To πλατάνι που παρα – Μιλάει… (Νο 2)

Τελευταία έχω παρατηρήσει μεγάλη κινητικότητα γύρω μου. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει και μάλιστα κακό, με επίκεντρο εμένα.

Λίγες ημέρες πριν δέχθηκα μία φιλική επίσκεψη από παιδιά – καταλαβαίνουμε την διάθεση των ανθρώπων, γιατί μπορούμε να μεταφράζουμε τις δονήσεις τους. Το κορίτσι με αγκάλιασε, αλλά καταλάβαινα ότι το αγκάλιασμα της έκρυβε οίκτο και λύπη, κάτι σαν – καημένο μου πλατανάκι – και αναρωτιόμουν γιατί. Δεν ήμουν άρρωστο.

Είμαι ένα εύρωστο και ρωμαλέο πλατάνι και αν με μετρούσα με τα ανθρώπινα δεδομένα θα έλεγα ένα έφηβο πλατάνι.

Τα μάτια του αγοριού ήταν λίγο πιο υγρά από το συνηθισμένο, αλλά διάβασα τα ίδια ακριβώς συναισθήματα. Μετά τα χείλη του κάτι ψιθύρισαν – χωρίς ήχο – εγώ όμως τα διάβασα – Ιφιγένεια.

Κατάλαβα τον συμβολισμό, θα με θυσιάσουν για ποιο όμως μεγάλο σκοπό;

Δεν άντεξα, λύγισα, η διαίσθηση μου λοιπόν δεν με ξεγέλασε και αυτή τη φορά, αυτή η κινητικότητα γύρω μου ήταν ύποπτη.

Το αρχικό μου όμως σοκ το ακολούθησε μια ευχάριστη έκπληξη. Κολήσανε πάνω μου μία κόλα χαρτί που έγραφε: «Σας παρακαλώ μην με κόψετε, πονάω. Σας παρακαλώ μην με κόψετε, θέλω να ζήσω!»

Μα αυτά τα δύο παιδιά καταλαβαίνουν την γλώσσα μας, καταλαβαίνουν τα αισθήματά μας, με συμπονάνε, θα γίνουν οι διερμηνείς μου και οι μεταφραστές μου, επιτέλους θα επικοινωνήσω με τους ανθρώπους!

Δεν ξέρω αν το έχετε βιώσει, αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο να θες να μιλήσεις και να μην μπορείς, να θες να επικοινωνήσεις και να μην τα καταφέρνεις. Είναι κάτι σαν ασφυξία, σαν να σε έχουν βουτήξει στο νερό και να έχει τελειώσει ο αέρας σου, πας να σκάσεις. Τώρα όμως με αυτά τα δύο παιδιά μπορώ να επικοινωνήσω, επομένως και να κοινοποιήσω αυτά που θέλω και πρώτα πρώτα για τις θυσίες.

Υπάρχει μεγάλη υποκρισία στο ανθρώπινο είδος σχετικά με αυτό το ζήτημα. Θυσιάζετε τον τράγο, τον ταύρο, τον αναμάρτητο, τον αγαθό, την παρθένα, τον μονάκριβο για να εξιλεωθείτε, να του φορτώσετε τις αμαρτίες σας.

Ε όχι άνθρωποι, την απληστία σας, την αλαζονεία σας και το εγώ σας πρέπει να θυσιάσετε και τότε θα δείτε τι ανθρώπινη κοινωνία θα φτιάχνατε. Τώρα δείτε και τις αιματηρές θυσίες – αιματηρή είναι και η δική μου θυσία – της Ιφιγένειας π.χ. το απαιτούν οι στρατηγοί για να φυσήξει ούριος άνεμος και να μεταφέρουν τα στρατεύματά τους. Θυσιάζεται μία παρθένα που ενώ αυτοί της ετοιμάζουνε το βωμό, αυτή ετοιμάζει το νυφικό της.

Το αποτέλεσμα, καταστροφή και αίμα. Καταστρέφεται η Τροία, καταστρέφονται οι Μυκήνες, καταστρέφονται όλοι οι πρωταγωνιστές, Αγαμέμνονας, Κλυταιμνήστρα, Ορέστης, Αχιλλέας, Αίας, Έκτορας. Αίμα αλλά και τραγωδίες.

Σήμερα αυτό που κινεί τα πάντα δεν είναι ο ούριος άνεμος, αλλά το χρήμα, για αυτό θυσιάζονται τα πάντα, για να θρέψετε την απληστία σας, την αλαζονεία σας και το εγώ σας άνθρωποι.

Αυτό απαιτεί και την δική μου θυσία.

Τι υποκρισία, το κάνετε λέτε για τα παιδάκια, θέλετε – λέτε- να τους προσφέρετε μία παιδική χαρά με προδιαγραφές ευρωπαϊκές, με υψηλά στάνταρ, με πιστοποιημένα παιχνίδια.

Ρωτήσατε τα παιδάκια;

Έχετε δει στις παραλίες με τι παίζουν τα παιδάκια;

Με την άμμο παίζουν, φτιάχνουν κάστρα, φτιάχνουν πόλεις, φτιάχνουν τούνελ, γέφυρες. Αφήστε επιτέλους τα παιδάκια να δημιουργήσουν, να βάλουν την φαντασία τους.

Ρίξτε λοιπόν άμμο στις ρίζες μου που σας δημιουργούν τόσα προβλήματα, κάντε και μια βρύση κοντά σε εμένα και αφήστε τα παιδάκια να λερωθούν  - όλοι οι δημιουργοί λερώνονται.

Εσείς; Εσείς μην κρύβεστε πίσω τους και δεν πειράζει αν η άμμος δεν είναι πιστοποιημένο παιχνίδι, σας λέω ότι θα το χαρούνε.

Καληνύχτα σας.

Εγώ θα δω απόψε εφιάλτες. Αλυσοπρίονα, τσεκούρια, ανθρώπους, θυσίες και ότι πέφτω, πέφτω, πέφτω … όλο πέφτω….

Το πλατάνι

(Σ.τ.Μ.) Δεν υπονοούμε τίποτα, δεν στοχοποιούμε κανέναν, όλοι είμαστε θύτες και θύματα της νοοτροπίας του βιασμού της φύσης.

Ζητάμε διαφορετική οπτική σε τέτοια ζητήματα.