ΔΕΙΛΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΣΑΝ ΤΑΜΑ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝΕ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Γράφει Ο Θωμάς Σαμλίδης

Αυτό είναι φίλες και φίλοι το πολιτικό μας σύστημα, δειλοί και μοιραίοι άβουλοι, εκλιπαρούν  στέλνοντας μηνύματα και τηλεφωνώντας  καθημερινά να τους ξανά ψηφίσουμε για να μας σώσουν από την καταστροφή. Αυτήν την καταστροφή που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει στέλνοντας στην εξαθλίωση και στην απελπισία τον  μισό πληθυσμό της πατρίδας μας.  Πως είναι δυνατόν φίλοι μου αυτοί που επί τριάντα χρόνια ρήμαξαν τα Ελληνικά ταμεία με το χρηματιστήριο, με τα εξοπλιστικά , με την simens, με τις μίζες και τις προμήθειες;. Πως είναι δυνατόν αυτοί που λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων κλέβοντας τα αποθεματικά τους, φυγαδεύοντας τα σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού (240) δις;. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να εμπιστευτούμε αυτούς για να μας σώσουν;. Έχουν το θράσος να μιλούν και για δικαιοσύνη.

        Αυτοί που με χουντικό και ανήθικο νόμο υποχρέωσαν τον άνεργο, τον συνταξιούχο, με 360€ να τους πληρώνει ενοίκιο στο σπίτι που έχτισε με αίμα και ιδρώτα ή ακόμα σε ένα ερείπιο που κληρονόμησε από τον παππού του.

    Έχουν το θράσος να μιλούν για τους νέους; ποιοί; Αυτοί που τους έκλεψαν τα όνειρα και τις ελπίδες; Στέλνοντάς τους στην ανεργία και στην απόγνωση;

Ήρθε όμως η ώρα να μιλήσει ο κυρίαρχος λαός και να στείλει στο καλάθι των αχρήστων αυτήν την σαπίλα που πρόδωσε την Ελλάδα και έστειλε τους Έλληνες στην φτώχια, στην δυστυχία, στην απόγνωση, και πολλούς έντιμους οικογενειάρχες στην αυτοκτονία, γιατί δεν άντεχαν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Η τελευταία τους ελπίδα είναι, μας λένε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι φίλοι μας. Μα αυτοί δεν είναι ούτε εταίροι μας ούτε καν φίλοι μας. Είναι κλέφτες και αισχροί, έχουν στο σύνολο τους την Ελληνική τέχνη και τον Ελληνικό πολιτισμό. Τα δε δάνεια είναι ασύμφορα για μας και αισχρή κερδοφορία για τους ΝΑΖΙ.

Προσοχή φίλοι μου στην ψήφο σας. Εύχομαι σε όλους τους συμπατριώτες μου και σε όλους τους Έλληνες στον καθένα ξεχωριστά πάμπλουτος να ¨σαι στην χαρά και πάμφτωχος στον πόνο.   

Θωμάς Σαμλίδης