‘Αναψανε φωτιές στη Φούστανη

 

    Αναβίωσε και φέτος  στη Φούστανη  το Σάββατο 9όπως και σε πολλές γειτονιές της χώρας )  ένα παμπάλαιο έθιμο: Η γιορτή του Αϊ Γιάννη του Κλήδονα (ή Ριγανά, ή Ριζικάρη ή Πηδηχτή).

Αρκετοί κάτοικοι , μεταξύ  τους και πολλά παΐδια  μαζεύτηκαν στην πλατεία και έκαψαν τα πρωτομαγιά  στεφάνια. Ένα έθιμο το οποίο έκαναν λίγο ετεροχρονισμένα , γιατί στην κανονική ημερομηνία πριν λίγες μέρες φυσούσε ‘αέρας.

Το έθιμο αυτό παλαιότερα  γινότανε σε κάθε γειτονιά της Φούστανης . Πάνω από την φωτιά πηδούσαν μικροί και μεγάλοι . Το έθιμο σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιότερα είχε σταματήσει επειδή είχε αρπάξει φωτιά το φουστάνι κάποιας κοπέλας , με αποτέλεσμα  να πάθει  εγκαύματα.Πριν τρία  χρόνια  ο Σύλλογος  αναβιώνει ξανά το έθιμο

 

 Σύμφωνα με την ΒΙΚΙΠΑΊΔΕΙΑ , Το έθιμο πραγματοποιείται στις 23 και 24 Ιουνίου, που συμπίπτει με το θερινό ηλιοστάσιο.

 

Ενα έθιμο που τείνει να εκλείψει και που οι παλαιότεροι το θυμούνται μέσα από τις παιδικές τους μνήμες και από τα τραγούδια: «Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές, του Αϊ Γιάννη απ' όσα ξέρεις και μου λες» έγραφε ο Μάνος Ελευθερίου και τραγουδούσε ο Δημήτρης Μητροπάνος, σε μουσική Δήμου Μούτση, στον «Αγιο Φεβρουάριο». «Και φωτιές ανάβανε στους μεγάλους δρόμους, τ’ Αϊ Γιάννη θα ’τανε θαρρώ» τραγουδούσε η Χαρούλα Αλεξίου σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Γιάννη Σπανού, στο τραγούδι «Στην Αριστοτέλους».

 

Ο Κλήδονας είναι λαϊκό έθιμο που επιβιώνει από την αρχαιότητα και τελείται στις 24 Ιουνίου, σύμφωνα με το οποίο εμφανίζεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Ο Κλήδονας εντάσσεται στη νεοελληνική λαϊκή λατρεία και ιδιαίτερα στα περιοδικά λατρευτικά έθιμα, όσα συνοδεύουν το εορτολόγιο και τις εποχές του έτους. Τέλος, ανήκει στην έντεχνη ή τεχνική και την έμμεσα νεοελληνική μαντεία.Ο Δημήτριος Λουκάτος τη χαρακτηρίζει ως μία από τις πιο τελετουργικές εορτές του εορτολογίου μας. Όμως στους νεώτερους χρόνους και στη σύγχρονη εποχή με τον ορθολογισμό να κερδίζει έδαφος, τις προκαταλήψεις να υποχωρούν, αλλά και την αλλαγή των ρόλων των δύο φύλων, οι συμβολισμοί και το μαγικοθρησκευτικό περιεχόμενο του δρώμενου να περιοριστεί και να κυριαρχήσει το καθαρά θεατρικό και φολκλορικό στοιχείο.