Ποδοσφαιρική άνοια

 

Κρίση αξιών και στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο

Τις τελευταίες μέρες έχουν πολλαπλασιασθεί τα παράπονα για διαιτητές που διευθύνουν αγώνες στην ΕΠΣ Πέλλας. Στο ερασιτεχνικό , δηλαδή ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω πόση αλήθειας ή υπερβολής περιέχουν , γιατί , δεν μπορεί να είμαι πανταχού παρών . Για ορισμένα παιχνίδια όμως που παρακολούθησα και μετά από λίγες μέρες διάβασα διαμαρτυρίες , νομίζω ότι ήταν αρκετά υπερβολικές. Όχι και ότι οι διαιτητές ήταν και άριστοι.

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι διαιτητές είναι αλάνθαστοι. Εκείνο που ίσως ανεβάζει την αντιπαράθεση είναι περισσότερο η αδικαιολόγητη και αψυχολόγητη πολλές φορές συμπεριφορά των «αρχόντων»των αγώνων. Ξεχνούν ότι είναι το δύσκολο μέρος του αγώνα και πολλές φορές το συνηθισμένο άλλοθι όταν κάποια ομάδα βρίσκεται σε κακή μέρα. Οι ίδιοι όμως οφείλουν να λειτουργούν ως διαιτητές και όχι ως εκδικητές  για όσα τυχόν τους επιρρίπτουν ή διαμαρτύρονται για τις αποφάσεις τους. Με λίγα λόγια είναι άρχοντες και όχι εξουσιαστές. Οι συμπεριφορές λίγων διαιτητών έχουν σταθεί αφορμή με τα παρατράγουδα που ακολούθησαν να διαλυθούν ομάδες και να κινδυνεύσουν να κλείσουν σπίτια. Γιατί; Για ένα άθλημα που υποτίθεται ότι πρώτα από όλα γίνεται από αγάπη.

Από την άλλη πλευρά τελευταία υπάρχουν αόριστα παράπονα παραγόντων που ¨ματώνουν» οικονομικά , όπως λένε για να κρατηθούν οι ομάδες. Μέχρι ένα σημείο είναι αλήθεια και έχουν δίκηο. Όμως με τα λεφτά τους δεν μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν . Ασφαλώς και είναι σημαντική η προσφορά τους. Όμως κανένας δεν τους έβαλε με το ζόρι.

Από την άλλη ας γίνει και μια αυτοκριτική και ένας απολογισμός στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Και επειδή είναι ένα ομαδικό άθλημα και όχι ιδιωτική επιχείρηση, καιρός να δούμε και άλλες παραμέτρους. Τι προσφέρει σήμερα το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο;

Ποδοσφαιριστές που ούτε καν στην ομάδα του χωριού τους δεν θέλουν να παίξουν , αλλά τριγυρνάν από ομάδα σε ομάδα. Γίνεται μια ανακύκλωση ποδοσφαιριστών , με αποτέλεσμα  να μην υπάρχουν παιδιά να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Έχουν  αλλάξει οι νοοτροπίες και τα ενδιαφέροντα της νεολαίας, αυτό είναι βέβαιο. Όταν όμως βλέπουν ότι πρέπει να γεράσουν για να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, αποτρέπονται και σταματάν . Πλην του Αλμωπού που δούλεψε επί σειρά ετών με ακαδημίες και έβγαλε πολλούς ποδοσφαιριστές , δεν κινείται φύλλο. Προφανώς και στις άλλες μεγάλες πόλεις του νομού συμβαίνει το ίδιο.

Ασφαλώς όλοι δεν μπορούν να κάνουν καριέρα ούτε και να γίνουν σούπερ σταρ. Μπορούν όμως να παίζουν γιατί το αγαπάν και γιατί είναι ένα παιχνίδι που χρειάζεται ομαδικότητα και αλληλεγγύη . Δημιουργεί γνωριμίες και παντοτινές φιλίες. Μήπως είναι λίγοι αυτοί που έγιναν γνωστοί στη περιοχή παίζοντας στις ¨άσημες¨ ομάδες τους;

Οι παράγοντες μπορεί να γκρινιάζουν ή να καυχώνται ότι βάζουν χρήματα. Μήπως όμως με τον τρόπο που λειτουργούν τελικά κάνουν κακό αντί για καλό;

Δεν μπορεί να ξοδεύονται ένα σωρό χρήματα και να μη υπάρχουν λεφτά για ΄έναν προπονητή που θα μάθει τα βασικά και για έναν γυμναστή , που θα γυμνάζει τα παιδιά σωστά , ώστε να έχουν και φυσική κατάσταση , αλλά και να μην παθαίνουν ζημιές;

Συνεπώς καλά τα παράπονα , αλλά δεν ισχύει πάντα το : με τα λεφτά μου «γ..ώ και την κυρά μου»