Να πώς δημιουργούνται τα αδέσποτα!

 

Άλλη μια πράξη εγκατάλειψης, άλλη μια πράξη ανευθυνότητας. Επτά κουταβάκια, κυνηγοσκυλάκια, 20 περίπου ημερών, βρέθηκαν δίπλα στο Ξενιτίδειο μέσα σε μια κλούβα!

Σα να ήταν φρούτα, σα να ήταν αντικείμενα, σα να ήταν σκουπίδια! Αυτός που τα εγκατέλειψε δεν ήθελε, βέβαια, να φορτώσει το «κάρμα» του αρνητικά με επτά θανάτους, αλλά ούτε και ήθελε να αναλάβει τις ευθύνες του. Αφού δε φρόντισε να στειρώσει το σκυλί του (γιατί, όπως λένε οι κυνηγοί, δεν κυνηγάνε τόσο καλά, όταν τα στειρώνουν), απλά τα «ξεφορτώθηκε», χωρίς πολλές πολλές τύψεις. Επτά ακόμα ψυχούλες προστέθηκαν στα ήδη υπάρχοντα παρατημένα ζώα, μωρά που θέλουν τάισμα κάθε τρεις ώρες, που θέλουν φροντίδα και στοργή. Κι όλα αυτά, επειδή πολλοί συμπολίτες μας αρνούνται να δουν τη μόνη πολιτισμένη λύση που υπάρχει, την στείρωση.

Κατά τα άλλα, φταίει η Φιλοζωική που δεν τα μαζεύει (κουραστήκαμε να λέμε πως είμαστε εθελοντές και πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε από σεβασμό προς τη ζωή), φταίνε αυτοί που τα ταΐζουν (μήπως να τα αφήσουμε να πεθάνουν μπροστά στα μάτια μας;). Μάταια αυτά που λέγονται, μάταια αυτά που γράφονται! Ας προσθέσουμε και τις κακίες που ακούγονται, ότι δηλαδή σχεδόν πλουτίσαμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη Φιλοζωική!! Το χρήμα, εξάλλου, δεν κρύβεται και ο τρόπος ζωής μας μαρτυρεί πως όχι μόνο δεν ισχύουν αυτά που ακούγονται, αλλά κόβουμε από το δικό μας φαγητό, για να μη μείνουν νηστικά κάποια πλάσματα. Χαλάλι τους.

 Τι κρίμα ο ανεύθυνος να μην μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχει υπευθυνότητα, ο άπονος ότι υπάρχει συμπόνια, ο ανέντιμος ότι υπάρχει εντιμότητα! Ναι, το ξέρουμε ότι ειρωνεύεστε, ότι συκοφαντείτε. Γιατί όποιος δεν μπορεί να προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προσφέρουν με μόνο αντάλλαγμα μια βουβή έκφραση ευγνωμοσύνης, ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.

Πάντως, έχουμε να κάνουμε και μια πρόταση εκ μέρους του προέδρου μας προς όλους αυτούς που βλέπουν να ρέει το χρήμα: Να τους παραδώσουμε το Σύλλογο με το ταμείο του αλλά και με όλες τις ευθύνες, δηλαδή τρέξιμο από το χάραμα ως αργά το βράδυ, τάισμα, καθάρισμα του χώρου στο Κυνοκομείο, φροντίδα των άρρωστων, αντιμετώπιση των έκτακτων περιστατικών. Αφού μάλιστα ξέρουν τον πακτωλό χρημάτων που τροφοδοτεί τα ταμεία μας, πολύ θα χαρούμε να τον ανακαλύψουμε και εμείς και να τους δούμε να τον αξιοποιούν προς όφελος των ζώων.

Ο Δήμος και  η Αστυνομία είναι οι μόνοι αρμόδιοι από τον νόμο, για τα παρατημένα ο πρώτος, για όσα έχουν «αφεντικό» η δεύτερη. Δέχονται μεν τα παράπονα και τα αιτήματα των πολιτών, αλλά στη συνέχεια τα «πασάρουν» τα ζώα στη Φιλοζωική, για φροντίδα και περίθαλψη. Δεν πρέπει, βέβαια, να αγνοήσουμε το γεγονός ότι έχει γίνει ήδη από τον Δήμο απογραφή 1050 ζώων, ενώ 500 στειρώθηκαν. Όμως το έργο αυτό πρέπει να ολοκληρωθεί, ώστε και το πρόβλημα να λυθεί και οι πολίτες να μη δυσφορούν.

Οι πολίτες, απ’ την άλλη, ασκούν κριτική επί δικαίων και αδίκων. Αυτήν την εύκολη κριτική του καφενείου και του καναπέ, που ασκούν αυτοί που δεν κάνουν τίποτα για το κοινό καλό, και που το μόνο που τους απασχολεί είναι τι δεν κάνουν οι άλλοι! Κι όταν οι άλλοι κάνουν κάτι, έρχεται η αμφισβήτηση: Μπα, δεν μπορεί. Καλέ, αυτός παίρνει του κόσμου τα λεφτά, γι’ αυτό το κάνει. Έλεος, πια. Υπάρχει και κάτι που λέγεται φιλότιμο, που με πολλή έπαρση διατεινόμαστε ότι υπάρχει μόνο στο ελληνικό λεξικό. Ο σκοπός είναι, όμως, να υπάρχει και στις πράξεις μας, όχι μόνο στο λεξικό.

Παράπονα, παράπονα… Όλοι θα συζητήσουν για το σκυλί που αγρίεψε και επιτέθηκε σε κάποιον (τις πιο πολλές φορές έχουν αφεντικά, τα οποία δεν τηρούν τους κανόνες ασφαλείας) και που σίγουρα δε θέλουμε να συμβαίνουν αυτά, κανένας όμως δε θα μιλήσει για τα δύο σκυλάκια που έσωσαν το αγοράκι της οικογένειας από κόμπρα και που το ένα έπεσε νεκρό, ενώ το άλλο τυφλώθηκε. Όλοι θα γκρινιάξουν για τα παρατημένα ζώα, που χαλάνε τη «μόστρα» της πόλης, αλλά λίγοι θα νοιαστούν για τα γαϊδουράκια και τα άλογα που είναι δεμένα μέσα στο λιοπύρι σ’ έναν στύλο, χωρίς ένα δέντρο, χωρίς έναν κουβά νερό.

Υπάρχει και κάτι άλλο, που λέγεται θεϊκός νόμος. Ο άγιος Παΐσιος έλεγε πως και το μυρμήγκι ακόμα έχει μια ζωή που πρέπει να τη ζήσει, κι εμείς να τη σεβαστούμε. Εξάλλου, το κακό, όπως και το καλό, σύμφωνα με όλες τις λαϊκές δοξασίες, το βρίσκει κάποιος μπροστά του κάποτε. Πράξη απόλυτης δικαιοσύνης.

Φιλοζωική Αριδαίας «Ελπίδα»