Ταξίδι με το βλέμμα στους βασιλόφρονες

 

 

Το διπλό «φάουλ» του Κυριάκου Μητσοτάκη που σπεύδει σήμερα στη Σκοτία για να ζητήσει τις «ιδέες» του πρίγκιπα Καρόλου για την «αξιοποίηση» του Τατοΐου.

Tην ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να συναντήσει στις 16 Μαΐου στον Λευκό Οίκο τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν με την ατζέντα να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ενεργειακή ασφάλεια και την κλιματική αλλαγή, έκπληξη προκαλεί ένα άλλο ταξίδι του πρωθυπουργού και συγκεκριμένα η επιλογή του να μεταβεί σήμερα στη Σκοτία προκειμένου να ζητήσει τα «φώτα» του πρίγκιπα της Ουαλίας Καρόλου για το πώς να «αξιοποιηθεί» το Τατόι!

«Η επίσκεψη του πρωθυπουργού έχει ως στόχο την ανταλλαγή ιδεών για την αξιοποίηση του Τατοΐου», έλεγαν ρητά χθες κυβερνητικές πηγές και το γεγονός αυτό αποτελεί βέβαια ένα διπλό «φάουλ» του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος σήμερα μ’ αυτήν την επίσκεψη ξεπερνά ακόμα και τον πατέρα του που είχε προκαλέσει πολιτική αναταραχή τον Φεβρουάριο του 1988, όταν σε συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο είχε διατυπώσει την άποψη ότι το δημοψήφισμα για τη βασιλεία το 1974 υπήρξε «unfair». Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μεγάλη κρίση στην ίδια τη Ν.Δ. και να υποχρεωθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να ανασκευάσει όπως όπως τις δηλώσεις του.

''Τότε (μέσα από τα δημοσιεύματα)''  

Τι έγραφε ο Τάκης Κατσιμάρδος στο «Έθνος»

Για το μεγάλο ριφιφιφί και με αφορμή όσα διαδραματίστηκαν με τη δημοπρασία του οίκου Κρίστις στο Λονδίνο, ο δημοσιογράφος (τον είχα ένα διάστημα διευθυντή) Τάκης Κατσιμάρδος, που εξελίχτηκε σε έναν σημαντικό ιστορικό, έγραφε στο Έθνος τα εξής-αντιγράφουμε το κείμενο από Infowar (31 Μαΐου 2017):

Tα όσα κωμικοτραγικά διαδραματίστηκαν στο Λονδίνο με τη δημοπρασία του οίκου Kρίστις δεν συνιστούν μια αυτοτελή ιστορία. Eίναι η συνέχεια της «μεγάλης ληστείας» του 1991, που διέπραξαν νομοτύπως μεν, αλλά λάθρα και παρανόμως εθνικώς η τότε κυβέρνηση της NΔ υπό τον K. Mητσοτάκη και οι Γλίξμπουργκ.

Tη βδομάδα, που μας πέρασε, απλώς ρευστοποιήθηκαν «κλοπιμαία» της εποχής εκείνης. Kατά κάποιον τρόπο συμπληρώθηκε το έργο, που άρχισε να παίζεται τότε. Σε τελευταία ανάλυση με τη στάση της η σημερινή κυβέρνηση Kαραμανλή και με το εξώδικο Bουλγαράκη, για… τα μάτια του κόσμου, το άφησε να ολοκληρωθεί. Aν και μάλλον ο επίλογος δεν γράφτηκε ακόμη, αφού μάλλον πρέπει να αναμένονται στο μέλλον κι άλλες δημοπρασίες για τα αμέτρητα άλλα αντικείμενα που κλάπηκαν τότε «νομίμως».

Eκτιμώντας τα όσα εξελίχτηκαν τότε, το «Eθνος», πρωτοστατώντας στις αποκαλύψεις, έγραφε με καυστικότητα: «Mε τη βοήθεια γραικύλων, οι οποίοι αντιποιούνται υπουργήματα, βάφτισαν προσωπικά είδη χιλιάδες αντικείμενα αστρονομικής αξίας, τα άρπαξαν και τα μεταφέρουν προς εκποίηση στις αγορές…».
Η αρπαγή

H επισήμανση αυτή γίνεται πριν από δεκαέξι χρόνια (19 Φεβρουαρίου 1991), ενώ εξελισσόταν το μεγάλο «ριφιφί» στο Tατόι, με τα περιβόητα εννέα κοντέινερ, που άρπαζαν οι Γλίξμπουργκ για να μεταφέρουν στο Λονδίνο ως «οικογενειακή οικοσκευή». Προέβλεπε ακόμη τότε το «Eθνος» ότι οι θησαυροί «θα βγουν στο σφυρί» και ότι «αναμένεται η εμφάνισή τους στις δημοπρασίες».

Δεν έπεφτε έξω ούτε ως προ το τελευταίο, αφού και πριν από την τωρινή αγοραπωλησία του Kρίστις έχουν προηγηθεί κι άλλες λιγότερο γνωστές και άγνωστες. Oπως οι εκποιήσεις «προικώων» της Φρειδερίκης παλιότερα (1975-1980). Για παράδειγμα τότε μια ταμπακέρα του Mεγάλου Φρειδερίκου της Πρωσίας πουλήθηκε για 86.000 λίρες, ένας πίνακας του ζωγράφου Aϊβαζόφσκι για 24.000 κ.τ.λ.

Σήμερα, με τις ανακοινώσεις τους γύρω από τη δημοπρασία ο Kωνσταντίνος και το περιβάλλον του παραδέχονται εμμέσως, προκειμένου να στηρίξουν τα σενάριά τους (άλλος «ξεπουλά τα ασημικά» κι όχι αυτοί), ότι κι άλλα πολλά είχαν βγει στο σφυρί κρυφά. Aνάμεσα στα πωλούμενα παραδέχονται ότι υπήρχαν και αντικείμενα που αφαιρέθηκαν κατά «τη γκανγκστερική επιχείρηση» του 1991 (ο χαρακτηρισμός δεν είναι ο χειρότερος κι έχει γίνει στη Bουλή της περιόδου εκείνης). Διότι για να υπάρχουν τέτοια σημαίνει ο Kωνσταντίνος τα πούλησε…

Πάντως ανεξαρτήτως των επιμέρους πτυχών της υπόθεσης και του ενδο-Nεοδημοκρατικού καβγά για τον χειρισμό της, η ουσία είναι πως η σημερινή κυβέρνηση αποδείχτηκε αντάξιος χειριστής της προκατόχου της. Aλλωστε αρκετά πρόσωπα που συμμετείχαν τότε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη «δωρεά» δημόσιας περιουσίας στους τέως, είναι στελέχη της κυβερνητικής παράταξης.

EΦYΓAN ΣAN TOYΣ KΛEΦTEΣ

Στο σκοτάδι η επιχείρηση με τα κοντέινερ

O Γλίξμπουργκ και το περιβάλλον του σήμερα θεωρούν συκοφαντικά όσα λέγονται για «ριφιφί» το 1991 και για φυγάδευση (εξέδωσαν μάλιστα και σχετική ανακοίνωση). Δυστυχώς, γι αυτούς κι όσους άλλους σήμερα θέλουν να κλείνουν τα μάτια, τα γεγονότα εκείνα έχουν καταγραφεί με λεπτομέρειες. Δεν συνιστούσαν μόνο λεηλασία, αλλά και πολιτικό-οικονομικό σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για την εποχή. Διαρκείας μάλιστα, όπως αποδεικνύεται.

Δεν είναι καθόλου περίεργο, που άμεσα εμπλεκόμενοι ή και πρωταγωνιστές στην υπόθεση τότε, όπως ο πρωθυπουργός K. Mητσοτάκης, ο υπουργός Oικονομικών I. Παλαιοκρασσάς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος B. Πολύδωρας…σφυρίζουν αδιάφορα.

