Δεν γίνεται άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε πατρίδες

 να σώσουν μια πατρίδα, ούτε να λύσουν τα προβλήματα αυτοί που τα δημιούργησαν.

Γράφει ο Economist

Μας λέγανε τόσο καιρό ότι μας έσωσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι τα μνημόνια ήταν απαραίτητα. Πως όμως κάποιος θέλει να σε σώσει όταν από τη μια μεριά σου δανείζει χρήματα και από την άλλη κάνει τα πάντα για να σε εμποδίσει να τα επιστρέψεις. Το σχέδιό τους εξαρχής, ήταν να μας αφαιρέσουν το οξυγόνο για να πεθάνουμε γρήγορα και να μας χορηγούν μόνο μια μικρή ποσότητα από αυτό που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε μέχρι να ολοκληρώσουν το σχέδιό τους που είναι η κατάλυση του ελληνικού κράτους. Η οικονομία είναι όπως ο άνθρωπος. Ο οργανισμός για να λειτουργήσει χρειάζεται το αίμα. Όσο ο άνθρωπος αιμορραγεί, ο οργανισμός δυσκολεύεται να λειτουργήσει και όταν η απώλεια είναι μεγάλη έχει σαν αποτέλεσμα το σταμάτημα της καρδιάς. Το αίμα της οικονομίας είναι το χρήμα. Χωρίς χρήμα καμιά οικονομία δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αυτό ακριβώς μας κάνουν. Μας αφαιρούν το χρήμα, για να σταματήσουν την καρδιά της οικονομίας. Και η καρδιά της οικονομίας μας δυσκολεύεται να λειτουργήσει, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει το χρήμα. Και ενώ βλέπουμε όλοι μας ότι δεν υπάρχει χρήμα, καθόμαστε και πιστεύουμε ότι θα ζήσουμε χωρίς αυτό. Τόσο ανόητοι είμαστε. Ούτε τα απλά δεν καταλαβαίνουμε. Η ελληνική οικονομία στενάζει από έλλειψη χρήματος (ζήτησης). Αλλά ταυτόχρονα έχει και πρόβλημα παραγωγής (προσφοράς). Έτσι και αν μπορούσαμε να αυξήσουμε το χρήμα που θα εισέλθει στην ελληνική οικονομία θα ήταν σαν να ρίχνουμε νερό σε ένα τρύπιο βαρέλι. Η Ελλάδα χρειάζεται χρήμα που θα μείνει στην αγορά θα κάνει κύκλο και θα γυρίσει τους τροχούς της ελληνικής οικονομίας. Άρα, ως μια πρώτη διαπίστωση μπορούμε να πούμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται από τη μια μεριά πολύ χρήμα το οποίο όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, μπορεί να το βρει μόνο κόβοντας δικό της νόμισμα και από την άλλη μεριά χρειάζεται μια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το νόμισμα όμως μιας χώρας αντικατοπτρίζει και την ισχύ της οικονομίας της αλλά χαρακτηρίζει και όλο το έθνος. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή τόνισα ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα ισχυρό εθνικό νόμισμα. Άλλο να ασκήσεις νομισματική πολιτική μέσω μιας σχεδιασμένης υποτίμησης ενός ισχυρού νομίσματος για να βελτιώσεις την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας σου και άλλο να πας μπατιρισμένος και κατεστραμμένος στη δραχμή (πράγμα που από το 2011 προέβλεψα) γιατί σε αυτήν την περίπτωση από όποιο σημείο και να οριστεί η ισοτιμία με το ευρώ, η πτώση του θα είναι τόσο απότομη που θα είναι σαν να πέφτει κάποιος από το δέκατο όροφο και η δραχμή θα είναι στο επίπεδο του αλβανικού λεκ. Θα είναι ένα νόμισμα μόνο για εσωτερική χρήση. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Η ελληνική αστυνομία κατάσχεσε ένα ποσό αλβανικών λεκ από παράνομες δραστηριότητες. Το δικαστήριο αποφάσισε να δημεύσει τα χρήματα υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Για να τα χρησιμοποιήσει το ελληνικό κράτος πρέπει τα λεκ να μετατραπούν σε ευρώ. Η Τράπεζα της Ελλάδος όμως δεν δέχεται αλβανικά λεκ. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι στο νέο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον, μια χώρα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς ισχυρή οικονομία και χωρίς διεθνείς συνεργασίες. Επιπλέον, η ελληνική οικονομία βρίσκεται στα όρια της και δεν μπορεί να αντέξει και τον πιο μικρό οικονομικό κραδασμό. Είναι σαν το αεροπλάνο που πετάει χαμηλά και αν χάσει λίγο ακόμα ύψος θα συντριβεί. Άρα η οποιαδήποτε αλλαγή νομίσματος πρέπει να γίνει με τρόπο ομαλό χωρίς να υπάρξει σταμάτημα των μηχανών του αεροπλάνου δηλαδή χωρίς να το αντιληφθεί η οικονομία, ή χρησιμοποιώντας μια γνωστή φράση “θα πρέπει η οικονομία να συνεχίσει να δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι” αλλά και η αλλαγή να έχει σαν αποτέλεσμα την άμεση απόκτηση ύψους. Εννοείτε ότι σήμερα η οικονομία δεν δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι. Αλλά τουλάχιστον να μην έχουμε επιπλέον κατάρρευση. Είδαμε τις αρνητικές επιπτώσεις των capital controls στην ελληνική οικονομία. Και τα πράγματα, πραγματικά θα ήταν τραγικά εάν υιοθετούνταν εισηγήσεις για χρήση των IOUs. Μια έξοδος από το ευρώ ιδιαίτερα για μια μικρή χώρα με κατεστραμμένη οικονομία σαν την Ελλάδα, θα είναι καταστροφική εάν δεν συνοδευτεί και από την ταυτόχρονη έξοδο της από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς θα συνεχίσει να δεσμεύεται από της συνθήκες της, έχοντας απλά ένα αδύναμο νόμισμα. Το εθνικό νόμισμα θα λύσει το πρόβλημα της ζήτησης και σε ένα μεγάλο βαθμό και της επένδυσης, ενώ η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της προσφοράς και ως επακόλουθο και το πρόβλημα της ανεργίας. Ανάπτυξη στη χώρα μας χωρίς αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού δεν μπορεί να υπάρξει γιατί κανένα μικρό ψάρι δεν μπορεί να ζήσει στον ανοικτό ωκεανό, ούτε μπορεί κάποιος να κερδίσει ένα αγώνα αυτοκινήτων όταν ο ίδιος τρέχει με ένα FIAT 1000 κ.ε. και οι άλλοι τρέχουν με FERRARI 3000 κ.ε.. Υπάρχουν χώρες, που σε τεχνογνωσία είναι αρκετές δεκαετίας μπροστά από εμάς και που επενδύουν στην έρευνα και στην καινοτομία, τεράστια ποσά και οπωσδήποτε αυτή τη στιγμή είναι πρακτικά αδύνατο να τις ανταγωνιστούμε. Να τονίσουμε εδώ ότι μεγάλο μέρος των ερευνητικών προγραμμάτων στις χώρες αυτές, υλοποιείτε μέσα στα πανεπιστήμια. Άμεσα, απαιτείται η ριζική αναμόρφωση της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ούτως ώστε, μεσοπρόθεσμα να πετύχουμε την είσοδο τουλάχιστον τριών εκπαιδευτικών και ερευνητικών ιδρυμάτων στις λίστες των κορυφαίων είκοσι. Η έλλειψη τεχνογνωσίας αλλά και η σχεδιασμένη εξαφάνιση της ελληνικής βιομηχανίας έχουν μειώσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Οι δανειστές με πρόφαση την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, επέβαλαν την μέθοδο της εσωτερικής υποτίμησης. Ο έξωθεν μακροπρόθεσμος σχεδιασμός είναι: στην Ελλάδα να υπάρξουν μόνο δύο οικονομικοί κλάδοι. Ο τουρισμός και η γεωργία στους οποίους όμως θα δραστηριοποιούνται πολυεθνικοί κολοσσοί. Θα τονίσω όμως ότι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση της ανταγωνιστικότητας σε σχέση με χώρες που παράγουν ομοειδή προϊόντα μέσω της εσωτερικής υποτίμησης γιατί τότε πρέπει να πέσουμε σε μισθούς των 100 – 250 ευρώ το μήνα. Με την εργασιακή ζούγκλα που επικρατεί και που συνεχώς αυξάνεται, μεταβαλλόμαστε σταδιακά από αναπτυγμένη χώρα σε τριτοκοσμική. Ο στόχος της Ελλάδας δεν είναι να ανταγωνίζεται τριτοκοσμικές χώρες αλλά να γίνει μια από τις πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου. Στη μάχη της ανάπτυξης είναι απαραίτητο να ενεργοποιηθούν ταυτόχρονα ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Ο δημόσιος θα κινηθεί μέσα από ένα μεγάλο και στοχευμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Στον ιδιωτικό τομέα, βραχυπρόθεσμα ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από τις ξένες άμεσες επενδύσεις - αξιοποιώντας τα δίκτυα του απόδημου ελληνισμού και μέσω στρατηγικών συνεργασιών- και την δραστηριοποίηση της μικρομεσαίας ελληνικής επιχείρησης, η καταστροφή της οποίας ήταν και είναι ένας από τους στόχους του μνημονίου (οικονομικός μύλος). Η παραγωγική μηχανή, δημιουργείται μέσω βραχυπρόθεσμου, μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Πρώτα, δημιουργούμε το βραχυπρόθεσμο χτίζοντας παράλληλα το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο. Άρα, πριν να δημιουργήσουμε την δυνατότητα παραγωγής από τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα προϊόντων υψηλής τεχνολογίας κλπ., που θα φτάσουμε μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα και στην παραγωγή αυτών, χρειαζόμαστε τη δημιουργία μεταποιητικών επιχειρήσεων οι οποίες μπορούν να συσταθούν και να λειτουργήσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα (βραχυπρόθεσμα). Π.x. στην ένδυση, στην υπόδηση, στα έπιπλα, στα αντικείμενα καθημερινής χρήσης, στη μεταποίηση γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων. Επίσης, απαιτείται η τόνωση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας με αντικατάσταση αντίστοιχων εισαγωγικών προϊόντων με ελληνικά. Για να δώσει όμως τη δυνατότητα το κράτος σε τέτοιες επιχειρήσεις να δημιουργηθούν, απαιτείται έλεγχος και απαγόρευση των εισαγωγών που μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να γίνει. Απαιτείται επομένως, εθνικό νόμισμα και έξοδος από τη Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ακουμπώντας λίγο την οικονομική θεωρία, θα πούμε ότι για να επιτευχθεί το μέγιστο οικονομικό όφελος για το κοινωνικό σύνολο απαιτείται η συνύπαρξη, η σύμπραξη και η συνεργασία τόσο του υγιούς ιδιωτικού τομέα όσο και του υγιούς δημοσίου τομέα. Και αν παρομοιάσουμε την οικονομία με ένα αυτοκίνητο, η μηχανή του είναι ο ιδιωτικός τομέας και το τιμόνι, οι ταχύτητες και τα πετάλια ο δημόσιος τομέας. Όσο πιο ισχυρή είναι η μηχανή τόσο πιο γρήγορα θα τρέξει το αυτοκίνητο. Αλλά χωρίς τιμόνι θα βγει εκτός δρόμου στην πρώτη στροφή. Είναι εύκολο να διαχωρίσεις τους τομείς της οικονομίας με τους οποίους θα δραστηριοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας και αυτούς στους οποίους θα ασχοληθεί ο δημόσιος. Το πρόβλημα όμως είναι ότι στο σημείο αυτό, εισέρχονται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και το σχέδιο ελέγχου των λαών και διαμέσου μιας “φτιαγμένης” ιδεολογίας προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι το σωστό συμβαδίζει με τα δικά τους συμφέροντα. Γι’ αυτό και πρέπει ο ελληνικός λαός να αρχίσει να αναθεωρεί τις έξωθεν επιβαλλόμενες απόψεις περί αριστεράς και δεξιάς. Όσον αφορά το θέμα του δημοσίου χρέους, ο ελληνικός λαός έχει δυο επιλογές. Η πρώτη, είναι να στείλει το λογαριασμό σε αυτούς που τα δώσανε και σε αυτούς που τα πήρανε. Η δεύτερη, να πληρώσει ο ίδιος τα χρέη με το αίμα το δικό του και των παιδιών του. Η πρώτη επιλογή απαιτεί θάρρος και πίστη. Η δεύτερη δειλία και κακομοιριά. Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου ανόητο να πληρώσω τα χρέη που άλλοι δημιούργησαν και με τον τρόπο που τα δημιούργησαν αλλά θα ήμουν και ανήθικος να μεταφέρω τα βάρη στα παιδιά μου. Αυτή είναι μια μάχη που θα την δώσουμε εμείς και όχι τα παιδιά μας. Γιατί αν περιμένουμε από τα παιδιά μας να κερδίσουν εκεί που χάσανε οι γονείς είμαστε γελασμένοι. Γιατί θα τους έχουμε δώσει το παράδειγμα της δειλίας, της υποτέλειας και της ήττας. Αλλά όπως είπε και ο Ισοκράτης: «Απ’ όλους τους ανθρώπους, οι πιο κακοί και άξιοι της πιο μεγάλης τιμωρίας είναι εκείνοι που για όσα οι ίδιοι είναι ένοχοι έχουν το θράσος να κατηγορούν τους άλλους». Αν εμείς που μέσω της ανοχής μας, είμαστε συνυπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τι τιμωρία μας αξίζει αν μεταφέρουμε τις δικές μας “αμαρτίες” στα παιδιά μας; Επιπλέον θα πρέπει να απαιτήσουμε από τους θεσμούς με πρώτο το Δ.Ν.Τ., αποζημίωση για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκάλεσαν στη χώρα μας μέσα από τα μνημόνια που μας επέβαλλαν. Και δεν υπάρχει η δικαιολογία από αυτούς ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν εφάρμοσαν τα προγράμματα όπως τα σχεδίασαν αφού για να δώσουν την κάθε δόση έλεγχαν την πορεία της ολοκλήρωσής τους (αξιολόγηση). Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν αντιμετωπίζονται με μερεμέτια. Κατά τα πρότυπα του πολέμου χρειάζονται ορθόδοξα και ανορθόδοξα οικονομικά μέτρα. Τεράστια μείωση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας π.χ. ενιαίος συντελεστής Φ.Π.Α. 10-12%, κατάργηση των φόρων περιουσίας που σκοπό έχουν την αρπαγή της περιουσίας των πολιτών, οριστική αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων, επανασύνθεση των εργασιακών συνθηκών εργασίας, επανένταξη των οικονομικά αποκλεισμένων ανθρώπων και επιχειρήσεων στην παραγωγική δραστηριότητα, λύση του ασφαλιστικού προβλήματος, ίσα εργασιακά δικαιώματα ανάμεσα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (εξίσωση μισθών προς τα πάνω) κλπ. Διαβάζοντας κάποιος το παρόν άρθρο σίγουρα θα του δημιουργηθούν εύλογα ερωτήματα για θέματα που είτε δεν αναλύθηκαν λεπτομερώς είτε δεν θίχτηκαν καθόλου π.χ. τραπεζικός τομέας, αντιμετώπιση συναλλαγματικού προβλήματος, θέση της Ελλάδος στη γεωπολιτική σκακιέρα, διεθνείς συνεργασίες κλπ. Από τη μια μεριά στόχος ήταν να μην κουραστεί ο αναγνώστης και από την άλλη μεριά άποψη μου είναι ότι σε ένα χώρο παγκόσμιων ανταγωνισμών και στην μειονεκτική θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, έχει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης εάν παίξει με κλειστά χαρτιά.

 Ηλίας Ευαγγελόπουλος