«Προτιμώ ιπτάμενος ως αετός να πέσω, παρά έρπων να ζήσω»

του Πέτρου Πριβαρτιτσάνη

καθηγητή Οικονομολόγου / Πληροφορικού

Γραμματέα της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας

Μετά από μια επεισοδιακή διαδικασία, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΜΕ εισηγείται προς τις ΕΛΜΕ όλης της χώρας 24ωρη απεργία την πρώτη ημέρα των πανελλαδικών εξετάσεων στις 17 Μαΐου και πενθήμερη απεργία μεταξύ 20 και 24 Μαΐου. Προϋπόθεση βέβαια είναι να εγκριθούν οι κινητοποιήσεις από τις Γενικές Συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ στις 14/5 και από την Γενική Συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 15/5.

Παράλληλα, τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια οργανωμένη επίθεση εναντίον του κλάδου από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έχουν ως στόχο την διαμόρφωση της κοινής γνώμης εναντίον των καθηγητών. Λασπολογούν, παραπληροφορούν και διαστρεβλώνουν εντέχνως την φωνή της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Η αλήθεια είναι ότι χρόνια τώρα ο κλάδος, παρά τις επιθέσεις που δεχόταν κατά καιρούς, δεν αντιδρούσε δυναμικά και παρακολουθούσε ίσως και με μια σχετική απάθεια τα τεκταινόμενα στον χώρο της παιδείας. Φυσικά, τα πολιτικά κόμματα και μερίδα του συνδικαλισμού δεν είναι άμοιροι ευθυνών.

Κατά παράδοση, ο χώρος της εκπαίδευσης συνδέεται άμεσα με την κοινωνία στο σύνολό της, καθώς το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγει και διαιωνίζει τις όποιες κοινωνικές ανισότητες υπάρχουν. Έτσι, σε μια κοινωνία μεγάλης φτώχιας όπως η σημερινή, είναι δεδομένο ότι θα μορφωθούν καλύτερα και περισσότερο τα παιδιά των πιο πλουσίων οικογενειών. Και όσοι έχουν αυξημένα μορφωτικά προσόντα, αυτομάτως έχουν και περισσότερες ευκαιρίες κοινωνικής, επαγγελματικής και πολιτικής ανέλιξης.

Μας φλόμωσαν στα κροκοδείλια δάκρυα για την αγωνία των μαθητών που δίνουν εξετάσεις, καθώς και των γονέων τους. Μας κατηγόρησαν ότι παίζουμε με το μέλλον των παιδιών. Ποιο μέλλον όμως; Άντε και δώσανε εξετάσεις, άντε και περάσανε κάπου. Μετά τι; Ανεργία, παρακλήσεις στα βουλευτικά γραφεία, ξενιτιά, μισθοί Βουλγαρίας, και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Αυτό το μέλλον θέλουν για τα παιδιά μας; Εμείς πάντως πιστεύουμε και μοχθούμε για ένα άλλο μέλλον. Η παραπάνω διάσταση είναι για μένα η ουσία του προβλήματος.

Τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρείται μια σφοδρή επίθεση σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας. Όλα αυτά τα χρόνια επίθεση δέχτηκε η γλώσσα, η θρησκεία, η ιστορία, τα σύνορα, η δημόσια ασφάλεια, ο εθνικός πλούτος, η δημόσια υγεία, η δικαιοσύνη, η οικογένεια, η εργασία, και φυσικά η δημόσια παιδεία. Έχοντας στο μυαλό ένα γνωστό για τους αγώνες του Πολυτεχνείου τραγούδι που λέει «Ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία, εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά¨, θυμάμαι ότι στην Ελλάδα του μνημονίου πλέον πωλούνται αεροδρόμια, λιμάνια, τράπεζες, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, γη – θάλασσα – αέρας. Ανησυχώ μήπως πουληθούν και άνθρωποι κάποτε! Λέτε να την γλιτώσει η παιδεία;

Για όσους παρακολουθούν το πολιτικό σύστημα και τους μηχανισμούς προπαγάνδας του, είναι ξεκάθαρο το σχέδιο: Προωθούνται συγκεκριμένοι άνθρωποι σε θέσεις – κλειδιά, λανσάρουν τα σχέδιά τους ως «μεταξωτά υφάσματα», προπαγανδίζουν υπέρ τους και ταυτόχρονα αποκλείουν να ακούγεται η άλλη άποψη, στρέφουν την μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη στα πλαίσια της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε», και την κατάλληλη στιγμή, όταν τίποτε από αυτά δεν φέρνει αποτέλεσμα, επιστρατεύουν τα σώματα ασφαλείας για να ψεκάσουν, να σκουπίσουν και να τελειώσουν. Η μέθοδος είναι πολλάκις δοκιμασμένη και δυστυχώς επιτυχημένη.

Σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα, εκείνο που τρομάζει το σύστημα είναι η «ισχύς εν τη ενώσει». Εάν σύσσωμες οι κοινωνικές ομάδες που πλήττονται καταλάβουν την δύναμη που διαθέτουν όταν είναι συμπαγείς και ενωμένες, τότε κανένα μέτρο, καμιά κυβέρνηση και καμιά τρόικα δεν θα τολμήσει να επιτεθεί ξανά. Την ενότητά μας τρέμει το σύστημα, αυτήν και μόνο αυτήν. Για τον λόγο αυτό, ας αφήσουμε στην άκρη τα μικροσυμφέροντά μας και τις κομματικές μας εξαρτήσεις και ας προτάξουμε το συλλογικό συμφέρον. Ως εργαζόμενοι -  δημόσιοι λειτουργοί, δεν έχουμε ανάγκη να συρόμαστε πίσω από κόμματα και παλαιοκομματικές πρακτικές.

Την ώρα που διακυβεύεται η αξιοπρέπειά μας, ως λειτουργοί που διαπαιδαγωγούν και μορφώνουν τα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας, οφείλουμε να διδάξουμε μέσα από τις πράξεις μας. Οφείλουμε να επιδείξουμε πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση προβλημάτων, πνεύμα αγωνιστικό στην πράξη και όχι στα λόγια. Οφείλουμε να βγούμε όλοι στην πρώτη γραμμή και όχι να κρυβόμαστε στα μετόπισθεν. Οφείλουμε να αγωνιστούμε για τις ιδέες μας και για το μέλλον των παιδιών μας. Αν δεν αγωνιστούμε δυναμικά τώρα, είναι σαν να διδάσκουμε την λούφα, τον ωχαδερφισμό και τον ραγιαδισμό!

Δυστυχώς, ο χώρος της εκπαίδευσης συνολικά (καθηγητές, μαθητές, γονείς) είναι σε πόλεμο με την υπό τροϊκανή ομηρία ελληνική κυβέρνηση. Προσωπικά, σε αυτόν τον πόλεμο προτιμώ «ιπτάμενος ως αετός να πέσω, παρά έρπων να ζήσω».

Λέω ΝΑΙ στην απεργία του κλάδου εντός της περιόδου των πανελλαδικών εξετάσεων, με μοναδικό στόχο να σταματήσει η καταστροφική πορεία της ελληνικής εκπαίδευσης αλλά και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Το μέλλον ανήκει στα παιδιά μας και οφείλουμε να μην τους το υποθηκεύσουμε.

Προσωπική θέση για την απεργιακή κινητοποίηση των εκπαιδευτικών