Γιώργος Τσιμτσιρίδης: Με αφορμή ενός επωνύμου σχόλιου σε ιστότοπο...

 

Με αφορμή ενός επωνύμου σχόλιου σε ιστότοπο, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα, από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, το 1922

"ήταν έποικοι από την Ασία..."

Το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων μπορεί να γεννά αυθόρμητα αισθήματα συμπόνιας, κάποιες ωστόσο ρατσιστικές φωνές δεν διστάζουν να το αναγορεύσουν ακόμη και «τεκμήριο» της κοινωνικής «επικινδυνότητάς» τους.

Οι πρόσφυγες του ’22 δεν μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα, όπως διαπιστώνουμε από το μυθιστόρημα «Λεηλασία μιας ζωής» του Μεσολογγίτη εκπαιδευτικού Αντώνη Τραυλαντώνη, που κυκλοφόρησε το 1935:

«Για όσους δεν είδαν τον ελληνικό κατακλυσμό του 1922, κάθε περιγραφή είναι περιττή. [...] Ας φαντασθούν ένα μεγάλο καράβι, παραφορτωμένο με επιβάτες, που πνίγεται μεσοπέλαγα, χωρίς βοήθεια, και σκορπίζεται στη θάλασσα, σκοινιά-μαδέρια.

Πλήρωμα και επιβάτες πέφτουν στη θάλασσα. Με τα μάτια πεταμένα έξω, με κινήσεις σπασμωδικές, με φωνές, με θρήνους, με μουγκρητά, κυνηγούν ένα μεγάλο μαδέρι που πέρασε πλέοντας πλάγι τους.

Ολοι θέλουν να κολλήσουν επάνω όσο μπορούν σφιχτότερα με την τελευταία ελπίδα για τη ζωή, και ο καθένας, με τα χέρια, με τα πόδια, με τα δόντια, με το κεφάλι, αγωνίζεται να σπρώξη τον άλλον, να τον θυσιάση, ο δούλος τον αφέντη, ο φίλος το φίλο, ο αδερφός τον αδερφό, ο εραστής την ερωμένη του, το παιδί τον πατέρα του, η μάνα το παιδί της, για να γλυτώση τη ζωή του αυτός.

Γιατί όλα τα ανθρώπινα ένστικτα, όλα τα διδάγματα του πολιτισμού, της θρησκείας, της αρετής, όλα έχουν σβυστή με μιας από μια πνοή παντοδύναμη, από το αδάμαστο, το άγριο, το σκληρό και ανήλεο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως.

Ας φαντασθούν ακόμα σκυλιά, πλήθος σκυλιά ριγμένα σ’ ένα ξεροπήγαδο. Με λύσσα, με ουρλιάσματα, με δόντια και με νύχια, το καθένα αγωνίζεται για να σπαράξη το άλλο, για να ζήση αυτό, να παρατείνη λίγες ώρες την άθλια ζωή του, με τις σάρκες του συντρόφου του, του αδερφού του.

Τέτοια απάνω κάτω στυγερή εικόνα παρουσιάζονταν στον ταξιδιώτη από το λιμάνι ώς την Ομόνοια, και σ’ όλες τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, τα στενά, και πέρα, έξω από την πολιτεία, από τα πόδια του Υμηττού έως τα πόδια του Αιγάλεω».

Γιώργος Τσιμτσιρίδης

Το σχόλιο του Τρ. Πασόη

 trajanos pasois4 Ιουλίου 2018 - 7:10 μ.μ.

Οι Μακεδόνες που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια είναι αξιολύπητοι γλύφτες, που ξέρουν τη τράβηξαν όσοι ομογενείς τους δεν πειθάρχησαν στο ρατσιστικό κράτος των Αθηνών. Απαρνούνται τους πραγματικούς ομογενείς τους και εκφράζουν την δουλοπρέπεια τους στους εποίκους από την Ασία. Αυτή η απόλυτη ξεφτίλα δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται αξιοπρέπεια και ελευθερία, αλλά εμετική δουλοπρέπεια. Οι Καυκάσιοι που ηγούνται αυτών των εδηλώσεων παίζουν τον ρόλο για τον οποίο τους εγκατέστησαν στη Μακεδονία και ασφαλώς γελάνε κρυφά με τους Μακεδόνες που σέρνονται πίσω τους. Κανένας Μακεδόνας δεν έφυγε από τον τόπο του οικειοθελώς, αλλά για να σώσει την ζωή του ή για για να απαλλαγεί από την πολιτική και οικονομική καταπίεση. Όσοι δεν έχουν κότσια να τους θεωρούν ομογενείς τους, είναι αξιοπρεπέστερο τουλάχιστον να σωπαίνουν.