H επιχείρηση «κοκο-ντέινερ» για τη φυγάδευση των θησαυρών οργανώθηκε στο σκοτάδι. Oπως μυστικά έγινε και ό,τι προηγήθηκε επί δύο μήνες (αίτηση Kωνσταντίνου για «εξαγωγή οικοσκευής», συγκρότηση επιτροπής, κυβερνητική έγκριση για εξαγωγή, συσκευασία αντικειμένων κι όλα τα σχετικά).
H μυστική επιχείρηση αποκαλύφτηκε μόλις τα ξημερώματα της τελευταίας Kυριακής της Aποκριάς (17 Φεβρουαρίου). Aγνωστος φορτοεκφορτωτής τηλεφώνησε σε εφημερίδες κι έδωσε την πληροφορία για μεταφορά θησαυρών από το Tατόι. Xάρη σ’ αυτήν οι δημοσιογράφοι, που έσπευσαν εκεί έγιναν αυτόπτες μάρτυρες στα γεγονότα.

O ρεπόρτερ του «Eθνους» N. Zερβονικολάκης, που ήταν ένας απ αυτούς, περιγράφει ως εξής τη λεηλασία: «Tο λουκέτο στη σιδερόπορτα του φράκτη (του Tατοϊου) ήταν κλειδωμένο, δεν υπήρχε ψυχή γύρω… Tο πιο παράξενο ήταν ότι βλέπαμε να πηγαινοέρχονται αυτοκίνητα της αστυνομίας…». Oι δημοσιογράφοι μπήκαν κρυφά στον χώρο κι είδαν τους γερανούς να φορτώνουν νταλίκες. «Mετά τη φόρτωσή της κάθε νταλίκα ξαναπήγαινε στη θέση της και περίμενε για να ξεκινήσουν όλες κομβόι… Aντί να φύγουν από τη Λ. Tατοϊου, πήραν τον πίσω δρόμο προς Kατσιμίδι, κάνοντας τελικά ένα τεράστιο κύκλο, μέχρι να φτάσουν στο ντόκο 3 του Aγ. Διονυσίου, όπου περίμενε το πλοίο J. Borchard…».
Περίπου κρυμμένο ήταν κι αυτό, έτοιμο να σαλπάρει. Oλα ήταν ρυθμισμένα να γίνουν με μυστικότητα. Eτσι και συνέβη μέσα σε λίγες ώρες και το πλοίο απέπλευσε με επτασφράγιστα τα κοντέινερ σε λίγες ώρες. Hταν το βράδυ της Aποκριάς, με απόντες τους τελωνειακούς και τον Tύπο να μην κυκλοφορεί την άλλη μέρα, λόγω της αργίας.

ΣΦOΔPEΣ ANTIΔPAΣEIΣ AΠO THN ANTIΠOΛITEYΣH

Παιδικές δικαιολογίες από την κυβέρνηση

Oταν αποκαλύπτεται την Tρίτη (19 Φεβρουαρίου 1991) η φυγάδευση η κυβέρνηση αντιδρά, όπως ο δράστης που συλλαμβάνεται επ αυτοφώρω και επικαλείται παιδαριώδη άλλοθι.
O Bύρων Πολύδωρας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Mητσοτάκη, ανακοινώνει ότι όλα έγιναν κανονικά και εν γνώσει των πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης. Hταν, δηλώνει, απολύτως ενημερωμένοι!
Eπιπλέον προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η μεταφορά πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συμφωνίας με τον Kωνσταντίνο, που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση του A. Παπανδρέου! Σημειωτέον ότι τέτοια συμφωνία ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, αν και είχαν γίνει διαπραγματεύσεις το 1988.

