Επιλογή υδρονομέων

Γράφει η Δήμητρα Δούλη

Με αφορμή πρόσφατο δελτίο τύπου του δημάρχου Αλμωπίας και εφόσον δεν έλαβα καμία άλλη άμεση απάντηση από τον πρόεδρο της κοινότητάς μας, σχετικά με την αίτηση την οποία κατέθεσα,  για την πρόταση υδρονομέων στο Δ.Σ. ,

κατόπιν σύγκλισης τοπικού συμβουλίου, δεν έχω παρά να αφήσω  λίγους  προβληματισμούς, εδώ στο προσωπικό μου προφίλ του facebook.

Διαβάζοντας λοιπόν τα εξής : « "θα ήθελα να αναφερθώ στο ρόλο των προέδρων των κοινοτήτων. Η ψυχή αυτής της δημοτικής αρχής είναι οι πρόεδροι. Συνεργάτες και συνοδοιπόροι σε αυτόν τον αγώνα, όχι για τα πρόσωπα, αλλά για τον τόπο. Πιστεύω ακράδαντα ότι χωρίς τη συνεργασία τους, ο Δήμος θα ήταν ανάπηρος. Δείχνοντας έμπρακτα την πίστη μου προς αυτούς, προτείνω και ακολουθώ τη γνώμη τους και την επιλογή τους στους υδρονομείς".»

Kαταρχήν, με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη το γεγονός ότι μπορούμε να μιλάμε σήμερα για σχέσεις εμπιστοσύνης. Προφανώς αυτό και δεν συμβαίνει σε άλλους δήμους, που λαμβάνουν σαν γνώμονα για το συγκεκριμένο θέμα τις αποφάσεις πλειοψηφίας των τοπικών συμβουλίων και αποφεύγουν να στηρίζονται σε προσωπικές πολιτικές (με ότι και αν σημαίνει αυτό) και ένα βασιλικό διάταγμα επιλογής υδρονομέων του 1957, όπου οι ενδιαφερόμενοι επιλέγονται από το δημοτικό συμβούλιο, χωρίς άλλα κριτήρια επιλογής.

Κατά δεύτερον, θεωρώ ότι τα Τοπικά Συμβούλια  δεν χρειάζεται να λειτουργούν σαν απαξιωμένα εκλεγμένα όργανα επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες και άρα  μακριά από τις τοπικές κοινωνίες και μάλιστα με την πλειοψηφία του κάθε δήμου να τα χρησιμοποιεί μόνο όταν χρειάζεται να προωθήσει κάποιες αποφάσεις.

 Κατά τρίτον, τα ερωτήματα που υποβάλλει η αντιπολίτευση και οι προτάσεις που θέτει προς συζήτηση δεν έχουν καμιά τύχη και καμιά αξία, όταν ο κάθε πρόεδρος ή ο κάθε δήμαρχος δε θέλει να απαντήσει ή δε θέλει να τις συζητήσει.

 Η εφαρμογή ενός «στενού και στεγνού» κανονισμού λειτουργίας των τοπικών κοινοτήτων καθιστά το διάλογο άχρηστο και απονεκρώνει στην ουσία, κάθε δημοκρατική λειτουργία.

Εμβαθύνοντας τις σκέψεις μου αναρωτιέμαι…

Είμαστε άραγε από τους Δήμους που μπορούμε να καλύπτουμε τα έξοδα της άρδευσης με μεγάλη άνεση, ώστε να στηριζόμαστε στις σχέσεις εμπιστοσύνης;

 Υπάρχει άραγε περίσσευμα που να προκύπτει από τον ισοσκελισμό εσόδων – εξόδων και που να επιστρέφει στην τοπική κοινωνία, με οποιονδήποτε τρόπο;

ΑΝ όχι, χρειάζονται μεταρρυθμίσεις στη διαχείριση του νερού, δράσεις και μέτρα που αφορούν τους χιλιάδες χρήστες , ώστε να μπορέσουν να υλοποιηθούν με επιτυχία.

 Αυτό νομίζω ότι μπορεί να συμβεί μόνο στα πλαίσια ενός ενιαίου, σύγχρονου και αποτελεσματικού φορέα, που θα έχει ενιαίους κανόνες, (ΤΟΕΒ), που θα βοηθήσει να ξεπερασθούν νοοτροπίες και «αγκυλώσεις» δεκαετιών, για να μπορέσουμε μελλοντικά  να χρησιμοποιούμε όλοι μαζί, με άνεση τη λέξη εμπιστοσύνη.

Η εξέλιξη της πορείας ενός Δήμου θα κριθεί από τις προθέσεις ΟΛΩΝ μας για συνεργασία, συνεννόηση και σύνθεση απόψεων, απέναντι στα κοινά προβλήματα.

Είναι αλήθεια πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση  είναι μια «κουραστική» διαδικασία. Θέλει  διάλογο, χρόνο, συζήτηση, θέλει διαβούλευση, θέλει υποχωρήσεις, θέλει συναίνεση και κυρίως συμμετοχή και στην προσπάθεια αυτή δεν θα πρέπει να περισσεύει κανείς…