Η «παπάτζα» της «ενωμένης αντιπολίτευσης και άλλα σύντομα ανέκδοτα

 

 

 

 

Η πολιτική είναι κάτι άλλο, το οποίο ελάχιστες σχέσεις έχει με την «παπάτζα».

Γράφει ο Θανάσης Τσεκούρας

Πολύ παίζει το τελευταίο διάστημα αυτή η «παπάτζα» της «ενωμένης αντιπολίτευσης».

Στην αρχή νομίσαμε ότι είναι σαν μια ηχώ από το παρελθόν, τα «124 ενωμένα εργοστάσια επίπλου» που μας άφησαν χρόνους όταν ήρθαν τα ΙΚΕΑ.

Μετά που το ψάξαμε, είδαμε ότι είναι μια «φόρμουλα» που ανακυκλώνεται είτε από κάτι «συριζαίους», είτε από κάποια κομματίδια που γέννησε το big-bang του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό στοιχείο: δεν έχουν ακόμη καταφέρει να ξεχωρίσουν την πολιτική από το καφενείο.

Μάλιστα, η περίφημη «ενωμένη αντιπολίτευση» άρχισε να αποκτά και διακυβεύματα. Για παράδειγμα, η αδάμαστη Ζωή πρότεινε η «ενωμένη» να αποκτήσει και ένα «συμβούλιο αντιπολίτευσης» για να συντονίζει τη δράση της. Άλλοι, πιο ψαγμένοι ζήτησαν όλοι μαζί, η «ενωμένη αντιπολίτευση» να προτείνει τον Χρήστο Ράμμο της ΑΔΑΕ ως κοινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για να συμβολίσουν ότι είναι «ενωμένοι».

Τέλος πάντων, καλή η «παπάτζα», αλλά μια «παπάτζα» δεν κάνει ποτέ πολιτική. Γιατί η πολιτική είναι κάτι άλλο, το οποίο ελάχιστες σχέσεις έχει με την «παπάτζα».

Κατ’ αρχήν, όλοι αυτοί οι «ενωμένοι» είναι βαθιά διχασμένοι. Κοινώς, ο ένας δεν θέλει να βλέπει τον άλλον. Στα αποκαΐδια του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Φάμελλο, μέχρι τον Χαρίτση, τη Ζωή και τον Βαρουφάκη, όλοι θεωρούν τους άλλους «προδότες». Κάποιοι μέσα στην τοξικότητά τους, μπορεί να υποπτεύονται ακόμη και τον εαυτό τους, για «ύποπτο προδοσίας». Πώς να ενωθούν λοιπόν όλοι αυτοί οι εχθροπαθείς»;

Την ίδια ώρα, ο Κουτσούμπας της «ενωμένης αντιπολίτευσης» τους αντιμετωπίζει ως «ταξικούς εχθρούς». Και όλοι αυτοί μαζί, όταν δεν σκοτώνονται μεταξύ τους, βρίζουν τον Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ.

Αν λοιπόν οι άνθρωποι έχουν τη διάθεση να δημιουργήσουν συλλογικά μια «ένωση μίσους και αλληλοσπαραγμού», τότε να το συζητήσουμε. Να βάλουμε και ένα μικρό εισιτήριο και όλοι οι άλλοι να απολαμβάνουμε τα θηρία στην αρένα. Πάντως για «ενωμένη αντιπολίτευση», το έργο δεν πολυβγαίνει.

Αλλωστε, μια σύντομη ματιά στην ιστορία αποδεικνύει ότι πάντοτε, όχι μια «ενωμένη», αλλά μια δυνατή και αξιόπιστη αντιπολίτευση, καταφέρνει να αμφισβητήσει και τελικά να ρίξει μια κυβέρνηση. Το έκανε πράξη το ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή την πρώτη δεκαετία του 2000, ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα στη συνέχεια και τέλος η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη.

Τώρα ο «κλήρος» έπεσε στο ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη. Θα τα καταφέρει; Μένει να αποδειχθεί.

Αναρτήθηκε από: ieidiseis.gr