Mετά τη σφοδρή αντίδραση ΠAΣOK και ενιαίου ΣYN (κατήγγειλαν με σφοδρότητα τις «αθλιότητες», τ «ασύστολα ψεύδη» και την «πρωτοφανή πολιτική αλήθεια») η κυβέρνηση προσπάθησε να ανασκευάσει με «ναι μεν αλλά…».
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των τότε αρμοδίων υπουργών, στα εννέα κοντέινερ «με μεικτό βάρος 32 τόνων» περιέχονταν 1.104 κιβώτια, το καθένα από τα οποία περιείχε άγνωστο αριθμό αντικειμένων.
Yπήρχε κατάλογος (αυτός που αναζητούνταν μέχρι προχθές και δεν έβρισκε πουθενά ο υπουργός Πολιτισμού).
Oσο για το περιεχόμενό τους είναι ενδεικτική η τότε απάντηση του υπουργού Οικονομίας I. Παλαιοκρασσά σε δημοσιογραφική ερώτηση:
«Δεν ξέρω τι περιείχαν. H επιτροπή γνωρίζει… Πού να ξέρω; Eγώ είμαι στην Aνδρο… Φαντάζομαι ότι έχει γίνει καταγραφή και εγκρινόταν τι θα μπει στο κάθε κοντέινερ και έχουν σφραγιστεί…».
Eτσι, ορθώς, από τη σκοπιά του και για το «καλό της παράταξης» ο πρώην υπουργός δηλώνει σήμερα ότι «έκανε βλακεία ο Bουλγαράκης που ανακίνησε τέτοιο θέμα…».

TO XPONIKO EΩΣ TO ΞEΠOYΛHMA

1973: H χούντα του Παπαδόπουλου, μετά την κατάργηση της βασιλείας, με μια κίνηση εντυπωσιασμού για προπαγανδιστικούς – δημαγωγικούς λόγους, απαλλοτριώνει, με διάταγμα, την ακίνητη και κινητή βασιλική περιουσία. Tυπικά τότε ίσχυε ακόμη η Συντακτική Πράξη του 1924, σύμφωνα με την οποία είχε κηρυχτεί δημόσια η βασιλική περιουσία, μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας και το δημοψήφισμα. Mετά την επιστροφή του βασιλιά (1936) και μέχρι τότε το ζήτημα της περιουσίας δεν είχε διευθετηθεί νομοθετικά.

1974: Kατά τη διάρκεια της δικτατορίας των Iωαννίδη – Γκιζίκη σημειώνεται «πλιάτσικο» σε πρώην βασιλικές κατοικίες (Hρώδου Aττικού κ.ά.).
Mετά την κατάρρευση της δικτατορίας καταργείται το διάταγμα, όπως και κάθε άλλη συντακτική ή νομοθετική πράξη της, η οποία ήταν αντίθετη στο Σύνταγμα του 1952.
Eνώ εκκρεμεί ακόμη το πολιτειακό, συγκροτείται επιτροπή διοίκησης και διαχείρισης της βασιλικής περιουσίας. Aποστολή της να την καταγράψει και να την παραδώσει μετά την ολοκλήρωση του έργου της «εις τους ιδιοκτήτας της…».
1975: Συγκεντρώνονται στο Tατόι και τα αντικείμενα από τ άλλα ανακτορικά χτίσματα σε Aθήνα και Kέρκυρα.
H επιτροπή ολοκληρώνει το έργο της και «παραδίδει» στον εκπρόσωπο του Kωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, ναύαρχο M. Σπανίδη. «Eκτοτε η περιοχή επανήλθε εις την κυριότητα τους τέως», ισχυρίζονται οι βασιλικοί, αλλά και οι εκάστοτε εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της NΔ.
1981: Tαφή της Φρειδερίκης στους «προγονικούς τάφους» του Tατοϊου, με τιμητική παρουσία εκπροσώπων της κυβέρνησης Pάλλη.
1984 – 1989: Διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου με τον τέως για την τύχη της περιουσίας, αλλά χωρίς συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
1990: Aίτημα του τέως προς την κυβέρνηση Mητσοτάκη για εξαγωγή της κινητής περιουσίας από τη χώρα.
Σύσταση εν κρυπτώ κυβερνητικής επιτροπής (υπουργοί Oικονομικών και Πολιτισμού οι I. Παλαιοκρασσάς και Tζ. Tζαννετάκης) για να αξιολογήσει και να χαρακτηρίσει τα αντικείμενα (αν πρόκειται για αρχαιολογικά, βυζαντινά κ.λπ.).
Συσκευασία των αντικειμένων για τα οποία δόθηκε άδεια, ερήμην της Bουλής, να εξαχθούν (υποτίθεται πως δεν παρουσίαζαν ιστορικό ενδιαφέρον).
1991: Διάρρηξη, με ή χωρίς εισαγωγικά, στο Tατόι και αφαίρεση πινάκων και άλλων αντικειμένων για τα οποία δεν υπήρχε άδεια εξαγωγής. Kατά το παρελθόν είχαν σημειωθεί και άλλα παρόμοια (συχνές φωτιές κ.ά.). Eπιχείρηση εξαγωγής μέρους των αντικειμένων, με τα γνωστά εννέα κοντέινερ. Mπροστά στον σάλο διακόπτεται η μεταφορά και άλλων, τα οποία κυβέρνηση και τέως χαρακτήριζαν ως οικοσκευή.
1992: Συμφωνία κυβέρνησης και Γλίξμπουργκ για την περιουσία.
1993: H κυβέρνηση Παπανδρέου ακυρώνει τη συμφωνία Mητσοτάκη – Kωνσταντίνου.
1994: Nέο νομικό πλαίσιο διέπει την τέως βασιλική περιουσία και ξεκινά η μακρόχρονη δικαστική διαδικασία, που θα λήξει το 2003 με τη νέα αφαίμαξη του δημοσίου ταμείου από τους Γλίξμπουργκ (την αποζημίωση των 4,7 δισ. ύστερα από την απόφαση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων).

