Γηράσκετε αεί διδασκόμενοι

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 

ΜΕ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΣΟΦΩΝ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Από το τμήμα σοφών του Δήμου Αλμωπίας  για ένα καλό Σαββατοκύριακο , εκδόθηκαν αρχαία ρητά  για την αντιμετώπιση συκοφαντών και κανιβαλιστών προσωπικοτήτων . Η δημοσιοποίηση γίνεται φυσικά με απευθείας ανάθεση:

•             Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν.

Πρωταγόρας, 487-412 π.Χ., Αρχαίος Αθηναίος σοφιστής

 ★

•             Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς.

–             Ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος εαυτός του.

Ανάχαρσις, 6ος π.Χ. αιών, Σκύθης ηγεμόνας & φιλόσοφος

 ★

•             Άνθρωπον ζητώ.

Διογένης, 410-323 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος

 ★

•             Ζώον δίπουν άπτερον.

Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

(ο ορισμός του ανθρώπου κατά τον Πλάτωνα)

 ★

•             Σκιάς όναρ άνθρωπος.

–             Ο άνθρωπος είναι το όνειρο μιας σκιάς.

Πίνδαρος, 522-438 π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής

 ★

•             Ουκ ένι ιατρικήν είδέναι, όστις μη οίδεν ό τι εστίν άνθρωπος.

–             Είναι αδύνατο να ξέρει την ιατρική αυτός που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ο άνθρωπος.

Ιπποκράτης, 460-370 π.Χ., Πατέρας της Ιατρικής

 ★

•             Άνθρωπος: ο αναθρών ά όπωπε.

–             Άνθρωπος: αυτός που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει.

Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

 ★

•             Θνητός γεγονώς άνθρωπε, μη φρόνει μέγα.

–             Αφού γεννήθηκες θνητός άνθρωπε, μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου.

Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής

 ★

•             Φύσει γαρ άνθρωπος, ό βούλεται, τούτο και οίεται.

–             Από τη φύση του ο άνθρωπος, αυτό που θέλει, αυτό πιστεύει.

Ιούλιος Καίσαρ, 100-44 π.Χ., Ρωμαίος στρατηγός & ύπατος

(υπότιτλος στην «περί του Γαλατικού πολέμου» εξιστόρησή του)

 ★

•             Άνθρωπος τελειωθείς βέλτιστον των ζώων, χωρισθέν δε νόμου και δίκης, χείριστον πάντων.

Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος

★

άρεσε σε 217

•             Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει.

Σοφοκλής, 496-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός  (Αντιγόνη)

 ★

•             Τι εστιν ό μίαν έχον φωνήν τετράπουν και δίπουν και τρίπουν γίνεται;

Το αίνιγμα της Σφίγγας

(το έλυσε ο Οιδίπους —η απάντηση είναι φυσικά «ο άνθρωπος» σε διάφορες ηλικίες)

 ★

•             Πρώτον μεν γαρ τρία ην τα γένη τα των ανθρώπων, ουχ ώσπερ νυν δύο.

–             Στην αρχή τα γένη των ανθρώπων ήταν τρία, όχι δύο όπως τώρα.

Σωκράτης, 469-399 π.Χ., Φιλόσοφος

(από το «Συμπόσιον» του Πλάτωνα)

 ★

•             Μέμνησο ότι άνθρωπος εί.

Υπενθύμιση προς τον εαυτό του που επέβαλε ο Φίλιππος Β’

 ★

•             Του ανθρωπίνου βίου ο μεν χρόνος στιγμή, η δε ουσία ρέουσα, η δε αίσθησις αμυδρά, η δε όλου του σώματος σύγκρισις εύσηπτος, η δε ψυχή ρόμβος, η δε τύχη δυστέκμαρτον, η δε φήμη άκριτον.

Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ., Ρωμαίος Αυτοκράτωρ  («Τα εις εαυτόν», β’17)

 ★

•             Μάθε ότι αι συμφοραί των ανθρώπων άρχουσι και ουχί άνθρωποι των συμφορέων.

–             Μάθε ότι οι περιστάσεις κυβερνούν τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι τις περιστάσεις.

Ηρόδοτος, 480-420 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος

 ★

•             Τω ανθρώπω μικρώ κόσμω όντι.

–             Ο άνθρωπος είναι ένας μικρόκοσμος.

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

 ★

•             Τα χείρονα πλείω βροτοίσιν εστι των αμεινόνων.

–             Στους ανθρώπους περισσότερα είναι τα κακά από τα καλά.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός  (Ρήσος)

 ★