Να αποκατασταθεί η αδικία σε βάρος του Δήμου Αλμωπίας

ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΣΗΦΑΚΗ

Ο Γιάννης Σηφάκης με ερώτηση στη Βουλή υπέρ της αποκατάστασης της αδικίας σε βάρος του Δήμου Αλμωπίας που με τον Καλλικράτη δεν έχει χαρακτηριστεί ορεινή περιοχή.

Ο βουλευτής συνυπόγραψε ερώτηση στη Βουλή βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για «Λήψη μέτρων για την αποκατάσταση της οικονομικής αδικίας σε βάρος των ορεινών περιοχών οι οποίες με το Πρόγραμμα Καλλικράτη έχασαν διοικητικά τον ορεινό χαρακτήρα τους» 

Με το Πρόγραμμα Καλλικράτης του 2010, η ορεινότητα της Ελλάδας με τη διοικητική της έκφραση, δηλαδή όπως αντιπροσωπεύεται από τους ορεινούς Δήμους, περιορίστηκε δραστικά, σε βαθμό πλήρους αλλοίωσης.

   Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στην προηγούμενη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας (Καποδίστριας), υπήρχαν ορεινοί Δήμοι και στους 52 Νομούς της χώρας, γεγονός φυσιολογικό για μια χώρα που το 65% της επικράτειας είναι ορεινό. Με τη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας (Καλλικράτης), ωστόσο, μόλις 21 Νομοί (με οριζόντια, μάλιστα, ρύθμιση ορεινών και πεδινών περιοχών) από τους 52 διαθέτουν ορεινούς ΟΤΑ και μόνον 31 Καλλικρατικοί Δήμοι σε εθνικό επίπεδο ορίζονται ως ορεινοί.

   Η διοικητική εξάλειψη του ορεινού χαρακτήρα κάποιων περιοχών δεν αλλάζει καθόλου την ορεινή φύση τους, και όσα αυτή συνεπάγεται για τις αυξημένες τοπικές ανάγκες. Η απώλεια όμως του διοικητικού χαρακτηρισμού μιας περιοχής ως ορεινής έχει δυσμενείς συνέπειες γιατί:

    Α. Στο βαθμό που η χρηματοδότηση των αναγνωρισμένων ως ορεινών περιοχών  υπολογίζεται με υψηλότερους συντελεστές από των μη ορεινών, οδηγεί σε μείωση της χρηματοδότησής τους για λειτουργικές δαπάνες και έργα από το Υπουργείο Εσωτερικών μέσω των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων.

   Β. Δεν επιτρέπει στους κατοίκους της που δικαιούνται επιδότηση πετρελαίου θέρμανσης να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες τους, καθώς η επιδότηση που τους δίνεται υπολογίζεται με βάση τις μειωμένες ανάγκες των πεδινών, και άρα με πιο ήπιο κλίμα, περιοχών.

Επισυνάπτεται ολόκληρη η ερώτηση:  

ΕΡΩΤΗΣΗ

Προς τον Υπουργό Εσωτερικών

Θέμα: «Λήψη μέτρων για την αποκατάσταση της οικονομικής αδικίας σε βάρος των ορεινών περιοχών οι οποίες με το Πρόγραμμα Καλλικράτη έχασαν διοικητικά τον ορεινό χαρακτήρα τους» 

      Η Ελλάδα είναι η δεύτερη μετά την Αλβανία πιο ορεινή χώρα των Βαλκανίων: οι ορεινές περιοχές της χώρας μας καταλαμβάνουν το 65% του συνόλου, κατοικούνται από το 10% του πληθυσμού και παρουσιάζουν τη χαμηλότερη πυκνότητα του πληθυσμού και τη μεγαλύτερη πυκνότητα οικισμών σε σχέση με το σύνολο της χώρας.

     Οι ορεινές περιοχές παρουσιάζουν ιδιαίτερες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές και περιβαλλοντικές δυσκολίες: μαστίζονται από σπανιότητα πόρων, αντιμετωπίζουν δυσμενέστερες κλιματολογικές συνθήκες, έχουν προβλήματα μειωμένων υποδομών σε οδικό δίκτυο, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, παιδεία καιυγεία.

     Όλες αυτές οι δυσκολίες πρέπει να αξιολογούνται και να λαμβάνονται υπόψη στο σχεδιασμό των εθνικών πολιτικών. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ο ορεινός χώρος για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν συμπεριλήφθηκε στις προτεραιότητες του εθνικού σχεδιασμού. Αντίθετα, οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν ευνοούσαν την αστικοποίηση και άφηναν τα ορεινά να παραμένουν προσκολλημένα σε παλαιές οικονομικές και κοινωνικές δομές, επέτρεπαν τη βαθμιαία υποβάθμιση των παλαιότερων υποδομών και δεν ελάμβαναν μέριμνα για τη δημιουργία νέων.

     Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, οι ελληνικές εθνικές πολιτικές για τον ορεινό χώρο προσαρμόσθηκαν ως ένα βαθμό στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί ενίσχυσης των μειονεκτικών περιοχών που απειλούνται με μείωση του πληθυσμού. Οι πολιτικές αυτές ασκούνται κατά κύριο λόγο μέσω της ΚΑΠ και των Περιφερειακών Αναπτυξιακών Ταμείων. Ωστόσο, οι στόχοι των αναπτυξιακών πολιτικών για τον ορεινό χώρο στη χώρα μας υπονομεύονται από πρόσθετες δυσκολίες που δημιουργούν στις ορεινές περιοχές και τους κατοίκους άλλες  πολιτικές, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα τη διοικητική μεταρρύθμιση του Καλλικράτη.

    Με το Πρόγραμμα Καλλικράτης του 2010, η ορεινότητα της Ελλάδας με τη διοικητική της έκφραση, δηλαδή όπως αντιπροσωπεύεται από τους ορεινούς Δήμους, περιορίστηκε δραστικά, σε βαθμό πλήρους αλλοίωσης.

   Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στην προηγούμενη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας (Καποδίστριας), υπήρχαν ορεινοί Δήμοι και στους 52 Νομούς της χώρας, γεγονός φυσιολογικό για μια χώρα που το 65% της επικράτειας είναι ορεινό. Με τη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας (Καλλικράτης), ωστόσο, μόλις 21 Νομοί (με οριζόντια, μάλιστα, ρύθμιση ορεινών και πεδινών περιοχών) από τους 52 διαθέτουν ορεινούς ΟΤΑ και μόνον 31 Καλλικρατικοί Δήμοι σε εθνικό επίπεδο ορίζονται ως ορεινοί.

   Η διοικητική εξάλειψη του ορεινού χαρακτήρα κάποιων περιοχών δεν αλλάζει καθόλου την ορεινή φύση τους, και όσα αυτή συνεπάγεται για τις αυξημένες τοπικές ανάγκες. Η απώλεια όμως του διοικητικού χαρακτηρισμού μιας περιοχής ως ορεινής έχει δυσμενείς συνέπειες γιατί:

    Α. Στο βαθμό που η χρηματοδότηση των αναγνωρισμένων ως ορεινών περιοχών  υπολογίζεται με υψηλότερους συντελεστές από των μη ορεινών, οδηγεί σε μείωση της χρηματοδότησής τους για λειτουργικές δαπάνες και έργα από το Υπουργείο Εσωτερικών μέσω των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων.

   Β. Δεν επιτρέπει στους κατοίκους της που δικαιούνται επιδότηση πετρελαίου θέρμανσης να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες τους, καθώς η επιδότηση που τους δίνεται υπολογίζεται με βάση τις μειωμένες ανάγκες των πεδινών, και άρα με πιο ήπιο κλίμα, περιοχών.

     Με δεδομένο ότι ο Υπουργός Εσωτερικών έχει αναγνωρίσει ότι η κατηγοριοποίηση των δήμων  βάσει του Προγράμματος Καλλικράτη που χρησιμοποιεί ως μοναδικό του κριτήριο τον πληθυσμό, ενέχει αδικίες και συντελεί ώστε Δήμοι ορεινών περιοχών να λαμβάνουν μικρότερες χρηματοδοτήσεις από αυτές που πραγματικά έχουν ανάγκη ή τους αναλογούν.

Ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός:

Τι μέτρα σκοπεύει να λάβει για τον περιορισμό αυτής της αδικίας σε βάρος των ορεινών περιοχών που με τις συγχωνεύσεις του Προγράμματος Καλλικράτη, έπαψαν να χαρακτηρίζονται ως ορεινοί και με ποιο χρονοδιάγραμμα;