(
Με αφορμή τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει για την ανέγερση του ναΐσκου στην πλατεία μπροστά από το χώρο όπου στεγάζεται το ΙΚΑ Αριδαίας ας μου επιτραπεί να καταθέσω την άποψή μου.
Πριν από λίγα χρόνια ο κ. Λεμονίδης θέλησε να προσφέρει στον τόπο μας αναλαμβάνοντας ο ίδιος με δικά του έξοδα να κτίσει τον ναΐσκο στο σημείο εκείνο όπου και παλαιότερα υπήρχε ναός στην Αριδαία, και μάλιστα τότε ήταν ο μοναδικός. Το έργο όμως δεν ολοκληρώθηκε λόγω των αντιδράσεων που προέκυψαν με το επιχείρημα ότι δεν χρειάζεται άλλος ναός στην Αριδαία και διότι αυτός ο χώρος ειχε χαρακτηριστεί ως πλατεία. Μολονότι έχει αποχαρακτηριστεί μόνο το τμήμα που καταλαμβάνει ο ναΐσκος, η διαμάχη δεν σταμάτησε.
Οπωσδήποτε η πόλη μας και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά έχουν ανάγκη από ανοικτούς χώρους, πλατείες, χώρους πρασίνου και παιδικές χαρές. Η ανέγερση όμως του ιερού κτίσματος δεν αποβαίνει σε βάρος των πολιτών, γιατί ο χώρος που καταλαμβάνει το κτίσμα είναι μικρός σε σχέση με τον υπόλοιπο χώρο που έχει χαρακτηριστεί «πλατεία» και στον οποίο λειτουργεί και μια παιδική χαρά.
Εκτός αυτού, η επιλογή του σημείου για την ανέγερση δεν είναι τυχαία, εφόσον εκεί σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων υπήρχε παλαιότερος ναός που γκρεμίσθηκε την εποχή της δικτατορίας του 67. Αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα από τις ιστορικές αναμνήσεις του στρατηγού Στέφανου Σαράφη, ο οποίος πήρε μέρος σε όλους σχεδόν τους πολέμους που ταλαιπώρησαν το ελληνικό κράτος το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και το 1912 , στο πλαίσιο των Βαλκανικών πολέμων, πέρασε και από την Αριδαία. Σε συγκεκριμένο απόσπασμα αναφέρεται πιθανότατα σ’αυτόν τον ναό. Γράφει λοιπόν: Κάμποσες μέρες μπροστά απ’ τα Χριστούγεννα ο λόχος μου πήρε διαταγή να πάει στο Σούμποσκο Καρατζόβας όπου ήταν το ΙΙΙ τάγμα. Οι λόχοι του τάγματος ήταν στα χωριά έξω και το τάγμα δεν είχε εφεδρεία. Πόλεμο δεν είχαμε εκεί μα γειτονεύαμε με τους Βουλγάρους που έδειχναν αρπακτικές διαθέσεις, προσπαθώντας να καταλάβουν τα πάντα. Πήγαμε στο Σούμποσκο περνώντας απ’ τα χωριά Δραγομάνιτσα και Κωστούριανη. Στο χωριό αυτό που ήταν πρωτεύουσα της Καρατζόβας δεν υπήρχε ελληνική εκκλησία και γι’ αυτό το τάγμα πήρε ένα σπίτι μονόπατο και το έκανε εκκλησία. Οι μαραγκοί και άλλοι μαστόροι του τάγματος έφκιαξαν το τέμπλο και από τα σπίτια μαζεύτηκαν εικονίσματα. Τα Χριστούγεννα εκκλησιαστήκαμε εκεί. …Θυμάμαι ακόμα την ημέρα των Φώτων που ρίξαμε το σταυρό στο ποταμάκι που πέρναγε μέσα στην πλατεία.Είχανε καταβεί και οι χωριάτες από το Μπάχοβο οπλισμένοι με τα χατζάρια τους και τα όπλα τους και ύστερα από τη λειτουργία και την τελετή στησανε χορό στην πλατεία. (Σ. Σαράφης, Ιστορικές Αναμνήσεις, Αθήνα: Επικαιρότητα, σελ. 58). Αν λάβουμε υπόψη μας ότι ο ναός των Αγίων Ιωαννικίου και Νικάνδρου άρχισε να κτίζεται πολύ αργότερα, τη δεκαετία του 1930, και οι προφορικές μαρτυρίες αναφέρουν παλαιότερο ναό στην περιοχή για την οποία γίνεται λόγος, και μάλιστα ότι ήταν ο μοναδικός της Αριδαίας, τότε ο Σαράφης δίνει μια πολύ σημαντική μαρτυρία για την τοπική μας ιστορία. Επομένως η επιχείρηση ανέγερσης ναΐσκου όχι μόνο δεν εμποδίζει τους κατοίκους, αλλά συμβάλλει και στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης μας.
Πάντως πρέπει να βρεθεί λύση το συντομότερο δυνατόν, γιατί αυτή τη στιγμή τα θεμέλια που είναι γεμάτα νερό και σκουπίδια είναι εστία μόλυνσης για τους περίοικους και παγίδα για τα μικρά παιδιά που παίζουν σ’ εκείνη την πλατεία.
Αποψη της περιοχής του ναού στο βάθος αριστερά
(διακρίνεται το καμπαναριό)
ΚΕΚΛΙΚΟΓΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΣ )
Θα ήταν ένα στολίδι ο ναός στην πλατεία αλά Αριδαία είναι εδώ..Τίποτα δεν προχωρά.Εδώ χρόνια παιδευόμασταν να φτιάξουμε την κεντρική πλατεία και δείτε την κατάντια το σιντριβάνι βρώμικο η μισές λάμπες καμένες δεν πιτσιλά σωστά και συνήθως δεν λειτουργεί.Που να είχαμε και πολλά!! Κάποιοι μου λένε να η Εδεσσαιοι μας φάγανε το Καιμακτσαλάν.Καλά που ήτανε και αυτοί και δώσανε αξία στο βουνό !! Για τη αν περίμενες από μας ούτε το τρις χιλιάδες.. Δείτε κολυμβητήριο-κλειστή αγορά να μην πω για το σκεπασμένο ποτάμι που περνά κάτω από την πλατεία .Εδώ άλλες πόλις τον σκούφο τους θα πετούσαν να διασχίζει την πόλη τους ένα ποταμάκι θα το κάνανε τουριστική ατρακσιον !! Και εμείς οι πανμυζεροι το θάψαμε τι έχουμε να δείξουμε στην πόλη μας ?? ΤΙΠΟΤΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήαγαπητέ κύριε Κεκλίκογλου
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως γνωρίζεται, για την δημιουργία τέτοιων έργων χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη της πολιτείας, καθώς και της τοπικής κοινωνίας. Όπως ορθά είναι αποτυπωμένο στο κείμενο που έχετε γράψει , φαίνεται διχασμένη η κοινή γνώμη της κοινωνίας για την οποία έχει ενδιαφέρον το θέμα.
Σίγουρα η διατήρηση και η προώθηση της ιστορικής μνήμης είναι το ζητούμενο. Όχι όμως με την δημιουργία τσιμεντένιων κτιρίων, κακέκτυπων της σύγχρονης εποχής.
Αν και υπάρχουν ενδείξεις για την πρότερη ύπαρξη ναού ,θα ήταν προτιμότερο η ευαισθησία και η αγάπη για την διατήρηση της μνήμης, να εξαντλείται στην ανάδειξη κτιρίων πολιτιστικής κληρονομιάς που υπάρχουν ήδη.
Εδώ όμως τίθεται από την μια το ερώτημα .Υπάρχουν τέτοια κτίρια στην Αλμωπία και ποια είναι;(πεδίο που πρέπει να ασχοληθεί ενεργά ο δήμος Αριδαίας) και από την άλλη όμως , σε αυτά πρέπει να στηριχθεί ο (μύθος) και όχι στην δημιουργία κάποιων νέων που ίσως φέρουν και τα ονόματα των δωρητών.
με εκτίμηση
εκ παραδρομής(όπως γνωρίζεται)
ΑπάντησηΔιαγραφήορθή επανάληψη (οπως γνωρίζετε)
Ευχαριστώ για το σχόλιο αλλά κυρίως για το ύφος
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι την δημιουργική κριτική.Συμληρωματικά στέλνω
ένα σχόλιο που είχε δημοσιευθεί πριν τέσσερα χρόνια.
Παρασκευάς Κεκλίκογλου
Ορθοπεδικός
Απορίες ενός δημότη της Αριδαίας
Η επικείμενη κατεδάφιση του 1ου δημοτικού σχολείου Αριδαίας και η ανέγερση νέου κτιρίου για τη στέγαση των μαθητών του 1ου δημοτικού (αυτήν την περίοδο συστεγάζεται στο 4ο δημοτικό) προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στους κατοίκους της πόλης και γεννά εύλογα ερωτήματα. Από τη μια, οι κάτοικοι περιμένουν με ανυπομονησία και χαρά την ανέγερση ενός κτιρίου καινούριου, ασφαλούς και με σύγχρονες προδιαγραφές δόμησης, προκειμένου να στεγαστούν οι μικροί μαθητές. Από την άλλη, η κατεδάφιση όλων των ιστορικών κτιρίων της Αριδαίας με το πρόσχημα της ακαταλληλότητας και της έλλειψης σύγχρονων προδιαγραφών δόμησης προκαλεί έντονο σκεπτικισμό για τον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζεται ένα κτίριο ως κατάλληλο ή ακατάλληλο για χρήση. Τα ερωτήματα που γεννώνται για την ειλημμένη απόφαση είναι πολλά. Όπως:
1. Το συγκεκριμένο κτίριο πριν από το σεισμό του 1990 ήταν κατάλληλο για τη στέγαση των μαθητών;
2. Αν μετά από τον σεισμό το κτίριο κρίθηκε ακατάλληλο, γιατί επιδιορθώθηκε και δόθηκε πάλι προς χρήση και δεν κατεδαφίσθηκε για την ανέγερση καινούριου σχολείου;
3. Τι μεσολάβησε ώστε από κατάλληλο –μετά τις επιδιορθώσεις- να γίνει ακατάλληλο;
4. Τόσα σχολεία που λειτουργούν σε όλη την επαρχία Αλμωπίας σε ανακαινισμένα κτίρια προδιαγραφών των αρχών του 20ου αιώνα , γιατί εξακολουθούν να λειτουργούν; Στην περίπτωση αυτών δεν ισχύουν οι σύγχρονες προδιαγραφής δόμησης;
5. Αν δεν θεωρείται κατάλληλο το κτίριο για τη λειτουργία σχολείου, δεν μπορεί να λειτουργήσει για κάποιους άλλους σκοπούς μετά από κάποιες τροποποιήσεις (αφαίρεση μεταγενέστερων προσθηκών και ενίσχυσης θεμελίων); Για παράδειγμα δεν μπορεί να στεγάσει κάποιους συλλόγους ή να λειτουργήσει ως εκθεσιακός χώρος;
Θα ήταν καλό να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά ώστε να μην δημιουργείται σύγχυση στους πολίτες και από την άλλη όλοι οφείλουμε και επιθυμούμε να είμαστε κοινωνοί της αλήθειας. Σίγουρα, όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να φοιτούν σε ασφαλείς χώρους. Όμως δεν πρέπει να λησμονούμε και την ιστορικότητα των κτιρίων και το πόσο σημαντικά μπορεί να είναι αυτά για τη διατήρηση της ιστορικής μας μνήμης αλλά και της συνέχειάς μας. Η υιοθέτηση της άποψης ό,τι παλιό είναι και κακό και ό,τι καινούριο είναι και καλό, δεν είναι ένδειξη μοντερνισμού και προοδευτικότητας αλλά ένδειξη μικροαστισμού και οπισθοδρομικότητας.