Τα λύματα δεν δείχνουν μόνο κορωνοϊό...

...Την ψυχική υγεία τη λαμβάνουμε υπόψη;... 

 Καινούργια μέτρα από χθες. Προσπαθώ να τα ερμηνεύσω, πάντα με αφετηρία την ψυχολογική επίπτωση, την ακόμα μια ψυχολογική επίπτωση, στη μεγάλη σειρά που έχει προκαλέσει η πανδημία και τα επακόλουθα της. Αυτό που νιώθω εγώ και νομίζω όλοι οι... ειδικοί της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα και το εξωτερικό είναι ότι πια η ψυχική υγεία είναι η σοβαρότερη ίσως παράπλευρη απώλεια αυτού του «πολέμου». Και επειδή όλη αυτή η κατάσταση τραβάει πάρα πολύ χρονικά, η ψυχολογική επιδείνωση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη. 

 Κάποιες σκέψεις μου λοιπόν, που προέρχονται από τις συνομιλίες με τους ασθενείς μου αλλά και το πως αφουγκράζομαι την κατάσταση από συνομιλίες με φίλους, συγγενείς, γνωστούς. Φυσικά αυτές οι σκέψεις δεν αντιπροσωπεύουν όλο τον κόσμο και επίσης επειδή μιλάμε για καινούργια μέτρα που λαμβάνονται κυβερνητικά, πολλοί μπερδεύουν την κομματική υποστήριξη ή διαφωνία, με την αντικειμενική επίπτωση που μπορούν να έχουν τα μέτρα αυτά και ο τρόπος που επιβάλλονται στην ψυχική ζωή των ανθρώπων. Έχει χαθεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εμπιστοσύνης. 

Πρώτον γιατί ο τρόπος που επικοινωνούνται τα μέτρα είναι αυταρχικός και δεν συνοδεύεται από καμία λογική εξήγηση, επιχειρηματολογία ή στατιστική. Όλα φαίνονται παράλογα γιατί από την μια π.χ. πάρα πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν χωροταξικά στην εργασία τους, τα ΜΜΜ είναι πολλές φορές γεμάτα και από την άλλη υπάρχει περιορισμός στο ωράριο του Σαββατοκύριακου. Αυτό ίσως να είχε μια λογική από πίσω, αν γινόταν σωστή ιχνηλάτηση και αν υπήρχε συχνή ενημέρωση με απλά στατιστικά στοιχεία για το που και πως κολλάει περισσότερο. 

 Πολύ συχνά όλοι μας νιώθουμε σαν τα κακά μικρά παιδιά που όλο κάτι δεν κάνουμε σωστά και μας επιβάλλονται συνεχείς απαγορεύσεις για να συμμορφωθούμε, χωρίς να μας εξηγείται τίποτα. Μιλούν συνέχεια για ατομική ευθύνη, αλλά ποτέ για δική τους υποχρέωση. Οι πολίτες νιώθουν ακόμα μια τιμωρία με κάθε ανακοίνωση καινούργιων μέτρων και φυσικά επειδή μια από τις πιο υγιείς άμυνες είναι το χιούμορ. Από χθες υπάρχουν δεκάδες αστεία για τα 2 χιλιόμετρα περιορισμού για σούπερ μάρκετ ή για το πόση απόσταση μπορούμε να περπατάμε και ποια ακριβώς είναι τα όρια του Δήμου μας ή για το αν θα μας συνοδεύει αστυνομικός όταν θα πάμε να δούμε κάποιον δικό μας άνθρωπο.

 Πίσω από όλο αυτό το χιούμορ όμως κρύβεται και απελπισία. Απελπισία γιατί μας περιορίζουν ακόμα περισσότερο, γιατί μας δημιουργούν ανασφάλεια ότι όλο αυτό δεν θα τελειώσει σύντομα, αγωνία για το τι θα συμβεί όταν τελειώσει. Μας δημιουργούν ενοχή ότι εμείς φταίμε και διχασμό για το ποιοι φταίνε και ποιοι όχι. Ένας διχασμός που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Και συγχρόνως με όλα αυτά συμβαίνει μια ψυχική κατάρρευση. Σε άλλους αυτή η κατάρρευση είναι πιο φανερή και σε άλλους λειτουργεί πιο «ύπουλα», κάθε πρωί λίγο και πιο δύσκολα. Δυστυχώς για ακόμη μια φορά παίζουμε «κλέφτες και αστυνόμους». Οι πολίτες τα ανώριμα παιδιά που δεν υπακούουν στους κανόνες και η κρατική μηχανή ο αυταρχικός γονέας που «έτσι θέλει και έτσι αποφασίζει».

