*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Ζούμε σε μια εποχή μεγάλων και συγκλονιστικών αλλαγών, που βρίθει από κατακλυσμιαία γεγονότα και αξιομνημόνευτες ανατροπές. Μια εποχή στην οποία οι νέοι άνθρωποι απαιτούν από τους εμπλεκόμενους φορείς στη διαδικασία της κοινωνικοποίησής τους, συναίσθηση ευθύνης, αλήθεια, σύνεση και μέτρο. Καθίσταται προφανές ότι η αγωνία όλων αφορά στο μέλλον αυτής της χώρας ήτοι στη νέα γενιά των πολιτών. Τη γενιά που σήμερα βιώνει την απόσταση ανάμεσα στο νεφελώδες, αντιφατικό και επισφαλές παρόν με το φωτεινό, αισιόδοξο και ασφαλές μέλλον. Τη γενιά που νιώθει ότι κάποιοι, στο όνομα μιας ανεδαφικής κι αδιέξοδης πολιτικής, σφετερίζονται καθημερινά τη ζωή και τα όνειρά της (βλέπεις παραμένει απατηλό όνειρο η εύρεση εργασίας και συνακόλουθα μάταιη προσδοκία η αυριανή σύνταξη). Τη γενιά που λέει όχι με στεντόρεια και δυνατή φωνή στους μεταπράτες των ονείρων της, που γυρίζει τις πλάτες στους ιεροκήρυκες του διχασμού και στους "νεκροθάφτες του έθνους"...
Τη γενιά που αποστρέφει το πρόσωπό της από τους παντός είδους λαϊκιστές, ήτοι όσους δίκην ζηλωτών περιφέρουν ακόμη, με περισσή θρασύτητα και υποκρισία, τον επιδερμικό και επικίνδυνο λόγο τους στην κοινωνία. Τη γενιά που ονειρεύεται μια κοινωνία/πολιτεία έμψυχη και ευαίσθητη συνάμα με γρήγορα αντανακλαστικά, που θα είναι αναβαθμός πολιτισμού με υπόβαθρο την αλήθεια - που βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, που λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, μέσ’ από τα καθάρια νερά της συνείδησης - το δίκαιο και τον ελεύθερο, συνειδητοποιημένο, ενήμερο πολίτη. Τη γενιά που αρνείται να γίνει το πειραματόζωο της εποχής, που απορρίπτει μετά βδελυγμίας την καθεστωτική λογική των υποταγμένων/ακυρωμένων Μ.Μ.Ε., που εμμένουν να παράγουν τις γνωστές «αλήθειες» παράλληλα με τα άθλια τηλεσκουπίδια των ευτελών παραγωγών τους. Το κριτήριο άλλωστε ωριμότητας και υπευθυνότητας ενός πολίτη συνυφαίνεται με την ικανότητά του να μπορεί να εκτιμά το αληθινό στη ζωή του και στο τέλος να επιλέγει το σωστό. Άλλως, να παίρνει μόνος την ευθύνη της απόφασης, προκειμένου ελεύθερα και αβίαστα να ανταποκρίνεται στα παραγγέλματα της ανυπόταχτης συνείδησής του...
Ζητούμενο, συνεπώς, σήμερα είναι η δημιουργία μιας υγιούς κοινωνίας νέων πολιτών ήτοι ενεργών κι όχι πολιτικά αδιάφορων πολιτών με νοοτροπία και ψυχολογία υπηκόων, πρόθυμων να υιοθετήσουν άκριτα οποιοδήποτε υποθετικό σενάριο ή εύπεπτη αλήθεια εκπορεύεται από τα εντεταλμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτό που προέχει σήμερα είναι η ανάγκη να διατηρήσουμε άμεμπτη τη συνείδησή μας, άλλως να σώσουμε κάποιες νησίδες της ελεύθερης σκέψης μας. Γεγονός που δύναται να επιτευχθεί μόνο με σύμμαχο την ισχυρή παιδεία, κι ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα με σαφείς προσανατολισμούς, περιεχόμενο, προβολή και στόχευση στο μέλλον. Αρκεί, φρονώ, στις σημερινές δύσκολες περιστάσεις για την πατρίδα μας, να γίνουν οι πράξεις και το έργο του πολιτικού προσωπικού καθημερινή έμπνευση για την κοινωνία. Να διασώσουν οι ίδιοι την εικόνα τους, δίνοντας με έμπρακτο τρόπο νέα υπόσταση στην έννοια του θεσμικού ρόλου που κατέχουν ήτοι των εκπροσώπων του έθνους. Αρκεί, τέλος, η αλήθεια, να γίνει ξανά η βάση της πολιτικής τάξης της κοινωνίας με αιχμή το πολιτικό ήθος, την πολιτική αρετή και το πολιτικό θάρρος των πρωταγωνιστών της δημόσιας ζωής...
* Χρήστος Κ. Μακρίδης
Πολιτικός Επιστήμων
- Τεχ.Γεωπόνος - Παιδαγωγός
Ευσεβείς πόθοι, αγαπητέ, που ως αιθεροβάμων και ρομαντική συμμερίζομαι απόλυτα, δυστυχώς όμως, η λογική και η πραγματικότητα καταδεικνύουν τα εντελώς αντίθετα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1948 ο Τζόρτζ Όργουελ γράφει 1984 που αποτέλεσε βιβλίο σταθμό για την πολιτική σκέψη του εικοστού αιώνα. Ο μεγάλος Αδελφός είναι εδώ...
Το 1956 Ο Άντλερ προβλέπει:
“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.
Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς. […]
Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό!
Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε η διαφημιστική ευφορία να γίνει το μοντέλο της ανθρώπινης ευτυχίας και υπόδειγμα της ελευθερίας. […]
Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ό,τι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.
Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.
Έτσι λοιπόν, το μοναδικό όπλο που απομένει είναι η γονεϊκή διαπαιδαγώγηση και νουθεσία. Σ' εμάς τους γονείς επαφίεται το μέλλον των παιδιών μας, της κοινωνίας και του κόσμου ολόκληρου...
Με εκτίμηση,
Μ.Κ.