Το πλατάνι που …μιλάει

Με αφορμή το επικείμενο κόψιμο ενός πλατανιού σε παρκάκι της Αριδαίας, από το Δήμο Αλμωπίας, με το επιχείρημα ότι αν δεν κοπεί το πλατάνι θα ακυρωθεί η χρηματοδότηση του Δήμου (θαρρείς και το πλατάνι φύτρωσε την επομένη του σχεδιασμού του έργου), έγραψα το παρακάτω κείμενο:

Το πλατάνι που μιλάει

Γλυκιά μου κυρία,

Έκανες τα σχέδιά σου για την αισθητική αναβάθμιση της πόλης μας στο γραφείο σου, αγνοώντας την ύπαρξή μου.

Έλα, μια μέρα να με δεις και να σε δω.

Να μου πεις και να σου πω.

Να μου πεις γιατί περιττεύω στα σχέδιά σου.

Να σου πω ότι όχι μόνο δεν περιττεύω, αλλά είμαι απαραίτητο σε όλα τα σχέδια.

Να σου πω τι προσφέρω;

Να σου πω ότι παίρνω τα απόβλητά σας και τα μετατρέπω σε οξυγόνο που νομίζω ότι χρειάζεσθε εσείς οι άνθρωποι. Να σου πω ότι θα προσφέρω σκιά στα παιδιά που θα παίζουν κάτω από εμένα.

Μην με αγνοείς σε παρακαλώ. Η άγνοια είναι κακός σύμβουλος.

Ήμουν τόσο περήφανος για την κορμοστασιά μου και την ομορφιά μου, το χρώμα μου, την φρεσκάδα που αναδίδω και έρχεσαι εσύ και μου λες ότι δεν ταιριάζω στην αισθητική σου και θες να με εξαφανίσεις.

Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.

Θα θελα να σε γνωρίσω, να βγούμε μαζί και μια αναμνηστική φωτογραφία για να κρίνουν οι άλλοι αν μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Γνώρισέ με πρώτα και σε παρακαλώ, μετά με απορρίπτεις.

Υ.Γ.: Είμαι ένα πλατάνι και θέλω να ζήσω. Η ζωή μου δίνει ζωή, αλλά κάποιοι θέλουν να με εξαφανίσουν. Γιατί;

Βρίσκομαι σε ένα πανέμορφο παρκάκι στην Αριδαία, ανάμεσα στις οδούς Διοικητηρίου και Πολυτεχνείου και μετράω μέρες.

Δεν έχω βλάψει κανέναν, ούτε κανείς κινδυνεύει από την παρουσία μου.

Είμαι νέο και θέλω να ζήσω. Είμαι ένα αιωνόβιο δέντρο.

Δεν διεκδικώ τίποτα, παρά μία θέση στον ήλιο και στην καρδιά σας και το δικαίωμα να προσφέρω τη σκιά μου και το οξυγόνο μου σε εσάς, στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας και σε εκατό ακόμη γενιές που θα σας ακολουθήσουν.

S.O.S. (Save our souls, σώστε τις ψυχές μας).

Μετά βαθιάς λύπης και απογοήτευσης,

Το πλατάνι