην Κομοτηνή, κάποιες ιδεολογικές αντιμνημονιακές συμπτώσεις και διακλαδώσεις ριζοσπαστικών ρευμάτων τούς έφεραν σε επαφή. Δημοσίευσαν μάλιστα από κοινού τη μελέτη «‘‘Μνημονιακές’’ Πολιτικές και Εργατικό Δίκαιο» στην Επιθεώρηση Δικαίου, γεγονός που, σύμφωνα με τους γνώστες της ακαδημαϊκής κοινότητας, προμήνυε μελλοντική συνεργασία, όταν θα ευοδωνόταν το μεγάλο άλμα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ηδη η νεαρή υποψήφια διδάκτορας του ΑΠΘ εμπέδωνε τη «Σοσιαλιστική πραγματικότητα στη σκιά της νεοφιλελεύθερης ορθολογικότητας», όπως ήταν η πνευματική της συνεισφορά στο κοινής συγγραφής βιβλίο με τίτλο «Ξαναπιάνοντας το νήμα». Οσοι έτυχαν να παρευρίσκονται στην παρουσίασή του στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 σε ένα βιβλιοκαφέ της Θεσσαλονίκης και άκουσαν την εισήγησή της για την ανάπτυξη αγωνιστικών πρωτοβουλιών από τις εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις εναντίον των στεγανοποιημένων από κάθε δυνατότητα λαϊκής παρέμβασης ευρωπαϊκών θεσμών, αντιλήφθηκαν ότι η συμπαθητική φατσούλα της φοιτήτριας με το τεχνοκρατικό μανικιούρ βαθμιαία μετασχηματιζόταν στη μάσκα μιας ριζοσπαστικής πασιονάρια με ακονισμένα νύχια.
Χάρη σε αυτή την αφοσιωμένη ιδεολογική της στράτευση και τη σχετική απήχησή της στον ευρύτερο περίγυρό της στη συμπρωτεύουσα, συζητήθηκε το όνομά της ως μέλους της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ της πόλης ώστε να προταθεί ως υποψήφια δήμαρχος του συνδυασμού «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη». Κάτι περίπου ως βορειοελλαδίτικη εκδοχή του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ωστόσο κρίθηκε ότι η νεότατη «χαρισματική» δικηγόρος θα μπορούσε να περιμένει. Οι εσωκομματικές αντιδράσεις για την «πιτσιρίκα που βιάζεται να ανέβει» εξελίσσονταν σε βοερή γκρίνια και η τοπική ηγεσία έσπευσε να καταλαγιάσει τα έντονα παράπονα που διατυπώνονταν βάζοντας προσωρινά, όπως αποδείχθηκε, ταβάνι στις εσπευσμένες πολιτικές φιλοδοξίες της. Επιστρατεύτηκε τον Μάιο του 2014 στον προεκλογικό αγώνα της υποψήφιας περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας Δέσποινας Χαραλαμπίδου, αλλά στον αμέσως επόμενο τόνο τής έκαναν το χατίρι. Με το διδακτορικό υπό τον τίτλο-σιδηρόδρομο «Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα απέναντι στις οικονομικές ελευθερίες της ενωσιακής έννομης τάξης» ανά χείρας, θα τη μεταφέρουν στο επιστημονικό δυναμικό της ευρωομάδας του κόμματος στις Βρυξέλλες. Εκεί στη βροχερή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, η Εφη Αχτσιόγλου είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί και πάλι -αυτή τη φορά από κοντά- με τον τότε ευρωβουλευτή Γιώργο Κατρούγκαλο. Δεν στέριωσε όμως εκεί, καθώς πεδίο δόξης λαμπρό ανοιγόταν μπροστά της πριν γράψει μερικά ευρωπαϊκά χιλιόμετρα στο κοντέρ της. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, αφού αποδέχτηκε την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να τοποθετηθεί στην τιμητική 11η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Υπήρξε η νεότερη υποψήφια, στα 30 της χρόνια. Ακόμα ηχεί στα αυτιά των πρώην εργαζομένων της Coca-Cola ο πύρινος λόγος της στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης δέκα μέρες προτού ανοίξουν οι κάλπες, όταν μιλούσε για «το δίκιο του λαού» και ζητούσε από όλους να υψώσουν το ανάστημά τους ώστε να «σκύψουν» οι τροϊκανοί. Με το ίδιο αγέρωχο ύφος που πυροδοτούνταν από φλογερό ενθουσιασμό στην Καστοριά μόλις δύο ημέρες πριν από τις εκλογές έσκιζε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, αναπτύσσοντας όλο το πακέτο των εργασιακών, που, υποτίθεται, θα προωθούσε επειγόντως η αριστερή διακυβέρνηση.
