ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΠΟΛΛΩΝ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ

  

ή  ΑΣ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Με αφορμή πρόσφατο περιστατικό με εν ψυχρώ δηλητηριάσεις σκύλων στην Αριδαία αλλά και στα γύρω χωριά, μας δίνεται η ευκαιρία να σκύψουμε για άλλη μια φορά πάνω από το πρόβλημα που λέγεται παρατημένα ζώα (το αδέσποτα δεν εκφράζει ακριβώς την πραγματικότητα).

Πριν από λίγο καιρό ένας νέος δημοτικός σύμβουλος μάς επεσήμανε πως πολίτες της Αριδαίας τον σταματάνε και του επαναλαμβάνουν πως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της περιοχής μας είναι τα παρατημένα ζώα. Αυτά που τριγυρίζουν ψάχνοντας για λίγη τροφή, λίγο νερό, λίγη στοργή. Πραγματικά, μάς έκανε μεγάλη εντύπωση η ιεράρχηση αυτή των προβλημάτων! Φαίνεται ότι εμείς ζούμε σε άλλη περιοχή! Γιατί στη δική μας περιοχή υπάρχουν λακκούβες στους δρόμους, τα αυτοκίνητα σταματάνε όπου βολεύει τους οδηγούς ( περιορίζοντας την ορατότητα και δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα), μια βόλτα με καρότσι είναι μια μικρή περιπέτεια, καθώς τα πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα σε πολλά σημεία, αγροτικά και φορτηγά κατεβάζουν κάθε τόσο ξύλα από τα βουνά, δημιουργώντας σοβαρότατα οικολογικά προβλήματα, η ανακύκλωση είναι «ευσεβής πόθος» για ρομαντικούς. Κι από όλα αυτά τα προβλήματα το φοβερότερο είναι τα παρατημένα ζώα!!

  Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Για τα άλλα προβλήματα θα μιλήσουμε εν καιρώ και ξεχωριστά για το καθένα. Είναι όμως ένα πρόβλημα που δεν τίθεται στη σωστή βάση: η οργή μας πρέπει να είναι για τους θύτες κι όχι για τα θύματα, γι’ αυτούς που τα εγκαταλείπουν κι όχι γι’ αυτά που εγκαταλείπονται. Αν το δούμε σ’ αυτήν τη βάση, θα μπορέσουμε ίσως να το αντιμετωπίσουμε σωστά και με ανθρωπιά.

  Ως γνωστόν, τα ζώα στους δρόμους ούτε φυτρώνουν ούτε πέφτουν από τον ουρανό. Κάποιοι τα παίρνουν χωρίς πολλή πολλή σκέψη, έτσι για να παίξει το παιδί τους, κι όταν διαπιστώνουν ότι θέλει κότσια να ανταποκριθείς σε μια τέτοια ευθύνη, τα εγκαταλείπουν ασυνείδητα, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές. Κι εκείνα τα άμοιρα προσπαθούν να καταλάβουν τι δεν έκαναν σωστά και τα ξεφορτώθηκαν. Άλλοι πάλι, παραμελούν τη στείρωσή τους από καθαρή ανευθυνότητα και, όταν γεννηθούν τα κουτάβια, αν δεν τα εξοντώσουν, τα εγκαταλείπουν από δω κι από κει. Το αποτέλεσμα; Οι δρόμοι γεμάτοι παρατημένα ζώα, που η μοίρα τους συνήθως είναι η κακοποίηση, η στέρηση, ο αργός βασανιστικός θάνατος.

  Η αλήθεια είναι ότι γίνονται πάρα πολλά με τη συνεργασία Δήμων και Φιλοζωικών οργανώσεων, αλλά χωρίς τη συμβολή και τη βοήθεια των πολιτών δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το πρόβλημα. Στόματα κλειστά, που κατ’ ιδίαν μας μιλάνε για πρόσωπα και πράγματα, αλλά, όταν τους ζητάμε να καταθέσουν, «δε θέλουν να γίνουν κακοί με τον γείτονα, τον συγχωριανό, τον συντοπίτη».  Αναρωτιόμαστε γιατί είναι προτιμότερο να τα έχει κανείς καλά με έναν επικίνδυνο άνθρωπο και όχι να έχει καθαρή συνείδηση. «Αυτός που μπορεί να κάνει κακό σε ζώο, μπορεί και σε άνθρωπο» τονίζουν οι ψυχολόγοι. Τι παραδείγματα δίνουμε στα παιδιά μας με τέτοιου είδους συμπεριφορές; Τους διδάσκουμε να μην είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, να αναλαμβάνουν ευθύνες και να τα παρατάνε, να κοιμούνται ήσυχα έχοντας κάνει το κακό. Τους διδάσκουμε πως ο ισχυρός έχει το πάνω χέρι και μπορεί να κάνει ό, τι θέλει στον ανίσχυρο, πως η ζωή ενός ζώου «δεν είναι, μωρέ, και τόσο ζωή!».

  Σε έναν τέτοιο κόσμο θέλουμε να τα μεγαλώσουμε; Σε μια ζούγκλα; Ή σε έναν κόσμο αγάπης και συμπαράστασης στον ανίσχυρο;  Τελικά, αρκεί να έχει κανείς δυο πόδια, για να λέγεται άνθρωπος; Σε μια εποχή ηθικής και συναισθηματικής αναλγησίας τα παιδιά μας χρειάζονται γερά στηρίγματα ανθρωπιάς κι όχι τη θεωρία της εξόντωσης. Το να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας είναι το αυτονόητο και δεν το συζητάμε. Το να βοηθάμε, όμως, ένα παρατημένο ζώο, θα βοηθήσει τα παιδιά μας να ευαισθητοποιηθούν για τη μοίρα τους, να είναι συμπονετικά και ευσυνείδητα. Θα διδαχτούν ότι οι πράξεις δημιουργούν αποτελέσματα και θα νιώσουν περήφανα και χαρούμενα που έσωσαν ένα πλάσμα. Φανταστείτε τι υποθήκη θα είναι αυτό για το μέλλον, όταν ως ενήλικα άτομα θα κληθούν να ενδιαφερθούν για ποικίλα προβλήματα. Και τότε θα το κάνουν με ευαισθησία, ευσυνειδησία και υπευθυνότητα, γιατί δε θα μπορούν να κάνουν αλλιώς.

                             Φιλοζωική Αριδαίας «Ελπίδα»