 |
| Του Χρήστου Μέγα |
Ο υπουργός Εργασίας ανακοίνωσε ότι θα είναι (επίσημη) αργία η… 28η Οκτωβρίου, η Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνεια. Ημέρες κατά τις οποίες ουδέποτε δούλευαν οι εργαζόμενοι κατά τα τελευταία 70 χρόνια.
Σαν «γλυκαντικό» και προκειμένου να «περάσει» το εργασιακό με την κατάργηση του 8ώρου και τις απλήρωτες υπερωρίες της 10ωρης καθημερινής εργασίας, ο Κ.Χατζηδάκης ανακοίνωσε την «επισημοποίηση» των… αργιών.
Εις το εξής, ανακοίνωσε θριαμβευτικά ο υπουργός Εργασίας, θα είναι (επίσημη) αργία η… 28η Οκτωβρίου, η Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνεια. Ημέρες κατά τις οποίες ουδέποτε δούλευαν οι εργαζόμενοι κατά τα τελευταία 70, τουλάχιστον, χρόνια. Ή, όταν εργαζόταν πληρωνόντουσαν συν 75%...
Αντί όμως για τέτοια φτηνά τρικ, δήθεν δελεασμού των εργαζομένων, η κυβέρνηση με την τροπολογία-«σκούπα» στα εργασιακά θα μπορούσε να καταθέσει διορθωτικές ρυθμίσεις σε πέντε αδικίες του Ασφαλιστικού:
1.Οι εργαζόμενοι προ του 1993 (πρώτη ασφάλιση) έχουν διαφορετικό ασφαλιστικό καθεστώς, από τους νεώτερους. Έτσι, μια εργαζόμενη με Βαρέα και Ανθυγιεινά Ένσημα (ΒΑΕ) που είχε 12 έτη ασφάλισης (3.600 ένσημα) το 2010 συνταξιοδοτείται στο 55ο έτος της ηλικίας. Το 2011 το εν λόγω όριο πήγε στα 56 χρόνια και το 2012 στο 57ο έτος. Από το 2013 ισχύει το 62 έτος για συνταξιοδότηση με 15ετία, εκ των οποίων τα 12 έτη στα Βαρέα (μειωμένη σύνταξη).
Ωστόσο, δεν θεωρούνται «παλαιοί» ασφαλισμένοι οι συνταξιούχοι του επικουρικού του ΟΓΑ, του ταμείο των αγροτών δηλαδή κατά την 10ετία 1988-1998, πριν ο ΟΓΑ γίνει ταμεία κύριας σύνταξης των αγροτών (1999). Με αποτέλεσμα όποιος ασφαλίστηκε κατά την επίμαχη περίοδο (1988-1992) να μην θεωρείται «παλαιός» ασφαλισμένος και να ταλαιπωρείται ή να είναι αναγκασμένος να καταφεύγει στην δικαιοσύνη προκειμένου να δικαιωθεί…
2. Στο δημόσιο τα πλασματικά από τα τέκνα δεν λογίζονται στα 7 έτη που μπορούν να εξαγοράσουν (όλοι) οι ασφαλισμένοι προκειμένου να συμπληρώσουν την 40ετία και να συνταξιοδοτηθούν στο 62ο έτος της ηλικίας. Κατά συνέπεια, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι έχουν πιο σταθερή και ασφαλή εργασία, δύνανται να συμπληρώνουν ευχερέστερα, αν και με κάποιο κόστος, τα αναγκαία έτη ασφάλισης, κάτι που στερείται ο ιδιωτικός τομέας.
3.Η 40ετία για λήψη πλήρους σύνταξης στο 62ο έτους ισχύει για όλους τους εργαζομένους-απασχολούμενους, εκτός από τους αγρότες. Οι οποίοι πρέπει να συνταξιοδοτηθούν το νωρίτερο στο 67ο έτος. Ακόμη και εάν ξεκίνησαν την εργασία τους (ασφάλιση) στο 22ο έτος και όταν επέλθει ο λεγόμενος ασφαλιστικός κίνδυνος έχουν 45 πραγματικά έτη ασφάλισης.
4.Οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν δικαίωμα να επιλέγουν ασφαλιστική κλάση. Πληρώνοντας την κατώτερη, δηλαδή 230 ευρώ το μήνα για κύρια σύνταξη, υγεία και ασφάλιση έναντι της ανεργίας, μπορούν να συνταξιοδοτηθούν στο 62ο έτος, λαμβάνοντας 771 ευρώ σύνταξης (μεικτά). Εκ των οποίων το 50% το καταβάλει το δημόσιο (ο φορολογούμενος) ως εθνική σύνταξη (384 €). Αντιθέτως, για τους μισθωτούς το πλαφόν είναι στα 6.500 ευρώ. Με αποτέλεσμα οι υπάλληλοι να πληρώνουν περισσότερες εισφορές, οι ιδιόκτητες να κρατούν κεφάλαιο και να το επενδύουν σε μετοχές, καταθέσεις ή ομόλογα και στο τέλος το κράτος να ανταμείβει τον εργοδότη με την μισή σύνταξη, ενώ ο μισθωτός λαμβάνει από το κράτος το 50% (σαν εθνική σύνταξη) για ισόβιες αμοιβές στο ύψος του βασικού μισθού. Για μεγαλύτερο μισθό, ναι μεν απολαμβάνει μεγαλύτερη σύνταξη αλλά, ποσοστιαία, το κρότος συμμετέχει λιγότερο στην συνταξιοδοτική δαπάνη…
5.Επιλέγοντας ο ελεύθερος επαγγελματίας και, εν προκειμένου, ο κάθε εργοδότης την χαμηλότερη ασφαλιστική κλάση, ταυτόχρονα πλήρωνε στον ΕΟΠΥΥ (εισφορά υγείας) μόλις 55 ευρώ το μήνα. Όσα πληρώνει ο μισθωτός για μεικτό μισθό 783 € το μήνα. Κατά συνέπεια, ο… σοφέρ του επιχειρηματία, σε πολλές περιπτώσεις, πληρώνει περισσότερα για υγεία, για το ΕΣΥ κ.λπ. από το αφεντικό του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου