Για πολλά χρόνια ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν θέμα ταμπού στην ιταλική ιστοριογραφία. Η άνοδος του Μουσολίνι και η πτώση του κυριαρχούσαν αφήνοντας στο σκοτάδι τις τρεις πολεμικές του εκστρατείες, σε Αιθιοπία, Αλβανία και Ελλάδα.
Κι όμως χιλιάδες ήταν οι...
Ιταλοί νεκροί κι ακόμα περισσότεροι οι Ιταλοί τραυματίες, και περισσότεροι οι ακρωτηριασμένοι από τα κρυοπαγήματα.
Ακόμα και τα οπτικά ντοκουμέντα της ήττας κρύφτηκαν και άρχισαν να βγαίνουν δειλά – δειλά στη δεκαετία του ’60 και του ’70 όταν οι γείτονές μας αποφάσισαν να μιλήσουν ανοιχτά και για τα λάθη τους.
Κι εκεί οι πρώτες απόπειρες συνάντησαν τις αντιδράσεις που αντιμετωπίζει και στην Ελλάδα όποιος θέλει να μιλήσει ανοιχτά για θέματα που «καίνε». Τον κατηγορούν για κομμουνιστή («εαμοβούλγαρος», η αγαπημένη τους φράση και εσχάτως «ζαίος») και τον κατατάσσουν στους εθνικούς μειοδότες.
Συνήθως αυτοί που κάνουν φασαρία ανήκουν ιδεολογικά στους συνεργάτες των κατακτητών είτε αυτοί ήταν Ιταλοί, είτε Γερμανοί, ακόμα και Βούλγαροι. Ο δωσιλογισμός του στηρίζεται στην απόκρυψη της αλήθειας. Στη συσκότιση των γεγονότων, έτσι ώστε οι επόμενες γενιές να μην ξέρουν τι ακριβώς έγινε και να αναπαράγουν αυτά που τους.. σερβίρουν.
Η ιταλική οπτική στο πόλεμο του ’40 περνά και από τις φωτογραφίες. Οι περισσότερες είναι προπαγανδιστικές. Σε κανένα πόλεμο στην πρώτη γραμμή δεν πάνε φωτορεπόρτερ που μπορούν να επιλέξουν τι θα φωτογραφήσουν. Ολες οι εικόνες περνούν από αυστηρή λογοκρισία. Απαγορεύεται η αποτύπωση νεκρών στρατιωτών ακόμη και αντιπάλων. Δεν χρειάζεται να γίνει συνειρμός στους πολίτες που έχουν συγγενείς στο μέτωπο...
pasatempo.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου