Τσίπρας: Ο κ. Μητσοτάκης σχεδιάζει δημοσιονομική προσαρμογή 16 δισ. ως το 2023

Επιμέλεια 

 Παναγιώτης 

Ζαφειρόπουλος

 

 

Ο κ. Μητσοτάκης δεν δίστασε να υποστηρίξει πως «μια κοινωνία χωρίς ανισότητες είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση», τόνισε ο Α. Τσίπρας.

Ο κ. Μητσοτάκης σχεδιάζει δημοσιονομική προσαρμογή 16 δισεκατομμυρίων ευρώ μέχρι το 2023, τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας, κατά την κεντρική ομιλία του στο 25ο ετήσιο συνέδριο του Economist.

Παράλληλα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία επεσήμανε πως οι ενστάσεις που εκφράζονται εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαιώνουν ότι από το Ταμείο Ανάκαμψης θα αποκλειστούν σχεδόν όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Επιπροσθέτως, ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε λόγο για επικίνδυνους ερασιτεχνισμούς από την πλευρά της κυβέρνησης, με την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης. Στην ομιλία του, ο Αλ. Τσίπρας υπογράμμισε:

Ζούμε σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα δοκιμάζεται

Συζητάμε σήμερα για την Ελλάδα της επόμενης μέρας. Αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα, διεθνώς. Ζούμε σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα δοκιμάζεται. Ο, κατά τον Χόμπσμπάουμ, σύντομος εικοστός αιώνας άφησε πίσω τραγωδίες και πληγές που η ανθρωπότητα πάλεψε συλλογικά και σκληρά για να τις επουλώσει.

Σήμερα όμως, διανύοντας την τρίτη δεκαετία του 21ου, σε καιρό ειρήνης στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, πώς φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε ξανά τόσο υπαρξιακά ζητήματα; Η απάντηση κρύβεται σε ένα δόγμα που για πολλές δεκαετίες προσπάθησε να επικρατήσει σχεδόν ως φυσικός νόμος.

Ένα δόγμα το οποίο κήρυξε ότι η ατμομηχανή της προόδου είναι η εκμετάλλευση. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εκμετάλλευση της φύσης, εκμετάλλευση του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο. Πολλοί μάλιστα, μεταξύ αυτών και ο κ. Μητσοτάκης, δεν δίστασαν να το υποστηρίξουν ακόμα και σαν θέσφατο:

«Μια κοινωνία χωρίς ανισότητες είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση», είχε πει.

Όμως, τελικά, αυτό το μοντέλο που όρισε την αρχή της εκμετάλλευσης σχεδόν ως εξελικτικό κανόνα, σήμερα βιώνει την απειλή από κάτι πραγματικά και όχι τεχνητά φυσικό. Την κλιματική κρίση και έναν φονικό ιό. Και δυστυχώς αυτή η απειλή μας αφορά όλους και όλες. Και το ερώτημα είναι, τι κάνουμε; Εδώ, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο.

Νομίζω ότι η συζήτηση είναι πλέον δομική. Δεν μπορούμε να συζητάμε πια για επιμέρους διορθώσεις ή βελτιώσεις. Και ο λόγος είναι ότι πλέον ανοίγει ο δρόμος για μια νέα κοινή λογική. Πολίτες, κράτη, διεθνείς οργανισμοί, ακόμα και επιχειρήσεις προσπαθούν να βρουν ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης που να πατά στην ίδια την πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα οι περισσότεροι και αυτή που αύριο, αν δεν αλλάξουμε σήμερα, θα τη βιώσουμε όλοι. Ακόμα και οι πιο προνομιούχοι.

Ένας από τους πρώτους θεμελιωτές του οικονομικού δόγματος που κυριάρχησε στον κόσμο εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, ο Μίλτον Φρίντμαν, είχε πει προφητικά ότι «ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορείς να κάνεις όσον αφορά τα πολιτικά προγράμματα είναι να κρίνεις τις προθέσεις και όχι τα αποτελέσματα τους».

Ο κόσμος σήμερα είναι πιο άδικος από ποτέ

Σήμερα λοιπόν, δεν κρίνουμε προθέσεις. Δεν κάνουμε ιδεολογική ή θεωρητική αντιπαράθεση. Λέμε κάτι απλό: Ανεξάρτητα από τους σκοπούς, το παλιό απέτυχε. Ο κόσμος σήμερα είναι πιο άδικος από ποτέ. To 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει διπλάσιο πλούτο από όσον διαθέτουν μαζί 6,9 δισεκατομμύρια πολίτες της γης.

O πλανήτης θερμαίνεται περισσότερο από ποτέ. Τα έξι τελευταία χρόνια είναι τα θερμότερα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αποτέλεσμα της σοβούσας κλιματικής κρίσης. Σε αυτά τα δεδομένα, ήρθε και χτύπησε η πανδημία για να αναδείξει ακόμα μια πτυχή.

Ότι το κυρίαρχο δόγμα, που υποτιμά την κοινωνική προστασία και τις δομές της δημόσιας υγείας, θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των πολιτών, όχι σε 10-20-50 χρόνια. Αλλά σήμερα και ανά πάσα στιγμή. Ότι ακόμη και η υπόθεση της αντιμετώπισης της πανδημίας στήθηκε πάνω στο επιχειρηματικό πλάνο ορισμένων πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Που κρατάνε με νύχια και με δόντια τη πατέντα και δε δέχονται να παραχθεί μαζικά το εμβόλιο προκειμένου να φτάσει έγκαιρα και μαζικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης το αγαθό του εμβολιασμού. Σα να μη καταλαβαίνουμε ότι δε μπορείς να είσαι ασφαλής πουθενά αν δεν είναι ασφαλείς όλοι παντού.

Και έτσι τρέχουμε να προλάβουμε τώρα τις μεταλλάξεις της Ινδίας ή άλλων περιοχών. Αυτός ο κόσμος των μεγάλων ανισοτήτων, όπου χώρες πλούσιες χώρες παίρνουν όλα τα εμβόλια και οι φτωχότερες τίποτα. Πλούσιες χώρες ρυπαίνουν εις βάρος της ζωής όλων.
Και καταστρέφουν φυσικούς πόρους, εις βάρος της υγείας όλων.

Είναι ένας κόσμος που δε μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Ας έρθουμε, όμως στην Ελλάδα και το πώς τα διδάγματα της πανδημία μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια νέα, καλύτερη πορεία για τη χώρα. Άκουσα χθες τον κ. Μητσοτάκη να μιλά από αυτό εδώ το βήμα και νόμιζα ότι μιλά για κάποια άλλη χώρα.

Μια χώρα στην οποία το κράτος μοίρασε χρήμα και συγκράτησε την ύφεση, μια χώρα που η οικονομία της ανθίζει και ανοίγουν δουλειές, μια χώρα που θωράκισε το σύστημα υγείας, αναμόρφωσε το κράτος και ήδη εκτοξεύεται στο μέλλον.

Αυτό το παράλληλο σύμπαν που διαμορφώνει η εκκωφαντική απουσία αυτοκριτικής, αφήνει τη χώρα στην πραγματικότητα ακέφαλη απέναντι στα μεγάλα ζητήματα και τις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει.

Εννιά μονάδες ισοδυναμούν με 16 δισ. ευρώ!

Ο κ. Μητσοτάκης υποστήριξε ότι επαναφέρει την οικονομία σε κανονικότητα, σε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης και σε πρωτογενή πλεονάσματα το 2023, στηρίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας απ’ αυτή την τοποθέτηση.

Το Μεσοπρόθεσμο που ψήφισε η κυβέρνηση πριν λίγο καιρό προβλέπει ότι από ένα βαθύ έλλειμμα της τάξης του 7% το 2021 θα περάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 2% το 2023. Για όσους μπορούν στοιχειωδώς να μετρήσουν τι σημαίνει αυτό, πρόκειται για δημοσιονομική προσαρμογή 9 μονάδων μέσα σε δύο χρόνια.

Εννιά μονάδες ισοδυναμούν με 16 δισ. ευρώ! Μια δυσθεώρητη δημοσιονομική «προσαρμογή», για να το θέσω ευγενικά, την οποία θα επωμιστεί το σύνολο του ελληνικού λαού. Για να καλυφθεί ένα τέτοιο κενό, η ίδια η κυβέρνηση προβλέπει ότι θα καταργηθούν άμεσα όλα τα μέτρα στήριξης προς πάσα κατεύθυνση.

Όλα τα μέτρα -ακόμη κι αυτά τα επιλεκτικά και ανεπαρκή που έλαβε- στις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, θα παύσουν, αλλά θα παύσουν -κι εδώ είναι το πιο κρίσιμο- και όλες οι φοροελαφρύνσεις, που τόσο καιρό παρουσιάζονται από τον κ. Μητσοτάκη ως μόνιμες και μάλιστα διευρυνόμενες.

Αυτή είναι η αλήθεια των αριθμών. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η πρόβλεψη περί «επιστροφής στην κανονικότητα» εδράζεται και στην αδιανόητη πρόβλεψη περί εκρηκτικής αύξησης των εσόδων από τη φορολογία.

Την ώρα δηλαδή που υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις δίνουν αγώνα επιβίωσης, ο κ. Μητσοτάκης και το οικονομικό του επιτελείο όχι απλώς αποφασίζουν ότι δεν χρειάζονται καμία στήριξη, αλλά ότι θα είναι και σε θέση να πληρώνουν πολλαπλάσια. Πόσο εκτός πραγματικότητας οικονομικής και κοινωνικής πρέπει να βρίσκεται ένας πρωθυπουργός για να κάνει τέτοιους σχεδιασμούς;

Και όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα και προδιαγράφονται για το άμεσο μέλλον, ενώ αυτή η κυβέρνηση βρέθηκε να ενεργεί έχοντας στη διάθεσή της περισσότερα όπλα από κάθε άλλη κυβέρνηση εδώ και δεκαετίες:

Με γεμάτα ταμεία, με ένα σοβαρό μαξιλάρι ασφαλείας που της αφήσαμε, με πρωτόγνωρες σε ευρωπαϊκό επίπεδο δημοσιονομικές διευκολύνσεις, με αναστολή του συμφώνου σταθερότητας, με το έκτακτο πρόγραμμα της EKT να δίνει πρωτοφανή ρευστότητα, με μια ισχυρή πολιτική κατεύθυνση από την Ευρώπη για επεκτατική πολιτική και κοινωνικές δαπάνες -και όχι με εκβιασμούς για λιτότητα, όπως έκανε τόσα χρόνια.

Η εμμονή της ΝΔ θα κοστίσει πάνω από 70 δισ. ευρώ!

Είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, για τις τεράστιες δυνατότητες που είχε στη διάθεσή της και χρησιμοποίησε με χείριστους τρόπους, που η κυβέρνηση αυτή φέρει και την απόλυτη ευθύνη για την οικονομική και κοινωνική κρίση στην οποία βρισκόμαστε και που δυστυχώς θα βαθύνει, αν δεν υπάρξει ριζική στροφή.

Και δεν υπάρχει ίσως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το λάθος δρόμο στον οποίο επιμένει να μας σέρνει ο κ. Μητσοτάκης από το σχέδιό του για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης. Ένα μνημείο ερασιτεχνισμού, που διογκώνει δυσθεώρητα το χρέος, θέτει σε διακινδύνευση τους κόπους σημερινών και μελλοντικών συνταξιούχων και εργαζομένων.

Κρούουμε, εδώ και καιρό, τον κώδωνα του κινδύνου για το σχέδιο αυτό. Σήμερα επιβεβαιωνόμαστε. Η ιδεοληπτική εμμονή της ΝΔ για την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης θα κοστίσει στο ελληνικό δημόσιο και τους φορολογούμενους σωρευτικά πάνω από 70 δισ.!

Δεν μιλάμε λοιπόν μόνο για ένα σχέδιο που θέτει σε διακινδύνευση τις καταβαλλόμενες και μελλοντικές επικουρικές συντάξεις, τις ήδη καταβληθείσες εισφορές των εργαζομένων, τις εισφορές των μελλοντικών εργαζόμενων που εκτίθενται στους κινδύνους των κεφαλαιαγορών, αλλά για ένα επικίνδυνο σχέδιο που προκαλεί γενικευμένο πρόβλημα στα δημόσια οικονομικά το οποίο θα πληρώσει το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Και για ποιο λόγο; Για ποιο λόγο να μπούμε όλοι σε μια τέτοια περιπέτεια ενώ η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού είναι εξασφαλισμένη και γενικώς παραδεκτή από όλα τα ευρωπαϊκά όργανα μετά τη μεταρρύθμιση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο μόνος λόγος της εμμονής της κυβέρνησης είναι η κερδοφορία ελάχιστων ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Οι επικίνδυνοι ερασιτεχνισμοί προς το παρόν αποκαλύφθηκαν και ανακόπηκαν με την υποχώρηση στην κατάθεση του νομοσχεδίου.

Ελπίζω σύντομα να μιλάμε όχι για πρόσκαιρη υποχώρηση αλλά για οριστική ματαίωση του σχεδίου αυτού, και από την πλευρά μας θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σ αυτή την κατεύθυνση.

Δεν είναι όμως μόνο το Μεσοπρόθεσμο και το αδιανόητο σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού που επιβεβαιώνουν ότι αυτή η κυβέρνηση χαραμίζει και για το εγγύς μέλλον τις πρωτοφανείς οικονομικές δυνατότητες που δίνονται στη χώρα και λειτουργεί εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας, είναι και το σχέδιό της για τους πόρους του Ταμείου ανάκαμψης που το αποδεικνύει περίτρανα.

Οι σημερινές αποκαλύψεις για τις ενστάσεις της Κομισιόν στο ελληνικό σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης, επιβεβαιώνουν μέχρι κεραίας τις ανησυχίες και την κριτική μας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εγκαλείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση

Το σχέδιο της κυβέρνησης που ειρήσθω εν παρόδω συντάχθηκε εντελώς κρυφά από τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, προβλέπει ότι από τη χρηματοδότηση του ταμείου ανάκαμψης θα αποκλειστεί σχεδόν το σύνολο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας. Αφού τα δάνεια θα χορηγούνται από τις συστημικές τράπεζες με αποκλειστικά δικά τους κριτήρια, και ότι η ρευστότητα θα κατευθυνθεί σε συγκεκριμένους επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν ούτως ή άλλως πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό.

Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με πολιτική επιλογή εις βάρος της πλειοψηφίας των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας αλλά και για παντελή έλλειψη διαφάνειας. Δεν γνωρίζουμε ούτε τους όρους με τους οποίους θα δίνεται αυτή η χρηματοδότηση, ούτε ποιοι θα ωφεληθούν, ούτε γιατί, ούτε πόσο. Δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα.

Μιλάμε όμως για δάνεια που τα χρεώνεται το ελληνικό δημόσιο και οι Έλληνες φορολογούμενοι, όχι για την προσωπική περιουσία του κ. Μητσοτάκη. Και είναι γι’ αυτούς τους λόγους που εγκαλείται σήμερα η ελληνική κυβέρνηση από τα υπόλοιπα κράτη μέλη για τους αδιαφανείς και προβληματικούς σχεδιασμούς της.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις αλήθειες τις οποίες κάνει ότι δεν βλέπει ο κ. Μητσοτάκης. Ας δούμε όμως ποιες είναι και οι μεγάλες προκλήσεις.

Η πρώτη πρόκληση

• Η πρώτη πρόκληση είναι η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.

Για την κλιματική κρίση υπάρχει μια σαφής δέσμευση, ήδη από τη Συμφωνία των Παρισίων για το Κλίμα από 200 χώρες απ' όλο τον κόσμο όπου συμφώνησαν, για πρώτη φορά με νομικά δεσμευτικό κείμενο, ότι το 2030 θα παράγουμε 50% λιγότερους ρύπους. Επομένως δεν συζητάμε για το αν θα γίνει η πράσινη μετάβαση, αλλά το πώς.

Η μία αντίληψη, που υιοθετεί η σημερινή κυβέρνηση είναι ότι αυτή θα προκύψει μέσα από τις ιδιωτικές επενδύσεις. Μπορεί ο καθένας να κατανοήσει ότι αυτή η οπτική ανοίγει το δρόμο για να καταστεί η πράσινη μετάβαση η χειρότερη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού.

Διότι αν κάτι τόσο ζωτικής σημασίας κρίνεται στη βάση του εισοδήματος του καθενός ή του επιχειρηματικού κέρδους, τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια.

Κάποιος που έχει την οικονομική δυνατότητα μπορεί να βάλει φωτοβολταϊκά στο σπίτι ή να αγοράσει ηλεκτρικό αυτοκίνητο, οι υπόλοιποι όμως που δεν έχουν ανάλογα εισοδήματα χαμηλά εισοδήματα, όχι μόνο δεν θα συμμετέχουν σε αυτήν, αλλά θα τιμωρούνται κιόλας.

Εμείς λοιπόν λέμε κάτι απλό. Η πράσινη μετάβαση είναι μια ανάγκη που πρέπει να υλοποιηθεί όχι μόνο χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις αλλά με τις πλατύτερες δυνατές συναινέσεις. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται συγκεκριμένες μέριμνες ώστε η πράσινη μετάβαση να είναι και δίκαιη μετάβαση.

Με ισχυρό ρόλο του κράτους και πράσινες επενδύσεις κοινής ωφέλειας. Με θεσμικές παρεμβάσεις που να ενισχύουν την περιβαλλοντική προστασία όπως η εισαγωγή του κλιματικού και περιβαλλοντικού αποτυπώματος σε όλα τα χρηματοδοτικά και αναπτυξιακά εργαλεία.

Με ρυθμίσεις που συνενώνουν την πράσινη μετάβαση με την κοινωνική δικαιοσύνη, όπως για παράδειγμα το 50% των νέων ΑΠΕ να πάει σε νοικοκυριά, κατά προτίμηση στα πιο αδύναμα, στις ενεργειακές κοινότητες, στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έτσι ώστε τα οφέλη αυτής της αλλαγής να διαχέονται στην κοινωνία.

Με αξιοποίηση της ευκαιρίας για την πράσινη μετάβαση ώστε να επενδύσουμε στην εγχώρια τεχνολογία και καινοτομία, για να μη γίνουμε τελικά μια χώρα που απλά εισάγει προϊόντα και τεχνολογία από άλλες χώρες για τους σκοπούς της πράσινης μετάβασης.

Και τέλος, η πράσινη μετάβαση πρέπει να γίνει η αφορμή για να στρέψουμε την οικονομία μας, σε πιο έντονα παραγωγική δραστηριότητα, στην γεωργία, στην μεταποίηση, στις νέες πράσινες τεχνολογίες, την αναβίωση κλάδων μεταποίησης όπως τα ναυπηγεία, την άμυνα και αλλού.

Είναι δηλαδή αφορμή για να δώσουμε στην ελληνική οικονομία την προοπτική μιας βιώσιμης μακροχρόνιας εξόδου από το αναπτυξιακό της αδιέξοδο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον ψηφιακό μετασχηματισμό που πρέπει να προχωρήσει δυναμικά, με σκοπό τη μείωση των ανισοτήτων και όχι τη διεύρυνσή τους.

Η δεύτερη πρόκληση

• Η δεύτερη πρόκληση είναι η αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αυτή έχει τρία θεμέλια.

Το πρώτο είναι η εργασία.

Καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτεροι μισθοί ως βάση για την αύξησης της παραγωγικότητας. Πώς θα συμβεί αυτό;

Με την αύξηση του κατώτατου μισθού, την επέκταση των συλλογικών διαπραγματεύσων, τη μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στις 35 ώρες, την ενίσχυση των Ελεγκτικών Μηχανισμών.

Δηλαδή, δημιουργία των συνθηκών ώστε ο κόσμος της εργασίας να γίνει ξανά ο πρωταγωνιστής της παραγωγικής δραστηριότητας, χωρίς απλήρωτες υπερωρίες, ωράρια λάστιχο, κακοπληρωμένες δουλειές και φυσικά, το διαρκή φόβο της απόλυσης.

Το δεύτερο θεμέλιο είναι ένα ισχυρό και αξιόπιστο κοινωνικό κράτος.

Με σχέδιο, πόρους και όραμα για την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική αλληλεγγύη και το ασφαλιστικό σύστημα. Ένα νέο ΕΣΥ με επαρκές προσωπικό, με καλούς μισθούς στους νέους γιατρούς ώστε να μη φεύγουν στο εξωτερικό, με ισχυρή πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα ενισχύει το δημόσιο σχολείο και ένα σύστημα πρόσβασης στα Πανεπιστήμια που δεν θα πετά όπως σήμερα 25.000 μαθητές εκτός για να τους στείλει στα ιδιωτικά κολέγια. Ένα σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης με επαρκείς πόρους και άρτιο σχεδιασμό για να υπάρχει ένα μόνιμο δίκτυ προστασίας για κάθε πολίτη που ζει σε αυτή τη χώρα.

Ένα ασφαλιστικό σύστημα δίκαιο και βιώσιμο που δεν θα είναι τζόγος, όπως αποπειράται να το μετατρέψει η σημερινή κυβέρνηση, αλλά θα τιμά και θα προστατεύει τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής των εργαζόμενων πολιτών.

Η τρίτη μεγάλη πρόκληση είναι η δημιουργία μιας δυνατής οικονομίας.

Ας ξεκινήσουμε από το πρόβλημα. Τα 17 δισ. που προστέθηκαν στο ιδιωτικό χρέος στα χρόνια της πανδημίας και ο νέος πτωχευτικός που ρευστοποιεί την περιουσία πολιτών και επιχειρήσεων, είναι βόμβες στα θεμέλια οποιασδήποτε αναπτυξιακής στρατηγικής.

Επομένως: Διαγραφή μέρους οφειλών και ευνοϊκός διακανονισμός για τις υπόλοιπες, προστασία πρώτης κατοικίας, νέο πλαίσιο ευνοϊκότερων ρυθμίσεων για τραπεζικές οφειλές.