 Όλο αυτό θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί σε μεγάλο βαθμό αν οι πολίτες ένοιωθαν ότι αναγνωρίζεται η κούρασή τους και η προσπάθειά τους. Αν ένοιωθαν ότι τους σέβονται μέσα από την σωστή πληροφόρηση. Αν ένιωθαν ότι δεν μπαίνει η οικονομία πάνω από όλα. Αν ένιωθαν αίσθημα δικαιοσύνης ότι όλοι προσπαθούν το ίδιο, κράτος και πολίτες. Αν δεν τους μπέρδευαν με συνεχείς αλλαγές και αντιφατικές πληροφορίες που αλλάζουν καταπληκτικά γρήγορα και δημιουργούν πολύ μεγάλο κλίμα δυσπιστίας.

 Σχεδόν πάντα στην Ελλάδα -τουλάχιστον τα τελευταία 200 χρόνια- η σχέση κράτους-πολίτη ήταν μια δύσπιστη σχέση, με κρυφά κίνητρα. Η πανδημία και η διαχείρισή της το έχει εντείνει αυτό πάρα πολύ. Τα λύματα πέρα από τον κορονοίο και τις ανάλογες προβλέψεις, δείχνουν και πολλά άλλα δυσάρεστα: πολύ μεγάλη αύξηση των ψυχικών διαταραχών. Έχει αυξηθεί δραματικά η χρήση αγχολυτικών, αντικαταθλιπτικών, αλκοόλ, ναρκωτικών ουσιών. Όταν αποφασίζουμε καινούργια μέτρα όλα αυτά λαμβάνονται υπόψη; Όταν επικοινωνούμε τα καινούργια μέτρα όλα αυτά λαμβάνονται υπόψη; Τα «ανώριμα, ανεύθυνα παιδιά» υποφέρουν κιόλας!

 Ενδιαφέρει καθόλου το κράτος τι επίδραση έχει όλο αυτό στην ψυχική υγεία των πολιτών; Ενδιαφέρει καθόλου το κράτος αν οι πολίτες νιώθουν μοναξιά και απόγνωση; Αν νιώθουν έναν συνεχή εσωτερικό βρασμό, μεγάλο θυμό που ακολουθείται από μεγάλη πτώση της διάθεσης; Αν όλα βιώνονται ακραία ασπρόμαυρα; Ενδιαφέρει καθόλου το κράτος όλη αυτή η επιθετικότητα που υποβόσκει και σε τι θα μετατραπεί; Ενδιαφέρει καθόλου το κράτος η ενδοοικογενειακή βία που έχει αυξηθεί δραματικά; Ενδιαφέρει καθόλου το κράτος πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό ψυχικά στα παιδιά ηλικιών 5 με 15 ετών, που βιώνουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση; Τι τραύματα θα αφήσει και πως θα εκδηλωθούν και εξελιχθούν τα τραύματα αυτά μέσα στα επόμενα χρόνια; Ενδιαφέρει καθόλου το κράτος η πολύ μεγάλη αύξηση στη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών; Από ότι φαίνεται, όχι. Δεν το ενδιαφέρει. Αν το ενδιέφερε θα έκανε άλλα και θα τα επικοινωνούσε και αλλιώς.

 Απλά, αν διαβάζετε αυτό το κείμενο και περνάτε δύσκολα, να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω σας που υποφέρουν, άλλοι ανοικτά και άλλοι σιωπηλά. Δεν έχετε εσείς την μοναδική ευθύνη. Έπρεπε να μας είχαν προσέξει αλλιώς. Τώρα όμως πρέπει να προσέξουμε μόνοι μας τον εαυτό μας για να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από όλο αυτό για να μπορέσουμε μετά να γιατρέψουμε όλα τα μετά-τραυματικά συμπτώματα.

 Δεν είστε «ανεύθυνα παιδιά». Είστε κουρασμένοι άνθρωποι που βιώνετε ανασφάλεια. 

 Φροντίστε όσο μπορείτε τον εαυτό σας και τουλάχιστον έναν ακόμα άνθρωπο γύρω σας.... 

Μαρία Ρώτα 

2020mag.gr

Αναρτήθηκε από nonews-NEWS