ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ Η εθνική μας ηλιθιότητα

perikliskorovesis.jpg

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

Συντάκτης: 

Περικλής Κοροβέσης

Με τη συμφωνία των Πρεσπών έκλεισε μια εικοσιπενταετής περίοδος εξευτελισμού και ταπείνωσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά με το θέμα της γείτονος χώρας, που τώρα πια λέγεται Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν έχω υπόψη μου κανένα ιστορικό προηγούμενο που μια χώρα να έχει επιδείξει τέτοια ηλιθιότητα από το σύνολο του πολιτικού της κόσμου.

Να θυμίσουμε πως στα μακεδονικά συλλαλητήρια συμμετείχαν από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον Συνασπισμό, πλην, προς τιμήν του, του ΚΚΕ. Αλλά από ό,τι φαίνεται άλλαξε γραμμή και το 2018 εντάχθηκε στις γραμμές των μακεδονομάχων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, φυσικός κληρονόμος του ΣΥΝ, αποποιήθηκε τη βαριά κληρονομιά του μακεδονομάχου και μαζί με λίγους άλλους συνετούς πολιτικούς, μας έβγαλε από το διεθνές ρεζιλίκι κερδίζοντας διεθνή εύσημα. Και καλά έκανε. Η υποτέλεια καμιά φορά έχει και τα καλά της, όπως έχει και τις επιτυχίες της.

Το φαινόμενο Τσίπρα είναι πολλαπλώς διδακτικό για τη δύναμη και την προσαρμοστικότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που ξέρει να ανανεώνεται όταν βρίσκει πρόθυμους υπηρέτες. Για έξι μήνες ο Τσίπρας διαπραγματευόταν τη θέση του για να πείσει την εξωχώρια πραγματική εξουσία (Ε.Ε., ΗΠΑ, διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί) πως η κυβέρνησή του είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που μπορεί να διαχειριστεί υπεύθυνα και σοβαρά τα συμφέροντά της. Και τα κατάφερε. Πήρε άριστα. Με την κρίση των άλλων κομμάτων, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να είναι η πιο φερέγγυα πολιτική δύναμη του συστήματος.

Και από δεξιά Σοσιαλδημοκρατία γίνεται άχρωμο ακραίο Κέντρο. Τώρα που έληξε το Μακεδονικό ας θυμηθούμε μερικά πράγματα, για να γελάσουμε και μετά να δούμε τις σοβαρότατες συνέπειες του χειρισμού του προβλήματος που ίσως μας κάνει να κλάψουμε. Κατ’ αρχήν το εθνικό μας σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική».

Αν αυτό ίσχυε, τότε σήμαινε κήρυξη πολέμου στις χώρες που έχουν κατακτήσει ελληνικό έδαφος. Δηλαδή τη Βουλγαρία, τη Β. Μακεδονία και την Αλβανία. Το βασίλειο των αρχαίων Μακεδόνων βρισκόταν σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Και είναι γνωστό ότι εκεί που σταματάει η Ιστορία αρχίζει η Γεωγραφία. Στην ουσία έχουμε τέσσερις Μακεδονίες που ανήκουν σε τέσσερις διαφορετικές κυρίαρχες χώρες. Το άλλο ιδιοφυές σύνθημα: «Καμία σύνθετη ονομασία με τη λέξη Μακεδονία».

Από την εποχή που ο Τίτο βάφτισε το νοτιότερο κρατίδιο της Ομοσπονδίας, Μακεδονία, έχουν περάσει περισσότερες από εφτά δεκαετίες, δηλαδή περίπου τρεις γενιές. Εκτός από κάποιους υπέργηρους, που ίσως θυμούνται πως η χώρα τους δεν λεγόταν πάντα έτσι, όλοι οι υπόλοιποι έχουν γεννηθεί Μακεδόνες. Και όταν έχει καθιερωθεί κάτι, έχουμε τη δικτατορία της γλώσσας που καθιερώνει κάτι και δεν αλλάζει. (Ας θυμηθούμε πόσες φορές πήγαμε να αλλάξουμε ονόματα δρόμων ή τοποθεσιών και στάθηκε αδύνατον. Λέμε Παναγή Τσαλδάρη την Πειραιώς, που είναι το επίσημο όνομά της;)

Η Ελλάδα μέχρι την ανεξαρτησία της Β. Μακεδονίας δεν είχε κανένα πρόβλημα με το όνομα. Αλλά μετά την ανεξαρτησία του ομόσπονδου κρατιδίου είχε. Γιατί; Ηταν η χρυσή ευκαιρία να επανακάμψει ο εθνικισμός, τόσο διάχυτος στην κοινωνία, που στο φάντασμα της ανύπαρκτης απειλής της ελληνικής Μακεδονίας από τους βόρειους γείτονες συσπείρωσε κόμματα και λαϊκές μάζες, για να δουλέψουν σε τελική ανάλυση για τη Χρυσή Αυγή, την οποία από περιθωριακή ναζιστική οργάνωση την ανέδειξαν σε τρίτο κόμμα. Στην ουσία ο πνευματικός πατέρας του Μακεδονικού είναι η Χρυσή Αυγή με συγκεκριμένη πολιτική προοπτική. Ναζιστικό πραξικόπημα όπως επισήμως εκφράστηκε στη Βουλή.

Και κάτι που είναι σοκαριστικό: το πνευματικό επίπεδο των νεο-μακεδονομάχων, που θεωρούν την άγνοια εθνική αρετή και την κάνουν φλάμπουρο. Και η τηλεόραση βρίσκει «φυσικούς εθνικούς survivors». Το βασίλειο της αρχαίας Μακεδονίας δεν προσέφερε τίποτα παραπάνω από τις άλλες περίπου χίλιες ελληνικές πολιτείες. Επιπλέον ήταν ολιγαρχικό. Τον πνευματικό πλούτο της αρχαίας κληρονομιάς τον οφείλουμε κυρίως στις δημοκρατικές πολιτείες που είχαν θεμέλιο την ελευθερία.

Ο Αλέξανδρος ο Γ΄, ο επονομαζόμενος Μέγας, δεν έκανε τίποτα για την πατρίδα του (έφυγε πολύ μικρός και δεν ξαναγύρισε ούτε για να δει τη μάνα του). Αλλά δημιούργησε έναν από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Με αυτόν αρχίζουν οι Ελληνιστικοί Χρόνοι, που διαρκούν περίπου τρεις αιώνες, μέχρι την εμφάνιση των Ρωμαίων. Αυτή η περίοδος μελετάται από όλο τον κόσμο, εκτός από τους Ελληνες.

Ηταν τέτοια η δύναμη αυτού του πολιτισμού, που το πιο σκληρό καρύδι αυτού του αρχαίου κόσμου, οι Εβραίοι, συσπειρωμένοι γύρω από τη θρησκεία και τη γλώσσα τους, κινδύνεψαν να εξελληνιστούν [όλα τα ιερά βιβλία των Εβραίων μεταφράστηκαν και διαδόθηκαν από ελληνομαθείς Εβραίους, όπως και η Παλαιά Διαθήκη (Μετάφραση των εβδομήκοντα)]. Αν δεν υπήρχε η ηρωική αντίσταση των Μακκαβαίων, οι Εβραίοι θα είχαν εξελληνιστεί, αλλά δεν θα είχαν εκχριστιανιστεί.

Η Χρυσή Αυγή δεν κερδίζει κόσμο μόνο με τις ιδέες της και τις πράξεις της. Τροφοδοτείται και από τον εθνικισμό που υπάρχει στα άλλα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Από όσους άκουσα στη Βουλή να συνηγορούν για το «καμιά λύση με σύνθετη ονομασία που θα έχει τη λέξη Μακεδονία», σκέφτηκα ότι τους λείπει ένα επιχείρημα που είναι τρέχον στη Χρυσή Αυγή.

Ενα μαχαίρι για κάθε Φύσσα που θα μιλάει στο όνομα της λογικής, της ανθρωπιάς και της πατρίδας. Ο εθνικισμός στην ουσία είναι ανθελληνισμός. Ολοι οι εγκληματίες Ελληνες δωσίλογοι ήταν Ελληναράδες.