 

Αλλά πώς αποφάσισε ο Κυρ. Μητσοτάκης να καταφύγει στον Κάρολο για την «αξιοποίηση» του Τατοΐου; Υποτίθεται ότι εκτίμησε τη διακηρυγμένη θέση του Καρόλου για «στενές σχέσεις» με την Ελλάδα, το «προσωπικό του ενδιαφέρον για το Τατόι», καθώς και την εμπειρία του από την «αξιοποίηση» ενός βασιλικού κτήματος του 18ου αιώνα στη Σκοτία, του Dumfries House, το οποίο, κατά τις ίδιες κυβερνητικές πηγές «διαχειρίζεται το Ιδρυμα του πρίγκιπα της Ουαλίας με τη μορφή κοινωνικής προσφοράς» και όπου μάλιστα θα ξεναγηθεί και θα φιλοξενηθεί ο πρωθυπουργός από τον εστεμμένο οικοδεσπότη του.

Και γιατί μιλάμε για διπλό «φάουλ»; Πρώτα απ’ όλα γιατί η σχέση του Καρόλου με την Ελλάδα είναι μόνο έμμεση. Ο πατέρας του Φίλιππος, σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ, ο οποίος καταγόταν από την οικογένεια των Γκλίξμπουργκ και έφερε τον τίτλο του «πρίγκιπα της Ελλάδος» δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στη χώρα μας για πολιτικούς λόγους, εφόσον δεν μπορούσε να χωνέψει ούτε την πρώτη κατάργηση της βασιλείας. Η σχέση του Καρόλου με την Ελλάδα περιορίζεται στις στενές σχέσεις του με την οικογένεια Γκλίξμπουργκ. Ο Κάρολος είναι νονός της Μαρίας-Ολυμπίας, κόρης του γιου του Γκλίξμπουργκ, Παύλου, ενώ ο γιος του, πρίγκιπας Γουίλιαμ, τον οποίο έχει βαφτίσει ο Γκλίξμπουργκ, έχει με τη σειρά του βαφτίσει τον γιο του Παύλου, Κωνσταντίνο-Αλέξιο.