Μετά την αναμενόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και την αποδοχή από τον Γιώργο Κατρούγκαλο να παραιτηθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και να αναλάβει το υπουργείο Εργασίας, η Εφη Αχτσιόγλου ανέλαβε τη θέση της διευθύντριας του πολιτικού γραφείου του υπουργού. Στην ουσία αποτέλεσε το alter ego του υπουργού με το μαντιλάκι pochette και πνευματικού της μέντορα, συνοδεύοντάς τον σαν ζωντανή σκιά του στις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» στο ξενοδοχείο «Hilton». Ωστόσο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, οι υπηρεσίες της στο υπουργικό γραφείο δεν συντονίζονταν με το ευειδές παρουσιαστικό της. Συμπεριφερόταν, λέγεται, με απόμακρο ύφος και παγωμένο βλέμμα, με ένα απρόσιτα ανέκφραστο προσωπείο σε στυλ «δεν θυμώνω-δεν χαίρομαι-δεν στεναχωριέμαι για ό,τι κι αν συμβεί». Γεγονός που έκανε τους πολυπληθείς νεαρούς συνεργάτες του ίδιου γραφείου να αναρωτιούνται αν αυτή ήταν η φυσική της έκφραση ή αν είχε παγιδευτεί καθηλωτικά σε μια δεσποτική εικόνα που θόλωνε την ευπαρουσίαστη όψη της και ακύρωνε τις όποιες δεξιότητές της. Θεωρείται, ακόμη, ότι απομάκρυνε ένα επικοινωνιακό στέλεχος του γραφείου, αρνούμενη καν να το δει για να του δώσει ως διευθύντρια τις απαραίτητες εξηγήσεις, και στο παρά πέντε ένα άλλο στέλεχος γλίτωσε την εκδίωξη κατόπιν εντολής της, καθώς προσέτρεξε στον υπουργό να του ζητήσει συμπαράσταση επειδή ήταν οικογενειάρχης με δύο παιδιά.
Αρκετοί, πάντως, γνώστες των εντός των τειχών πραγμάτων αποδίδουν το απότομο φέρσιμό της στον εκνευρισμό της από το ποδοπάτημα των, ξεχασμένων πλέον, κόκκινων γραμμών της κυβέρνησης στα εργασιακά, στις οποίες είχε συμβάλει και με το δικό της πολιτικά ασυνεπές τακούνι της γόβας της. Αλλοι εξίσου μύστες του ευρύτερου παρασκηνίου ερμηνεύουν τις ενίοτε εκδηλώσεις νευρικότητάς της στο ότι γνωρίζει μεν τα Εργατικά, αλλά δεν ξέρει καθόλου από τα Ασφαλιστικά. Ωστόσο το αχνογραφημένο πορτρέτο της ως απρόσιτης πλην επιβλητικά υπεροπτικής ντίβας, σαν εκείνες του βωβού κινηματογράφου με το υψωμένο φρύδι, της οποίας κάθε πλατυρρημοσύνη είναι ανούσια, εικάζεται πως βρήκε την καλαίσθητη συμπαράσταση τόσο της Θεανώς Φωτίου όσο και της Ράνιας Αντωνοπούλου. Αλλωστε, από πλευράς Μεγάρου Μαξίμου, εικάζεται ότι είχε προαποφασιστεί ότι η Ευτυχία-Εφη είναι ένα πρόσωπο που έπρεπε να εμπιστευτούν και άξιζε να ποντάρουν πάνω του για τις μελλοντικές πολιτικές κούρσες.
Ηδη από τις 4 Αυγούστου του 2015 με απόφαση του απερχόμενου τότε υπουργού Εργασίας Γιώργου Κατρούγκαλου διορίστηκε μαζί με άλλους 11 στο πολιτικό του γραφείο, ενώ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς αναβαθμίστηκε στην 9η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Και βέβαια στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη 89η στην Κεντρική Επιτροπή λαμβάνοντας 309 ψήφους. Θεωρείται μάλιστα ότι στη συνεδριακή αρένα των εγκαταστάσεων του Τάε Κβον Ντο στο Παλαιό Φάληρο αποφασίστηκε και η είσοδός της στο επόμενο Υπουργικό Συμβούλιο. Το πρώτο πράγμα, όμως, που έκανε η αναμφίβολα χαριτόβρυτος και φινετσάτη Εφη Αχτσιόγλου το βράδυ που ανακοινώθηκε η υπουργοποίησή της ήταν να σπεύσει να σβήσει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα αντιμνημονιακά ίχνη της διαγράφοντας τους προσωπικούς λογαριασμούς της. Η ανάσυρση των ανακατεμένων βερμπαλιστικών και ριζοσπαστικών tweets κατά της τρόικας στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του 2015 θεωρείται κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν θα ενίσχυαν το διαπραγματευτικό προφίλ της αρμόδιας υπουργού στην προσπάθειά της να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Δεν έκανε άλλωστε κάτι το προσωπικά επιλήψιμο ως μια νεαρή φιλάρεσκη γυναίκα που δεν θέλει να παραδώσει στη δημοσιότητα πρόσφατες αναμνήσεις, θολές μεταβλητές και ατελείς αλληλουχίες του χθες. Είναι όμως κατακριτέο για ένα δημόσιο πρόσωπο να μην υπάρχει μέτρο σύγκρισης μεταξύ των όσων κατά καιρούς υποστήριζε με τη μαχητική της αντιμνημονιακή πρόζα και όσων πιθανόν θα πράξει ως υπουργός. Υπό αυτή και μόνο την έννοια η επείγουσα υπεράσπιση που έσπευσε να της προσφέρει με ανάρτησή του ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης γράφοντας «Κάτω τα χέρια σας και τα δηλητηριασμένα με μίσος υπονοούμενά σας από την κοπελιά μας», αντί να συνηγορήσει υπέρ της ισοτιμίας και της χειραφέτησής της, τροφοδότησε έναν πρωτόγονο πατριαρχικό νεποτισμό εις βάρος της. Υποτίθεται, όμως, ότι ως έξυπνη γυναίκα η νέα υπουργός Εργασίας γνωρίζει ότι δεν δείχνει κανείς θύμα με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει.




πηγη   Πρώτο Θέμα