Ποιoς σώζει ποιoν; στο Ξενιτήδειο

H προβολή θα γίνει στις 11 Φεβρουαρίου ταυτόχρονα σε 150 πόλεις πανευρωπαϊκά και στην Αριδαία, την Τετάρτη 11/02/2015  και ώρα 20:00 στο "Ξενιτίδειο"   !

Η ταινία πραγματεύεται την αλήθεια πίσω από την κρίση, δημιουργοί της είναι οι δημιουργοί της ταινίας-ντοκυμαντερ Water makes money, Kern film.

Το περιεχόμενο της αφορά σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα και τα όσα βιώνουμε.

Η είσοδος θα είναι Δωρεάν

Η κρίση ως επιχειρηματικό μοντέλο, σε βάρος της δημοκρατίας και της κοινωνίας

από την Leslie Franke και τον Herdolor Lorenz, διεθνής συμπαραγωγή της Kernfilm 2015, 104 λεπτά

Εμείς οι φορολογούμενοι δίνουμε στις τράπεζες της Ισπανίας 100 δισεκατομμύρια ευρώ, παρόλα αυτά το μισό της ισπανικής νεολαίας παραμένει άνεργο. Από το 2008 διασώζονται οικονομίες και χώρες ολόκληρες. Οι πολιτικοί παίζουν ταχυδακτυλουργικά παιχνίδια με πακέτα διάσωσης αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, ενώ στην καρδιά της Ευρώπης άνθρωποι αμείβονται και πάλι με μισθούς πείνας. Μιλούν για διάσωση, μόνο που καμία διάσωση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Η ταινία "Ποιός σώζει ποιόν" δείχνει ποιος διασώζεται στην πραγματικότητα: Ποτέ δεν ενδιέφερε η διάσωση των Ελλήνων, ποτέ των Ισπανών ούτε των Πορτογάλων. Πάντα στη διαχείρηση αυτών των κρίσεων ενδιαφέρει το καλό του Μεγάλου Κεφαλαίου: των τραπεζών που κερδοσκοπούν με ριψοκίνδυνες τοποθετήσεις. Ενώ σε μας τους φορολογούμενους και τους κοινωνικά ασθενείς φορτώνουν όλα τα ρίσκα πολλών δισεκατομμυρίων! Για τις μεγάλες τράπεζες, η οικονομική κρίση είναι πάνω απ όλα ένα επιχειρηματικό μοντέλο.

________________________________________

Η κινηματογραφική πρεμιέρα

Την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015, γύρω στις 8 μ.μ., η ταινία «Ποιος σώζει ποιον;» θα προβληθεί σε τουλάχιστον 150 πόλεις την ίδια ακριβώς ώρα!

________________________________________

Φορολογούμενοι χρηματοδοτούν ιδιωτικές περιουσίες

Λέγεται κατά κόρον ότι η Ελλάδα έχει πάρει βοήθεια ύψους 240 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αλλά με τα χρήματα αυτά διασώθηκαν μόνο οι ιδιωτικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές και οι επενδυτικοί οίκοι που το 2009 είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους σχεδόν όλα τα ομόλογα του ελληνικού κράτους. Το 2012 – τρία χρόνια μετά- αυτά τα χρέη μεταφέρθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πλάτη των Ευρωπαίων φορολογουμένων! Έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερα χρέη, περίπου 300 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα η περιουσία των πλουσιότερων Ελλήνων αυξάνεται, ενώ τα κερδοσκοπικά κεφάλαια υψηλού κινδύνου, οι τράπεζες, οι πλούσιοι ιδιώτες επενδυτές προφυλάσσονται από οποιαδήποτε ζημία. Από τα δισεκατομμύρια των φορολογούμενων δημιουργήθηκαν ιδιωτικές περιουσίες. Ο κατά τα άλλα νεοφιλελεύθερος οικονομολόγος Hans-Werner Sinn υπολόγισε ότι η συνέχιση της πολιτικής διάσωσης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων χρηματοπιστωτικών Ινστιτούτων και του 5% των πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο. Αλλά ακόμα και οι πολίτες των οικονομικά ισχυρών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να φοβούνται για τις συντάξεις τους. Το βασικό είναι, "να αναπνεύσουν οι Αγορές".

Η δύναμη των "Αγορών"

Ακούμε συνέχεια ότι οι Αγορές "ανησυχούν", οι Αγορές είναι απογοητευμένες. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές, φαίνεται να είναι μην είναι τίποτε άλλο από ένα όν που πρέπει να διατηρεί την καλή του διάθεση. Τρεις οίκοι αξιολόγησης έχουν υπό έλεγχο τα κοινοβούλια της Ευρώπης. Οι ιδιοκτήτες του είναι έμποροι με κρατικά ομόλογα, οι μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες και τα Private Equity – πολυεθνικά γκρουπ επιχειρήσεων. Όταν οι δείκτες των χεριών τους δείχνουν προς τα κάτω, τρέμουν κράτη.

Πολλοί καταλαβαίνουν ότι κάτι πάει στραβά. Αισθάνονται αδύναμοι να αντιδράσουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν το παιχνίδι των δισεκατομμυρίων. Όμως η δημοκρατία αντιμέτωπη με τις αγορές έχει μόνο μία ευκαιρία: να αρχίσουν να αναγνωρίζουν τα συμφέροντά τους μέσα σ αυτό τον "χορό των δισεκατομμυρίων". Όταν αρχίσουν οι πολίτες να αναγνωρίζουν τις βασικές δομές και τους μηχανισμούς της αγοράς. Το "Ποιος σώζει ποιον" είναι ένα εργαλείο γι αυτόν τον σκοπό.

Μια ταινία από την βάση

Το "Ποιός σώζει ποιόν" είναι μιά ταινία από τη βάση" - χρηματοδοτούμενη από αυτούς που θέλουν να την δουν, που θέλουν να την δείξουν, που την χρειάζονται ως μέσο πληροφόρησης. Το πόσο μπορεί να συμβάλει κάτι τέτοιο στην κατανόηση και στην κινητοποίηση φάνηκε από την μεγάλη επίδραση που είχαν τα έργα των Franke και Lorenz "Water Makes Money" (για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης) και "Bahn unterm Hammer" (για την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων)