Κάποτε στην Γλώσσαν
εβουττούσαμεν για τον σταυρόν
Στο βάθος η Καμήλα
ένας βράχος τρία επί τρία μέτρα
φαντάζει σαν μάτι του Θεού στο πέλαγος
μια αγκαλιά ο κόλπος όλος
τον κουβαλούμε χρόνια μέσα μας.
Μια πέτρα ξερή και όμως
όνειρο του κάθε παιδιού ήταν
μόλις μεγαλώσει να κολυμπήσει
μέχρι εκεί, από το Αλάσια
η πιο κοντινή απόσταση ένα μίλι.
Τα βράδια η ψυχή μου γαληνεύει
να ονειρεύομαι ότι πατώ στην καμπούρα της
μα κάποια πρωινά ξυπνώ λαχανιασμένος
στην προσπάθεια μου να γυρίσω πίσω
αφού παλεύω όλη νύχτα με άγρια κύματα
με την σύζυγό μου να με ξυπνά όταν παραμιλώ
" όι όι αφήστε με να πάω έσσω μου! "
και με καθησυχάζει, "πάλι την Αμμόχωστο; "
Εκεί στην Καμήλα αποθέτουμε τα όνειρα μας
μήπως ξαναγεννηθούμε σε κάποια άλλη ζωή.
Θα την αναστήσουμε την πόλη μας!
6-1-25. Ρηγίνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες,
Εκτιμούμε ιδιαίτερα τις απόψεις και τις σκέψεις σας. Σας ενθαρρύνουμε να συμμετέχετε ενεργά στις συζητήσεις, με σχόλια που προάγουν την καλοπροαίρετη ανταλλαγή απόψεων.
Για τη διασφάλιση ενός πολιτισμένου και φιλικού περιβάλλοντος, παρακαλούμε να αποφύγετε σχόλια που περιέχουν:
Υβριστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο.
Προσωπικές επιθέσεις ή μειωτικούς χαρακτηρισμούς.
Περιεχόμενο που παραβιάζει τη δεοντολογία ή τους κανόνες ευγένειας.
Η συντακτική ομάδα διατηρεί το δικαίωμα να διαγράφει σχόλια που δεν συμμορφώνονται με τους παραπάνω κανόνες, χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση.
Ευχαριστούμε για την κατανόηση και τη συνεργασία σας!
Aridaia-gegonota.blogspot.com