Από τα ΠΡΟΜΑΧΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ
Το πρωινό ξύπνημα με τον παγωμένο «Μπαχοβίτη» να λυσσομανά.
Η ιεροτελεστία της προετοιμασίας, γαλανόλευκες στολές, παραδοσιακές φορεσιές.
Το ξεπροβόδισμα των περήφανων παππούδων, το σταυροκόπημα των δακρυσμένων γιαγιάδων.
Η πορεία προς το Ναό του Αγίου, παραστάτες όλοι περήφανοι της τιμημένης Ελληνικής σημαίας.
Η λατρευτικές προσευχές του πατρός Γεωργίου και οι κατανυκτικές ψαλμωδίες του γλυκόλαλου ψαλτηρίου.
Η θέρμη της φλόγας των ολοφώτεινων κεριών.
Το Βυζαντινό σκίρτημα στο άκουσμα της «Υπερμάχου Στρατηγού…»
Η ανατριχιαστική μέχρι τα μύχια εκφώνηση του εορταστικού λόγου από την τρεμάμενη φωνή της δασκάλας.
Η μεθυστική μυρωδιά του λιβανιού στο μνημείο και η ατελείωτη λίστα των ηρώων πεσόντων υπέρ πατρίδος και πίστεως.
Το ανασήκωμα του δέρματος και η ασυναίσθητη ύγρανση των ματιών, στο άκουσμα του «Σε γνωρίζω από την κόψη…»
Οι υπερήφανες, στεντόρειες ιαχές «ΠΡΟΜΑΧΟΙ, ΠΡΟΜΑΧΟΙ, ΠΡΟΜΑΧΟΙ» στον βηματισμό των δεκάδων μαθητών.
Τα εκκωφαντικά κροταλίσματα των τυμπάνων, πομπή προς τα πέρατα της οικουμένης.
Τα χειροκροτήματα, οι φωνές μανάδων, πατεράδων, παππούδων προς τα καμάρια τους.
Οι περήφανοι σημαιοφόροι και οι λυγερόκορμοι παρελαύνοντες.
Τα λερωμένα με άχνη χείλη από το παραδοσιακό λουκουμάκι, σημάδι λήξης της παρέλασης.
Η άρον άρον επιστροφή στο σπίτι για το μαγείρεμα του ξαλμυρισμένου μπακαλιάρου.
Μα πάνω απ’ όλα εκείνη η διακριτή σπίθα στα μάτια, και η εμφανής πεποίθηση, ότι εδώ, στην άκρια της δεινοπαθούσης πατρίδας μας, καίει άσβεστη η φλόγα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας και ότι κανένας κακόβουλος εχθρός δεν θα περάσει, όποια μέσα, στρατιωτικά ή οικονομικά, κι αν χρησιμοποιήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου