*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Πιστεύω ότι η στάση μας απέναντι σε κάθε μορφή θηριωδίας
κατά του ανθρώπινου γένους, αναδεικνύει την εσωτερική καλλιέργεια ήτοι την
παιδεία και τα όρια της συνείδησής μας, πρωτίστως όμως την αντίληψή μας για τον
άνθρωπο. Είναι, κατ΄εμέ, το απόσταγμα ενός εσωτερικού στοχασμού, που
προσδιορίζει τη στάθμη της ποιότητας μιας κοινωνίας. Απέναντι λοιπόν στους
θλιβερούς αρνητές του ποντιακού έπους (περιοχές του δυτικού κι ανατολικού
πόντου) ήτοι της γενοκτονίας, τους εχθρούς εντός των τειχών ή άλλως
πεμπτοφαλαγγίτες, εμείς προτάσσουμε το δικό μας ανίκητο όπλο, τη μνήμη. Τη
μνήμη για όλα εκείνα τα θλιβερά κι απάνθρωπα γεγονότα που έλαβαν χώρα στον ιερό
τόπο του αιματοβαμμένου Πόντου. Τις μνήμες που έμειναν για πάντα χαραγμένες στο
μυαλό μας. Που χαλυβδώνουν μέχρι σήμερα τη θέλησή μας, διατηρούν αμίαντη την
ελληνική μας ψυχή και ακέραιη αυτή τη συνείδηση της ελληνικότητάς μας. Γιατί οι
ιδέες μας ήταν και είναι διαποτισμένες με τα χρώματα της σημαίας, της πίστης
και της ελπίδας, της αγάπης και της αφοσίωσης για τη μητέρα Πατρίδα, την
Ελλάδα.....
Όταν λοιπόν εμείς αναφερόμαστε στον Πόντο, παραπέμπουμε,
όπως κάθε άλλη κοινωνική ομάδα, στο γεωγραφικό χώρο προέλευσής μας, στις ρίζες
μας. Όταν όμως ομνύουμε στο αίμα των προγόνων, που κυλά στις φλέβες μας,
νιώθουμε πως πατάμε ήδη στα άγια χώματα της γης του Πόντου. Νοσταλγικά δεμένοι
με τις ρίζες μας, διατηρούμε ευλαβική μνήμη για τους ήρωες-μάρτυρες της πατρώας
γης, τα πάθη και τα κλέη του Ποντιακού Ελληνισμού. Μας δένει η φλόγα της
άσβεστης μνήμης που φωτίζει τον δρόμο μας, καθορίζει τη συνείδησή μας,
δυναμώνει την ποντιακή μας κουλτούρα, ταυτότητα και ψυχή. Δεν είναι λοιπόν το
ένστικτο, το μεράκι και η φλόγα που βγαίνει από τα εσώψυχά μας, αλλά η απόλυτη
συναίσθηση του δράματος που βίωσαν οι ανήμπορες ψυχές των αδελφών μας από τον
"λαό της οργής του Θεού", τον Τούρκο, τον "μεγάλο ασθενή της
Ευρώπης", τον γενοκτόνο σφαγέα των Χριστιανικών πληθυσμών της ανατολής.
Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι πορευόμαστε, αντάμα με τη θύμηση για την πατρώα γη, τον
αιματοβαμμένο, μαρτυρικό και τρισχιλιόχρονο ελληνικό πόντο.....
Γινόμαστε μάρτυρες του ολοκαυτώματος των σφαγών, της ωμής
βίας και της βαρβαρότητας των Τούρκων. Η σκέψη μας ταξιδεύει στο χρόνο, εκεί
όπου εκτυλίχθηκε το δράμα των όμαιμων, ομόγλωσσων και ομόθρησκων αδελφών μας.
Ζωντανεύουν εικόνες από τα τάγματα πορείας με τις κρύες νύχτες, τις πορείες των
ανυπεράσπιστων αδελφών μας στις σκληρές ερήμους της Ανατολίας και στα ψηλά
βουνά του Πόντου. Όπου εξαντλημένοι, κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες,
αφήνουν, οι δύστυχοι, την τελευταία τους πνοή. Όταν λοιπόν ομνύουμε στο αίμα
των άταφων προγόνων μας, γινόμαστε μάρτυρες του βιασμού των ανθρώπων μας και
της λεηλασίας των περιουσιών τους. Της πυρπόλησης των εκκλησιών μας, του
βανδαλισμού των ιερών Μονών μας και αυτής της καταστροφής των ιερών κειμηλίων
μας. Έχοντας λοιπόν συνείδηση της πραγματικότητας και της αλήθειας για το δίκιο
του αγώνα μας, συνεχίζουμε την προσπάθεια για τη διεθνή αναγνώριση της
Γενοκτονίας. Με την πεποίθηση ότι θα κατισχύσουν εν τέλει, έναντι του θράσους
των εξ ανατολών γειτόνων μας και των γεωπολιτικών συμφερόντων των μεγάλων
εθνών, οι κανόνες που διέπουν τη βάση του διεθνούς δικαίου και συγκροτούν τη
βάση της ιστορικής αλήθειας, εμείς συνεχίζουμε.....
Χρήστος Κ. Μακρίδης
*Πολιτικός Επιστήμων
- Τεχ.Γεωπόνος - Παιδαγωγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου