Σ’ έναν χώρο με έντονο συμβολισμό, στο σπίτι των εξορίστων,
στη Γαύδο, έγινε τη Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017, η παρουσίαση του βιβλίου του Δ.
Δαμασκηνού για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη.
Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς, με την
υποστήριξη της Λίλιαν Στεφανάκη και του Σταύρου Μαραβελάκη.
Με θέα την παραλία του Σαρακήνικου και το πέλαγος, στην αυλή
του σπιτιού των εξορίστων, του σπιτιού που έφτιαξε ο Άρης Βελουχιώτης όταν
βρέθηκε εξόριστος στο νησί, οι φίλοι του βιβλίου άκουσαν από τον συγγραφέα
Δημήτρη Δαμασκηνό τους λόγους για τους οποίους επιλέχθηκε το νησί και ο
συγκεκριμένος χώρος για την παρουσίαση του βιβλίου «Τα πλοία άραξαν στην όχθη
της καρδιάς μας. Ένα δοκίμιο-μελέτη για τη ζωή και το έργο του Μενέλαου
Λουντέμη», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς. Την παρουσίαση του
βιβλίου έκαναν ο Ηλίας Τριανταφυλλόπουλος και ο Γιώργος Παπαγρηγοράκης.
Ο πολιτικός επιστήμονας και κοινωνιολόγος Ηλίας
Τριανταφυλλόπουλος, έπλεξε την ομιλία του γύρω από το ρεαλισμό της Ουτοπίας και
τη ματαίωση που βίωσε μια ολόκληρη γενιά. Την αγωνία του δημιουργού Μενέλαου
Λουντέμη και τον αγώνα του για ζωή, την πολιτική και κοινωνική του ένταξη, τη
συμμετοχή του στην Αντίσταση, τις πληγές του στην εξορία και στην αναγκαστική
πολιτική προσφυγιά. Ο Ηλίας Τριανταφυλλόπουλος στάθηκε ιδιαίτερα στην ματαίωση
που βίωσε μια ολόκληρη γενιά που έδωσε το αίμα της για τη λευτεριά και την
προκοπή της Ελλάδας, τη ματαίωση του οράματος, τις διαχρονικές ευθύνες ηγεσιών,
τις οποίες εξάλλου είχε στηλιτεύσει, από τους πρώτους, ο ίδιος ο Μενέλαος
Λουντέμης. Τον αγώνα του για την κατάργηση όλων των στρατοπέδων, την αγάπη του
για τον άνθρωπο. Παράλληλα, όμως, μίλησε για τις «σιωπές» που μπορούν να
ντύσουν με μελωδίες τα αυριανά τραγούδια της ουτοπίας, τα τραγούδια όπου θα
βρουν τη θέση τους οι στίχοι και το συναίσθημα που καταθέτει στα έργα του ο
Μενέλαος Λουντέμης.
Ο Ηλίας Τριανταφυλλόπουλος συνεχάρη τον συγγραφέα και τις
Εκδόσεις Ραδάμανθυς για την κυκλοφορία του βιβλίου.
Ο Γιώργος Παπαγρηγοράκης, στην παρέμβασή του, είπε ανάμεσα
στα άλλα ότι «ο Δ. Δαμασκηνός όπως φαίνεται και από το χωρισμό των ενοτήτων του
βιβλίου, πλησιάζει τη ζωή και το έργο του Μενέλαου Λουντέμη μέσα σε ένα
ιστορικό χρονικό πλαίσιο εντάσσοντάς τα μέσα στο κοινωνικό–πολιτικό γίγνεσθαι.
Το βιβλίο συνολικά με το πάμπλουτο και πολύπλευρο περιεχόμενο του μπορεί να
χρησιμοποιηθεί και σαν βιβλίο αναφοράς από κάθε ενδιαφερόμενο ιστορικό
ερευνητή- λογοτέχνη- φιλόλογο-φοιτητή και να διαβαστεί όμως και σαν ένα σοβαρό
και με περιεχόμενο ιστορικό μυθιστόρημα».
Στη διάρκεια των παρεμβάσεων του Ηλία Τριανταφυλλόπουλου και
του Γιώργου Παπαγρηγοράκη, διαβάστηκαν από την Βίκυ Παπαπαναγιώτου και την
Νάγια Πιέρου, τα ποιήματα του Μενέλαου Λουντέμη «Ενώπιων του Έκτακτου
Στρατοδικείου» και «Stabat Mater».
Στο τέλος της εκδήλωσης, ο Δημήτρης Δαμασκηνός μίλησε για
την ιστορική και λογοτεχνική έρευνα που προηγήθηκε της συγγραφής του βιβλίου,
καθώς και για άγνωστες πτυχές της ζωής του Λουντέμη που περιγράφονται μέσα στο
έργο του. Είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει για αρκετή ώρα με τους φίλους του
βιβλίου που έκαναν πολλές ερωτήσεις αλλά και σχετικές παρεμβάσεις.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε έπειτα από δύο περίπου ώρες κι ενώ
ήδη είχε αναδυθεί μέσα από τη θάλασσα ένα κατακόκκινο φεγγάρι.
Προβληματίζει άραγε κανέναν από τον "πολιτιστικό σύλλογο" Εξαπλατάνου,αυτό που συνέβη στη μακρινή Γαύδο;Ακούστε απάντηση συλλόγου σε σχόλιο μου που αφορούσε τις εκδηλώσεις για το λογοτέχνη.-Αφιερώσαμε δύο μισάωρα στο μεγάλο καλλιτέχνη(χαχαχα),και είχαμε θεατρικά για παιδιά!Αντί να διαδώσουν το μεγάλο έργο του "μεγάλου καλλιτέχνη"και να συνεχίσουν παραπέρα,κάνουν κάθε χρόνο μνημόσυνο στον "άγνωστο καλλιτέχνη" με σκυλάδικα για τους μεγάλους και παιχνιδάκια για τους μικρούς και όσο για τα έσοδα...άστο καλύτερα,από αυτά που λένε.Αντί να κάνουν κάτι χρήσιμο με κέντρο το λογοτέχνη,ή καμμία υποτροφία σε κανένα φτωχό παιδί του χωριού,κάνουν ανώφελες δωρεές π.χ σε ποδοσφαιρική ομάδα(από τα άστα να πάνε έσοδα) και αντί να δεχτούν την όποια κριτική που στο κάτω κάτω της γραφής μας αφορά όλους και μας εκθέτει,γίνονται καίσαρες και συνεχίζουν πυροβολώντας τη δημοκρατία και τους διαφωνούντες.Συνεχίζω κι εγώ όμως ως ελάχιστο χρέος στον εξόριστο λογοτέχνη,στην ιστορία του χωριού και στους κάθε λογής εξόριστους ,στον πατέρα μου που αγωνίστηκε με την αθλιότητα του χωριού τα πέτρινα χρόνια με τους εθνικόφρονες και πατριώτες του χωριού,τους ρουφιάνους και τους χαφιέδες που τον ανάγκασαν να φύγει αλλά νίκησε και στα παιδιά μου.Όταν έχει κάποιο νόημα θα μιλήσω και επώνυμα,αλλά σε δημόσιο περιβάλλον π.χ στα επόμενα Λουντέμεια αν προκληθώ ή προσκληθώ γιατί η κατρακύλα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.Η ιστορία του τόπου μας τους έχει ήδη καταδικάσει για το θέμα του γκρεμίσματος του σπιτιού του λογοτέχνη ,γι,αυτό δεν θα αναφερθώ καθόλου σε αυτό.Ας μάθουν όμως πως η κληρονομιά κάποιου δε γκρεμίζεται με το γκρέμισμα κάποιων τοίχων,αλλά μένει άφθαρτη,αιώνια.Αυτή είναι άλλωστε η ιστορία.Φιλάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφή