Ενα
ωραίο μελαχρινό παλικάρι, με ένα κόκκινο ακορντεόν, ήταν ανάρπαστο στα
πανηγύρια. Επιπλέον τραγουδούσε υπέροχα. Είχε βέβαια δάσκαλο τον Ικαρο
Μπράβο, αυτόν που έβγαλε μια διασημότητα: τον Χρήστο Νικολόπουλο.
Ηταν...συγχωριανοί και ο τελευταίος έβαλε σε ένα τραγούδι του το «παιδί με το κόκκινο ακορντεόν» ως «ένδειξη αγάπης και φιλίας», όπως έλεγαν παλιά. Το παιδί αυτό δούλευε από τα εφτά του χρόνια στα χωράφια.
Στα δεκατρία του οδηγούσε καρότσα και μετέφερε σαράντα ανθρώπους για να τους πάει στη δουλειά. Στα δεκαοκτώ του αγόρασε φορτηγό, διαθέτοντας επαγγελματικό δίπλωμα. Γνήσιο τέκνο προσφύγων, 50% Πόντιος και 50% Μικρασιάτης. Και ως φορτηγατζής ήταν και λίγο καβγατζής. Το έχει το επάγγελμα αυτό. Και μια φορά είχε δαρεί ανηλεώς από μεθυσμένους συναδέλφους του.
Οπως συμβαίνει και στα παραμύθια, όποιος δουλεύει σκληρά ανταμείβεται. Ετσι, άφησε στην άκρη το ακορντεόν για να ασχοληθεί με κάτι υψηλότερο: τον εκδημοκρατισμό αυτής της χώρας μέσα από τις γραμμές του ΠΑΣΟΚ. Και έγινε ένα από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, βουλευτής και αργότερα υφυπουργός, για να καταλήξει μονίμως υπουργός. Πρόκειται για τον Μ. Χρυσοχοΐδη, σημερινό υπουργό της Ν.Δ.
Τα βιογραφικά αυτά στοιχεία είναι από μια προσωπική του εξομολόγηση στη δημοσιογράφο Σάσα Σταμάτη, που δημοσιεύτηκε στα «Παραπολιτικά» (19/6/17). Την εποχή δηλαδή που ο κ. Χρυσοχοΐδης πάλευε με όλες του τις δυνάμεις για την επιτυχία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, αγώνας που όπως φάνηκε ήταν νικηφόρος και κατέκτησε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Τώρα αν αυτό είναι άλλου κόμματος, στην υπάρχουσα πολιτική αυτό δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο.
Το βιογραφικό του κ. υπουργού δεν είμαστε σε θέση να το ελέγξουμε. (Αν και η αυτοβιογραφία είναι ένα μυθιστόρημα που δεν τολμάει να πει το όνομά του, σύμφωνα με τον Ρολάντ Μπαρτ.) Εν τούτοις δείχνει έναν άνθρωπο που έχει ζήσει τη ζωή των «αποκάτω» ή τουλάχιστον τη διεκδικεί και υπερηφανεύεται γι’ αυτό.
Εμείς όπως τον ξέρουμε από το δημόσιο πρόσωπό του, έδειχνε ευγενής και πράος. Στενοί συνεργάτες του διαβεβαίωναν για την προσήλωσή του στα ανθρώπινα δικαιώματα. Και όταν ανέλαβε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δημιούργησε την εντύπωση πως θα προχωρούσε αποφασιστικά στον εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας.
Μάλιστα σε μια συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» είχε πει πως το πόνημά μου «Ανθρωποφύλακες» θα διδάσκεται στις σχολές της Αστυνομίας. Το ίδιο είχαν πει και ο Αντρέας Παπανδρέου -το είχε διαβάσει πριν τυπωθεί-, η Φλέμινγκ, η Μελίνα και ο Τρίτσης. Δεν νομίζω πως κανείς από όλους αυτούς τους πολιτικούς μού είπε ψέματα ή είχαν κάποιο λόγο να με κολακέψουν. Απλά υπερέβαλαν τις δυνάμεις τους.
Η Αστυνομία ήταν πιο ισχυρός και μόνιμος θεσμός από τα πρόσκαιρα πολιτικά τους αξιώματα. Εστω και πρωθυπουργικά. Και το βιβλίο παρέμεινε για πενήντα χρόνια στη θέση του. Σε κάποια γωνιά στην άκρη ενός ραφιού βιβλιοπωλείου, από όπου το προμηθεύεται όποιος επιθυμεί. Εδώ να λύσουμε μια παρεξήγηση.
Πολλοί μιλούν για χουντική Αστυνομία. Τέτοιο πράγμα δεν υπήρξε ποτέ. Ηταν η κανονική Αστυνομία που προϋπήρξε της χούντας και συνέχισε και μετά τη χούντα για να φτάσει αισίως ώς τις μέρες μας. Οπως και οι άλλοι κρατικοί θεσμοί, υπουργεία, κρατικοί οργανισμοί κ.λπ. Ανάλογα με το εκάστοτε καθεστώς εξέπεμπαν στο μήκος κύματός του. Προχουντικά, χουντικά, μεταπολιτευτικά κύματα. Διαλέγετε και παίρνετε. Είναι θέμα πού ρυθμίζουμε τον δέκτη μας.
Και αυτή την απερίγραπτη βία που είδαμε τον τελευταίο καιρό πρέπει να την εκλάβουμε ως την επίσημη αστυνομική πολιτική, όπως εμμέσως παραδέχτηκε ο πάλαι ποτέ υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ. Χρυσοχοΐδης. Δεν τρέχει τίποτα. Ολα κανονικά. Δεν χρειάζεται καμία ΕΔΕ. Εξάλλου τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι.
Δηλαδή η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν συνδιαλέγεται. Καταστέλλει κάθε αντίδραση με τη βία. Το είδαμε στη Γαλλία με τα «κίτρινα γιλέκα». 13 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και ανάπηροι. Χιλιάδες συλλήψεις. Το βλέπουμε τώρα στη Χιλή. Το πραξικόπημα του Πινοσέτ δεν έγινε για να αποτραπεί κανένας κομμουνιστικός κίνδυνος ή άλλη κοινωνική αναταραχή.
Ηταν για να επιβληθεί ο νεοφιλελευθερισμός, να δοκιμαστεί, πριν γίνει παγκόσμιο-οικουμενικό πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Ακόμα σήμερα ισχύει το Σύνταγμα του Πινοσέτ, όπως βέβαια και ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα. Γι’ αυτό και η εξέγερση. Η αύξηση των εισιτηρίων ήταν η αφορμή και όχι η αιτία.
Σήμερα κλείνει τις εργασίες του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών ένα διεθνές συνέδριο με προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, για τα βασανιστήρια. Αφορμή ήταν η καταδίκη της χούντας, εδώ και πενήντα χρόνια, για τα βασανιστήρια στην Ελλάδα.
Διοργανωτές είναι τα πολιτιστικά ινστιτούτα των χωρών που είχαν προσφύγει στο Συμβούλιο της Ευρώπης το 1969 (Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Ολλανδία) και το Ιδρυμα Μαραγκοπούλου. Είναι τυχαίο άραγε πως καμιά τέτοια πρωτοβουλία δεν πάρθηκε όλα αυτά τα χρόνια από κάποιον ελληνικό θεσμό; Και αυτό σημαίνει συνενοχή και αποδοχή των βασανιστηρίων. Το βλέπουμε στις οθόνες μας.
Περικλής Κοροβέσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου