Αυτοκτονία ή επανάσταση.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Ο όρος «αυτοκτονίες του ΔΝΤ», πρωτοεμφανίσθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, σε χώρες στις οποίες, ο διεθνής αυτός οργανισμός των αδίστακτων τοκογλύφων, παρενέβη «ναυαγοσωστικά» για να «σώσει τις κοινωνίες και τα κράτη, από την οικονομική καταστροφή».

Στη χώρα μας, ο όρος αυτός, άρχισε να χρησιμοποιείται από το 2009, όταν παρατηρήθηκε αλματώδης αύξηση των αυτοκτονιών.  Να υπενθυμίσουμε πως μόνο το 2011 κατεγράφησαν 500 αυτοκτονίες από το υπουργείο Προ.Πο. σε ολόκληρη την Ελλάδα, ενώ μέσα σε δύο χρόνια (2009-2011) τα κρούσματα έφτασαν τα 1700. Την ίδια ώρα και για το τρέχον έτος, οι προβλέψεις είναι ακόμα πιο δυσοίωνες, καθώς τα κρούσματα έχουν διπλασιαστεί, αν όχι τριπλασιαστεί, και ο πραγματικός αριθμός αυτοκτονιών είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς πολλοί συγγενείς δεν καταγράφουν τα περιστατικά από ντροπή και τα παρουσιάζουν ως δυστύχημα.

Επιπλέον, η ελληνική επιστημονική κοινότητα έχει πια επιβεβαιώσει  ότι μέσα σε μία τριετία έχουν τριπλασιαστεί οι αυτοκτονικές τάσεις. Έτσι, η πίεση που έχουν δεχθεί οι Έλληνες από την οικονομική κρίση, έδωσε στη χώρα μας τη θλιβερή πρωτιά στις αυτοκτονίες το 2011 με ποσοστό αύξησης που άγγιξε το 40%.

Σύμφωνα ακόμη με τους ειδικούς ψυχίατρους και κοινωνιολόγους, το 75% εκείνων που αυτοκτονούν πάσχουν από κατάθλιψη. Οι υπόλοιποι προχωρούν σ' αυτή την ενέργεια ως αντίδραση σε κάτι που τους προέκυψε, προκειμένου να βρουν διέξοδο απ' αυτό.

Και φυσικά, το ερώτημα που παραμένει αμείλικτο είναι, για το «τις πταιει». Και ακόμη, ποιος είναι ο φυσικός και ηθικός αυτουργός στην πράξη αυτή, που κατά πολλές προσεγγίσεις, θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως αδίκημα.

Από τη γαλλική επανάσταση και εντεύθεν, θεμελιώθηκαν και ανδρώθηκαν – με ανθρώπινες εκατόμβες στην ιστορική διαδικασία - πολλές από τις βασικές αρχές που διέπουν τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Αρχές όπως «ένας νέος νόμος δεν μπορεί να τιμωρεί πρότερα αυτού αδικήματα», «το κράτος πρέπει να εξασφαλίζει την υγεία και την εργασία του πολίτη» και ακόμη πως «το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας».

Αυτές οι θεμελιώδεις αρχές που αποτελούν και τη βάση για τα περισσότερα από τα συντάγματα των «προηγμένων», όπως αυτοκαθορίζονται κοινωνιών, φαίνεται πως εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, έχουν ανατραπεί ριζικά. Την ίδια ώρα, όλες οι κοινωνιολογικές και πολιτικοεπιστημονικές μετρήσεις δείχνουν πως η ανατροπή αυτή - ή μάλλον το ξεθεμελίωμα ακόμη και από τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους αστικού τύπου, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Τζων Μέηναρντ Κέηνς – συμπίπτουν με την κυριαρχία των «αεριτζίδων» του χρηματιστηριακού-καιροσκοπικού-τοκογλυφικού κεφαλαίου. Το οριστικό δηλαδή κόψιμο του ομφάλιου λώρου, αυτού που παραδοσιακά ένωνε στην βιομηχανική και μεταβιομηχανική κοινωνία, την πραγματική παραγωγή, με το αντίκρισμά της σε νόμισμα.

Η καταστροφική αυτή και αντικοινωνική διαδικασία που καθοδηγείται από τη FED, την ΕΚΤ, τον Σόρος, τη Goldman Sacks, το ΔΝΤ και τα λοιπά καθάρματα, του παγκόσμιου τοκογλυφικού, παρασιτικού, διεφθαρμένου και εγκληματικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου, έχει πια σαφή κακουργηματικό χαρακτήρα. Σύμφωνα μάλιστα με τα δικαιοδοτικά συστήματα των περισσοτέρων κοινωνιών, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον ως ηθικοί αυτουργοί σε εγκλήματα κατά συρροή, κατά της ανθρωπότητας. Με φυσικούς αυτουργούς τους «ατζέντηδές» τους κατά χώρα, όπως πχ εδώ στην Ελλάδα, με τους διάφορους αντωνάκηδες, γαπάκηδες, τουρκογλάκιδες, κουβελάκιδες και λοιπούς «προοδευτικούς» νεογκεμπελιστές, σκουπιδιάρηδες των μεγάλων αφεντικών.

Το ζητούμενο ωστόσο το οποίο παραμένει ως τεράστιο ερωτηματικό, είναι το πώς αντιμετωπίζεται αυτή η παραβατική και σαφώς κακουργηματική συμπεριφορά, όλων αυτών των παλιανθρώπων, απέναντι στους συναισθηματικά/ψυχολογικά ευαίσθητους και παράλληλα αδύναμους συνανθρώπους/συμπολίτες μας.

Η απάντηση είναι μία και σαφής: Με την «περί κοινού περί δικαίου αισθήματος» δικαιοδοτική αρχή και παράλληλα, με την αποφασιστικότητα για απονομή δικαιοσύνης, από την πλευρά του συνόλου της κοινωνίας, η οποία δολοφονείται κυριολεκτικά καθημερινά, από μια ομάδα αλητήριων παραβατών, του κοινού ποινικού δικαίου.

Η πεποίθηση πως όλοι τούτοι που κατάκλεψαν την ελληνική κοινωνία και την οδήγησαν στην μείωση της αξιοπρέπειάς και της αυτοεκτίμησής των μελών της, είναι κοινοί εγκληματίες, του κοινού μάλιστα ποινικού δικαίου, γιγαντώνεται καθημερινά - ως αίσθηση σε αυτήν την φάση - μέσα στο σώμα του Λαού. Μια διάσταση η οποία διαπιστώνεται από τις καθημερινές, βίαιες σε πολλές περιπτώσεις, αντιδράσεις των πολιτών, απέναντι στα ανθρωποειδή αυτά απόβλητα, που αυτοονομάζονται «επαγγελματίες πολιτικοί».

Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε πως, αυτή η πεποίθηση η οποία λειτουργεί ως βάση για την ανάπτυξη προδιάθεσης αντίστασης κατά των κοινών αυτών εγκληματιών, είναι αυτό που από τον 18ο αιώνα και από τις κοινωνικές επαναστάσεις εκείνων των εποχών, χαρακτηρίσθηκε ως «επαναστατική διάθεση».

Το κυρίαρχο πρόβλημα που απασχόλησε και τους διανοητές αλλά και τους επαναστάτες εκείνων των σκοτεινών επίσης εποχών - όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είχε πάρει τερατώδεις διαστάσεις – ήταν, το πώς και πότε, η «επαναστατική διάθεση», θα μετατραπεί σε «επαναστατική αποφασιστικότητα και πρακτική».

Στην Πατρίδα μας, όλα τα σημειολογικά/κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά της συνολικότερης στάσης της ελληνικής κοινωνίας, τα σχετικά με αυτήν τη φάση, της «νομοτελειακής κοινωνικής ωρίμανσης», η οποία θα οδηγήσει το Λαό, από την «επαναστατική διάθεση», στην «επαναστατική πρακτική», δε φαίνεται να σχηματοποιούνται ακόμη. Εντελώς αντίθετα και παρά τις εκτιμήσεις – μάλλον καθοδηγούμενες από τα ίδια κέντρα – πως η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξής της, διακρίνεται ως πολύ – ακόμη -  μακρινή υπόθεση. Έτσι, προς το παρόν τουλάχιστον, η ελληνική κοινωνία και δυστυχώς τα πλέον αδύναμα μέλη της, επιλέγουν την αυτοκτονία, από να σπάσουν τις αλυσίδες τους και να τις χρησιμοποιήσουν ως «μάστιγα οργής», κατά των άθλιων παλιανθρώπων που σακάτεψαν και συνεχίζουν να σακατεύουν τον κοινωνικό μας ιστό.

Η εξήγηση είναι οφθαλμοφανής: Το διαχειριστικό σύστημα των νεοταξιτών, διεθνών και εγχώριων, μέχρι αυτή την στιγμή τουλάχιστον, ελέγχει, σχεδόν τα πάντα:

•         Την ενημέρωση/τρομοκράτηση του Λαού, μέσα από τα  ΜΜΕ των εργολάβων του δημοσίου χρήματος.

•         Τα συνδικάτα μέσα από τις παχυλές αποζημιώσεις των εργατοπατέρων τους.

•         Τις δήθεν επαναστατικές συνιστώσες της ροζ αριστεράς, που βολεύθηκαν με τα… μιλιόνια της κρατικής επιχορήγησης.

•         Την παλαιολιθική σταλινική αριστερά, που ακόμη αναλίσκεται σε αναζητήσεις των «καταλλήλων συνθηκών».

•         Τους νεόκοπους εθνομηδενιστές των ΜΚΟ και των σοροχρηματοδοτούμενων οργανώσεων με το «αριστερό» επίσης προσωπείο.

•         Την πρόσφατη τακτοποίηση στα έδρανα του κοινοβουλίου, των «οργισμένων» υμνητών του ναζισμού.

Πάνω σε όλα αυτά, η σούπα της νέας τάξης, ήλθε και… έδεσε με:

•         Την ενδυνάμωση των φοροκλεπτικών μηχανισμών του συστήματος.

•         Την ενίσχυση των πραιτοριανών ΜΑΤατζήδων, της ΕΛ.ΑΣ. και των λοιπών «μυστικών/ειδικών υπηρεσιών »- υποτιθέμενων «πληροφοριών» (πάντα για το… καλό μας).

•         Τους ξένους «agents», οι οποίοι «για το καλό μας» επίσης, κατοικοεδρεύουν στη ΓΑΔΑ, καθοδηγώντας τους «δικούς μας», στην αναζήτηση και στόχευση των «αντικοινωνικών συμπεριφορών».

Φυσικά, ούτε λόγος:

•         Για τα «τσιράκια» τους, νεοφιλελεύθερους «γερολαδάδες», οι οποίοι προέκυψαν μάλιστα πρόσφατα, ως «λύκοι με προβιά προβάτου», στις πρόσφατες εκλογές. (Ψελλίζοντας μάλιστα – τρομάρα τους – «απόψεις περί Άμεσης Δημοκρατίας»).

•         Τις τακτοποιημένες κοινωνικές ομάδες, που χοροπηδάνε στα σκυλάδικα και στα night clubs, χαριεντίζονται στη Μύκονο και στη Σαντορίνη (σαν ευτυχισμένοι πιγκουίνοι) και στήνονται με ιταμή προκλητικότητα στις επιλεκτικές κάμερες του Star Channel και των άλλων λυματοκάναλων.

•         Τους «πανικόβλητους» ΠΑΣΟΚους και Νεοδημοκράτες πολίτες, οι οποίοι τρομοκρατήθηκαν μην χάσουν τα… ευρουλάκια τους, με μια πιθανή επιστροφή στη δραχμή και οι οποίοι ψήφισαν ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟ ΤΟΥΣ. (Κάτι σαν τον Καραγκιόζη δηλαδή, στο διάλογό του με τον Χατζηαβάτη: - Σιγά θα μου χαλάσεις τη γραβάτα. – Μα δε φοράς γραβάτα. – Ναι αλλά αν φορούσα θα μου τη χάλαγες).

Ο υπογράφων, έχει πλήρη επίγνωση, εδώ και χρόνια μάλιστα, πως η έκφραση της γυμνής αλήθειας, είναι μια αντιπαραγωγική λειτουργία, στην υπόθεση της εφαρμοσμένης πολιτικής.

Γνωρίζει επίσης πως, όπως λέει ο σοφός, «όλοι αναζητούμε την αλήθεια, μα όταν τη φθάσουμε, κανείς δεν θέλει να την ακούσει».

Πάνω και πέρα απ’ όλα όμως, γνωρίζει πως η αλήθεια, από μόνη της, είναι μια επαναστατική πρακτική. Και επειδή η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο (όπως έλεγε ο Γκράμσι), όσο πατάς τα πετάλια της αλήθειας, είναι σα να πατάς τα πετάλια της επαναστατικής πρακτικής.

Όταν λοιπόν η επίγνωση της αλήθειας (η οποία παρεμπιπτόντως είναι τόσο παλιά όσο και οι κοινωνίες των ανθρώπων), πως δεν έχουμε (ως Λαός, ως Έθνος και ως Γένος) να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας, γίνει βίωμα, τότε θα περάσουμε από την εποχή των αυτοκτονιών, στην εποχή της απονομής δικαιοσύνης. Στην εποχή της επ-ανάστασης του Λαού μας.

Γιατί (όπως γίνονταν πάντοτε σε τούτον τον τόπο τον Μικρό τον Μέγα), «η βασιλεία των χωροφυλάκων θα καταλυθεί και τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Ήδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του Ήλιου».

Έτσι γίνονταν πάντα, έτσι θα γίνει και τώρα. Αργά ή γρήγορα.