Και οι κρίνοντες κρίνονται...

Η ελληνική Δικαιοσύνη πρέπει να κρίνεται αυστηρά, ελεύθερα και από όλους. Για όλες τις αποφάσεις της, τις...
καθυστερήσεις της, την αβελτηρία της, αλλά και για τη γενναιότητά της, τις αντιφατικές προσεγγίσεις της, για τα εργασιακά παραδείγματος χάριν, κ.ο.κ.

Μας αρέσει - δεν μας αρέσει. Μπορεί επομένως η ελληνική Δικαιοσύνη να κρίνεται ελεύθερα και από τους δανειστές ή λ.χ. την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως επέλεξε να ασκήσει κριτική χθες, αφού δεν της άρεσε η εξέλιξη με την καταδίκη του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου. 

Αύριο-μεθαύριο είναι πιθανό να δυσφορήσει και με άλλες δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα -όπως οι αναιρέσεις απαλλακτικών βουλευμάτων για τον Γκίκα Χαρδούβελη ή την Αικατερίνη Σαβαΐδου- κι άλλος ευρωπαϊκός ή διεθνής θεσμός, ένα ελληνικό κόμμα, μια ένωση προσώπων, το κάθε δημοσιογραφικό μέσο, ο καθένας μας...

Πρόσωπα σημαίνοντα ή και ασήμαντα έχουν δικαίωμα έκφρασης της γνώμης τους, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει.

Κι αυτοί κρίνονται για τη σοβαρότητά τους, τη συνέπεια, την τεκμηρίωση, την ιδιοτέλεια ή όχι της άποψής τους. Αυτή είναι η δημοκρατία, για όσους αρνούνται να το καταλάβουν. 

Εκείνο συνεπώς που βλέπουμε σήμερα είναι να αποκαλύπτεται το φτηνό πολιτικό παιχνίδι όσων ασκούνται στην ανόητη, αλλά και επικίνδυνη -δημοφιλή πάντως παγκοσμίως- τακτική «δύο μέτρα και δύο σταθμά» και οι οποίοι κρίνουν συστηματικά εξ ιδίων τα αλλότρια...

Να θυμηθούμε τις πρόσφατες αντιδράσεις σχεδόν σύσσωμης της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ, αλλά και των συνδικαλιστικών ενώσεων των... τόσο αμερόληπτων δικαστικών, όταν η κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα και πρόσωπα τόλμησαν να κρίνουν συγκεκριμένες αποφάσεις διαφόρων βαθμίδων της Δικαιοσύνης οι οποίες έμπαζαν από παντού... 

Για ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις που απειλούν την ανεξαρτησία της και για συνταγματική εκτροπή μιλούσαν οι αμετανόητοι -αν και πολιτικά στιγματισμένοι και ηττημένοι- υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας, υποχρεώνοντας σημαντικούς νομικούς να πουν τα αυτονόητα και να καταδικάσουν τη σχετική υποκρισία των α λα καρτ υπερασπιστών των θεσμών. 

«Η δικαστική εξουσία, όπως ακριβώς την ορίζει το Σύνταγμα, πέρα από τον αδιαμφισβήτητο κοινωνικό προορισμό της, συνοδεύεται και από τις παθογένειες κάθε εξουσίας, γι’ αυτό δεν είναι απλώς επιτρεπτή αλλά και θεσμικά επιβεβλημένη η κριτική, άλλως ο κοινωνικός έλεγχός της, με σκοπό όμως την ενίσχυση του θεσμού και όχι την απαξίωσή του», σημείωνε στην εφημερίδα μας (17.7.17) ο πρώην υπουργός Αντώνης Ρουπακιώτης...

efsyn.gr