Η τρίτη πρόκληση

• Και περνάμε στο επόμενο ζήτημα που είναι οι διαθέσιμοι πόροι.

Ξεκινώ πρώτα από τις τράπεζες, οι οποίες απουσιάζουν ηθελημένα από την παραγωγική δραστηριότητα, δεν στηρίζουν με ρευστότητα την πραγματική οικονομία.

Για το λόγο αυτό, έχω ξεκάθαρα δηλώσει ότι δική μας προτεραιότητα θα είναι να ασκήσουμε το δικαίωμα του κράτους ως μέτοχος, στη διοίκηση των ιδρυμάτων για να γίνει ο τραπεζικός τομέας αρωγός της παραγωγικής δραστηριότητας. Το μεγάλο όπλο της χώρας για τα επόμενα χρόνια είναι οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης.

Η πρόταση μας είναι συγκεκριμένη και έχει κατατεθεί έγκαιρα και αναλυτικά. Και έχει ως άξονες τη στήριξη και ανανέωση των επιχειρήσεων και ιδίως της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα σε δίκτυα, υποδομές και υπηρεσίες βασικών αγαθών, τον ψηφιακό μετασχηματισμό της οικονομίας και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει άλλους σκοπούς, θέλοντας να χρησιμοποιήσει τους πόρους για να στήσει ένα νέο πελατειακό κράτος και να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα φιλικά σε αυτή επιχειρηματικά συμφέροντα.

Τελευταίο ζητούμενο για μια δυνατή οικονομία είναι η φορολογική δικαιοσύνη.

Τι σημαίνει αυτό, απλά; Ο καθένας θα πληρώνει ανάλογα με το πραγματικό του εισόδημα. Αν κάποιος δει το φόρο εισοδήματος στην Ελλάδα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη χώρα δεν υπάρχουν πλούσιοι, καθώς πάνω από 80.000 € εισόδημα εμφανίζει μόλις το 0,03%.

Το κρίσιμο λοιπόν είναι να δομήσουμε ένα φορολογικό σύστημα που να μπορεί να διορθώνει αυτή την εξόφθαλμη αδικία και να μην αφήνει περιθώριο για κόλπα και εξαιρέσεις. Ώστε ο καθένας να συμβάλει αυτό που του αναλογεί. Διότι ξαναλέω: Κανείς δεν είναι μόνος του, κανείς δεν είναι πάνω από την κοινωνία.

Η τέταρτη πρόκληση

• Η τέταρτη και τελευταία μεγάλη πρόκληση είναι η θεσμική εξέλιξη της χώρας, ως μία σύγχρονη, ευρωπαϊκή, δημοκρατία.

Η Ελλάδα της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα πρέπει να είναι χώρα πρότυπο όσον αφορά τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων των πολιτών της. Η χώρα πρέπει να έχει πυξίδα τον πυρήνα των ευρωπαϊκών αξιών και όχι τους νεόκοπους δημαγωγούς της Κεντρικής Ευρώπης που γυρίζουν την ήπειρο μας σε σκοτεινές εποχές.

Είναι αδιαπραγμάτευτα τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και η ενίσχυση των πολιτικών ενσωμάτωσης. Είναι αυτονόητο ότι όλα τα ζευγάρια ετερόφυλα ή ομόφυλα έχουν τα ίδια δικαιώματα. Είναι θεμελιώδης η προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού.

Είναι θέμα αρχής να βάλουμε ένα τέλος σε αυτή τη χώρα στην έμφυλη κακοποίηση και την ενδοοικογενειακή βία.

Η συζήτηση για την επόμενη μέρα της Ελλάδας είναι πολύ πλούσια και ενδιαφέρουσα. Νομίζω πάντως ότι αν κάποιος μπορούσε να συμπυκνώσει σε μια φράση το που είμαστε και το που πρέπει να πάμε, δεν θα έβρισκε καλύτερη από τον τίτλο του φετινού Roundtable του Economist:

Από την κοινωνική αποστασιοποίηση, στην κοινωνική αλληλεγγύη. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι σήμερα το αντίδοτο τόσο στην απόγνωση, τον ατομισμό αλλά και τον διχασμό. Είναι ο καλύτερος μας εαυτός. Η δύναμη που έχουμε μέσα μας, κάθε πολίτης αυτής της χώρας για να κάνουμε τη χώρα μας καλύτερη, για να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή.

Πηγή:  ieidiseis.gr