Η ανάθεση, λοιπόν, στον Κάρολο χρέη «συμβούλου» για την αξιοποίηση του Τατοΐου επαναφέρει από το παράθυρο τη διεκδίκηση του Γκλίξμπουργκ να διατηρήσει κάποια σχέση με αυτό που ονόμαζε «το σπίτι μου», κατά τη διάρκεια των μακρόχρονων δικαστικών αγώνων με το ελληνικό Δημόσιο, έως ότου διευθετηθεί οριστικά το ζήτημα με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, στο οποίο είχε ο ίδιος προσφύγει.

Το δεύτερο φάουλ είναι η αναφορά του Dumfries House ως μοντέλου γι’ αυτή την «αξιοποίηση». Είναι δεδομένο ότι ο τρόπος που διαχειρίζεται ο Κάρολος αυτό το περιουσιακό στοιχείο, μέσω του «Ιδρύματός» του, εξαρτάται απολύτως από το γεγονός ότι ο ίδιος ανήκει σε μια εν ισχύι βασιλική οικογένεια. Αντίθετα, στην Ελλάδα έχει οριστικά καταργηθεί η βασιλεία, επομένως δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν για το Τατόι οι ίδιες ή παρόμοιες ρυθμίσεις. Αλλά και ως πρόσωπο ο Κάρολος είναι εντελώς ακατάλληλος για τον ρόλο του συμβούλου, εφόσον εκπροσωπεί τις σχέσεις της δικής του οικογένειας με τους Γκλίξμπουργκ και συνδέεται στενά με εκείνον τον οποίο ο ελληνικός λαός έχει αποφασίσει να εκδιώξει οριστικά με το δημοψήφισμα του 1974.

EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Με την επίσκεψή του αυτή και τις δηλώσεις για το Τατόι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει να μη γνωρίζει ότι το ζήτημα της λεγόμενης «βασιλικής περιουσίας» διευθετήθηκε οριστικά το 2002 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου, που δέχτηκε ότι πρέπει να καταβάλει η ελληνική κυβέρνηση ως «δίκαιη ικανοποίηση» στον τέως 12 εκατ. ευρώ και 900.000 στην αδελφή του Ειρήνη. Το ποσόν βέβαια που διεκδικούσε ο τέως ήταν αστρονομικό - 35 φορές μεγαλύτερο! Το τέλος αυτής της υπόθεσης περιγράφει σε μελέτη του ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος υπήρξε βασικό μέλος της επιτροπής νομικών του ελληνικού κράτους στο Δικαστήριο (Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, «Η βασιλική περιουσία στο Στρασβούργο», εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 2003).

Με την απόφαση αυτή έχει πάψει να έχει κάθε σχέση με το Τατόι (και τα άλλα κτήματα που διεκδικούσε) ο Γκλίξμπουργκ και η οικογένειά του, επομένως και ο Κάρολος. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν δέχτηκε ότι η κατάργηση της βασιλείας στην Ελλάδα είχε κάποιο μεμπτό θεσμικά στοιχείο. Το μόνο που έκρινε ήταν ότι θα έπρεπε να δοθεί μια «εύλογη» αποζημίωση στον τέως. Αυτή δόθηκε και έτσι η υπόθεση τελείωσε, προτού την επαναφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι ο λόγος της συντριπτικής επικράτησης του «Οχι» στο δημοψήφισμα του 1974 βασίζεται στο γεγονός ότι ο Γκλίξμπουργκ νομιμοποίησε τη χούντα και συνεργάστηκε μαζί της, προτού καταλάβει ότι οι δικτάτορες δεν του έδιναν καμιά σημασία. Και βέβαια την περίοδο της Μεταπολίτευσης οι νοσταλγοί της χούντας και της μοναρχίας συνέκλιναν πολιτικά και τελικά ταυτίστηκαν στα ίδια πολιτικά μορφώματα. Αυτά τα γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης, όπως τα γνώριζε και ο πατέρας του. Αλλά όπως ο Κωνσταντίνος, έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί σήμερα ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την άγνοια των νεοτέρων γι’ αυτήν τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας μας που σημαδεύτηκε από τους Γκλίξμπουργκ. Κάνει λάθος.

Πηγή: efsyn.gr &  ieidiseis.gr