"Το μακάριο και το άφθαρτο ον (ο
Θεός) ούτε το ίδιο έχει έγνοιες, ούτε σε άλλον δημιουργεί. Κατά συνέπεια, ούτε
οργίζεται ούτε κάνει χάρες. Διότι αυτά είναι γνωρίσματα αδύναμου όντος"
Επίκουρος
*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Όπου κακός λόγος, εκεί και κακή σκέψη λέει ο Σενέκας. Αυτό προφανώς βάλθηκε
να ενσαρκώσει, κατ΄αναντιστοιχία του πνευματικού ρόλου και της ιερής
ποιμαντικής αποστολής του, ο απελθών Μητροπολίτης Καλαβρύτων κι Αιγιαλείας κ.
Αμβρόσιος, με το μεγάλο αφορισμό ή το ανάθεμα που διάβασε σήμερα το πρωί, μετά
το τέλος της Θείας Λειτουργίας, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την Νίκη Κεραμέως
και τον Νίκο Χαρδαλιά. Προφανώς, ο άνθρωπος, πιστεύει ότι η επιβολή του
αφορισμού, με την οποία κάποιο μέλος του χριστιανικού δόγματος αποκλείεται
εντελώς από τη χριστιανική κοινότητα, της βαρύτατης εκκλησιαστικής ποινής για
πολύ σοβαρά αμαρτήματα, σφυρηλατεί τον χαρακτήρα της πίστης. Από την άλλη
σκέφτομαι πως ίσως θέλει να δικαιώσει τη ρήση του Νίκου Δήμου ότι, "η μόνη
επαφή της ελληνικής εκκλησίας με το πνεύμα, τα τελευταία εκατό χρόνια, ήταν οι
αφορισμοί του Ροΐδη, του Λασκαράτου και του Καζαντζάκη". Έχω την αίσθηση
ότι η Εκκλησία μας, σαν φιλόστοργος μητέρα, αγκαλιάζει με αγάπη όλους. Δεν
θέλει τους ανθρώπους, που συμμετέχουν στην πνευματική ζωή της εκκλησίας,
υπηκόους δίχως πίστη αλλά ελεύθερους με πίστη. Παλεύω καθημερινά, όσο ασφαλώς
μου επιτρέπουν οι ταπεινές μου γνώσεις, να γίνω, όχι απλώς να φαίνομαι, καλός
Ορθόδοξος Χριστιανός. Να αγγίξω, στο μέτρο του δυνατού, για τις ταπεινές μου
δυνάμεις, την ουσία της Ορθοδοξίας. Να μην σκανδαλίζομαι από τις ατυχείς
συμπεριφορές τινών ιερωμένων, αλλά να παραδειγματίζομαι από τη συμπεριφορά
άξιων εκπροσώπων της ιεροσύνης με υψηλό ηθικό ανάστημα, δυνατό και γενναίο
φρόνημα.
Η βλακεία και η
υπερβολή, ως γνωστόν, πάει παρέα με την οίηση και την ανοησία, είναι ίδιον,
ευτυχώς, ορισμένων ανθρώπων. Στην περίπτωση όμως αυτή, όπου πρωταγωνιστής είναι
ένα σημαίνον μέλος της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, μιλούμε για σφετερισμό μιας
εξουσίας, που έχει πάνω μας μόνο ο Θεός, να μας κρίνει για τα παραπτώματα μας,
και ουδείς άλλος. Που αντί με την πραότητα του λόγου του να σκορπάει ειρήνη,
χάρη και αγάπη, γεμίζει με θλίψη και απογοήτευση το χριστεπώνυμο πλήρωμα,
τουλάχιστον αυτό που σκέφτεται και αγωνίζεται να ανακαλύψει τον Θεό,
καθημερινά. Ο Άγιος Νεκτάριος, τον οποίο πιστεύω και προσκυνώ με θρησκευτική
ευλάβεια, δεν αντέδρασε ποτέ έτσι, όταν υφίστατο άδικες διώξεις, συκοφαντίες
και προσβολές εναντίον του προσώπου του, ούτε πέταξε πέτρες αναθέματος ως ένας
αγανακτισμένος λαϊκός πολίτης. Σεβάστηκε το σχήμα του και την ιερή αποστολή του
απέναντι στην κοινωνία. Παρέμεινε πράος και ταπεινός απέναντι στους διώκτες
του, έδωσε μαθήματα αγάπης και ανεξικακίας στους πιστούς. Δεν υπέκυψε στο
ανθρώπινο θυμικό, ούτε αντέδρασε έτσι στις ανίερες πράξεις, για τις οποίες, ως
γνωστόν, μετά περίπου από 100 χρόνια, ζήτησε δημόσια συγγνώμη το Πατριαρχείο
Αλεξανδρείας. Συνεπώς, το ερώτημα για τον κ. Αμβρόσιο είναι τούτο: για ποια
ακριβώς πράξη εγκαλεί και για ποια επίμεμπτη συμπεριφορά αφορίζει τους ανωτέρω
πολιτικούς? Αυτή για την οποία η ιεραρχία της εκκλησίας της Ελλάδας, της οποίας
ήταν ακόμη μέλος, συνήργησε ασμένως? Ήτοι τη συμπαιγνία ανάμεσα στην ηγεσία της
εκκλησίας της Ελλάδας, με τα ήξεις αφήξεις και τις γνωστές υπεκφυγές, και της
κυβέρνησης, σε βάρος των αναφαίρετων δικαιωμάτων των πιστών?
* Χρήστος Κ. Μακρίδης
Πολιτικός Επιστήμων
-Τεχ.Γεωπόνος - Παιδαγωγός
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου