Η συσκευασία του χρόνου.

Ανάμεσα στην επιθυμία και την ικανοποίησή της μεσολαβεί ο χρόνος. Ο χρόνος, που τις πιο πολλές φορές γίνεται προσπάθεια να συμπιεστεί, ακόμα και να εκλείψει. Άλλωστε όλα αυτά που ονομάζουμε πρόοδο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο εξοβελισμός του χρόνου και η μεταπήδηση στην κατάσταση εκείνη, που θα ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες των ανθρώπων και κυρίως αυτόματα, χωρίς περιττές καθυστερήσεις με ανυπαρξία διαστήματος, ανάμεσα στο θέλω και στο παίρνω.

Και λίγοι αντιλαμβάνονται ότι η πεζοπορία για να φτάσουμε κάπου δεν είναι περιττή πράξη, που απορροφά τον πολύτιμο χρόνο μας, αλλά πρωτίστως πνευματική προετοιμασία και δημιουργία.

Ο χρόνος και η ωρίμανσή του, είναι σύμφυτη με την βιολογική ανάπτυξη, αλλά και την ύπαρξη του ανθρώπου. Η «έκκριση» της ευτυχίας δεν είναι εικονική πράξη, ούτε είδωλο, αλλά καρπός που χρειάζεται ωρίμανση. Έτσι τα πράγματα, όπως και οι καταστάσεις, κουβαλούν μέσα τους τον χρόνο, και ο χρόνος δεν είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ευτυχία, είναι η ίδια η ευτυχία, γιατί η διαδικασία απόκτησης ενός αγαθού, είναι μέρος της ουσίας του.

Ο εξοβελισμός του χρόνου μερικές φορές  φθάνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ταυτίζεται η ικανοποίηση και η ευτυχία απλά με την απόκτηση και την κτήση των πραγμάτων. Δεν  χρειάζεται κάποιος να κάνει βόλτα, ή να ψαρεύει με την βάρκα του, αρκεί που την αγόρασε. Δεμένη στην μαρίνα ικανοποιεί την ματαιοδοξία της κτήσης, αλλά και την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης, από το θαλασσινό αεράκι. Το ίδιο με τα εξοχικά, το στερεοφωνικό, το βιβλίο. Τα πράγματα χωρίς περιτύλιγμα του χρόνου τους, είναι εικονική πραγματικότητα. Δεν αποδίδουν ξεκούραση, μουσική, απόλαυση. Και το κανάλι για την ροή τούτης της απόλαυσης, ο διάδρομος εισροής, είναι ο χρόνος. Ο χρόνος είναι η αναγκαία παράμετρος για να γονιμοποιηθεί μια σχέση, όχι μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά και ανάμεσα στους ανθρώπους και τα πράγματα.

Πολλές απώλειες θα μπορούσαν να αποτελέσουν εκθέματα μουσείων ενός χαμένου πολιτισμού. Στις  αναπτυγμένες χώρες η τροφή, τα αντικείμενα χρήσης, τα χειροτεχνήματα, ανήκουν στα αγαθά που προσφέρονται πλέον στους ανθρώπους χωρίς την συσκευασία τους, δηλαδή την διαδικασία για τον σχεδιασμό και την παραγωγή τους, όπου μαζί με την πρώτη ύλη τους ζυμώνονται με μεράκι, ο χρόνος και η συλλογική εμπειρία.

Σε τελευταία ανάλυση αυτή η διαδικασία, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο χώρος μέσα στον οποίο μπορούν να φιλοξενηθούν και να λειτουργήσουν η φαντασία, η κίνηση του σώματος, η πλημμυρίδα των αισθημάτων, έτσι που τελικά μόνος του αυτός ο «μικρός χρόνος» της προετοιμασίας και της αναμονής να έχει μια αυταξία, πολλές  φορές πολύ πιο σημαντική και από το ίδιο το τελικό προϊόν.

Δεν αρκεί ν’ αγοράσουμε ένα βιβλίο για να εισχωρήσει μέσα μας, χρειάζεται να βαδίσουμε στο δικό του χαλί, στον δικό του χρόνο. Την συσκευασία του χρόνου την προσφέρουμε εμείς, για να τον μεταφέρουμε στην καρδία και στον νου μας, αλλιώς μετακινείται από τα ράφια του βιβλιοπωλείου, στα ράφια του δικού μας σπιτιού.

Αναδεικνύονται  ηγήτορες, που υπόσχονται την επιστροφή σε έναν παράδεισο, που θα απουσιάζει ο ιδρώτας, ο κόπος και ο χρόνος.

Αυτός όμως θα είναι ένας παράδεισος που θα έχει ως προαπαιτούμενο, όχι την Ανάσταση, αλλά τον θάνατο της κοινωνίας!….

                                                      Κώστας Δανάς

                                                                  ιατρός

Βιβλιογραφία : Τάσος Κουράκης «Τα παρεκκλίνοντα».