Το έργο ήταν τυπικό του Μπερλουσκόνι - πολυτελές, φανταχτερό, ακροβατώντας στη γραμμή μεταξύ του αγέρωχου και του παράλογου. Οι επισκέπτες συνοδεύονταν δίπλα από ένα αφηρημένο γλυπτό 100 τόνων που αναπαριστούσε τον θόλο του ουρανού, κάτω από μια επιβλητική σκάλα που είχε ως πρότυπο προ-ρωμαϊκούς χώρους ταφής, μέσα από έναν στενό διάδρομο διακοσμημένο με τα πράγματα που μπορεί να χρειαζόταν στη μετά θάνατον ζωή - φρούτα, ψωμί, κλειδιά, ένα κινητό τηλέφωνο - και σε έναν επιβλητικό ταφικό θάλαμο, στο κέντρο του οποίου βρισκόταν μια σαρκοφάγος από ροζ μάρμαρο και γρανίτη.
Στην ερώτηση ενός δημοσιογράφου τι οδηγίες του είχε δώσει ο Μπερλουσκόνι, ο Ιταλός γλύπτης Pietro Cascella που κατασκεύασε το μαυσωλείο απάντησε: «Μου είπε να μην το κάνω να φαίνεται πολύ θλιβερό».
Το τελευταίο ταξίδι
Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος πέθανε τη Δευτέρα σε ηλικία 86 ετών, θα κάνει σύντομα το τελευταίο του ταξίδι πίσω στο Άρκορε. Η τελευταία του κατοικία θα χρησιμεύσει ως μνημείο για αυτό που ήταν προφανές σε όποιον πέρασε χρόνο μαζί του: την ακατανίκητη επιθυμία του να αγαπηθεί.
Ο Μπερλουσκόνι ήταν πολλά πράγματα. Ένας κτηματομεσίτης του οποίου το δεξί χέρι καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση για τις σχέσεις του με τη μαφία. Ένας επαναστάτης των μέσων ενημέρωσης που εισήγαγε την εμπορική τηλεόραση στην Ιταλία, εγκαθιδρύοντας έναν ασφυκτικό έλεγχο στο οικοσύστημα πληροφόρησης της χώρας. Ο ακτινοβόλος ιδιοκτήτης της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομάδας Μίλαν. Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της μεταπολεμικής Ιταλίας. Ένας μεγαλοεπιχειρηματίας που καταδικάστηκε για φορολογική απάτη. Ένας ατιμασμένος πολιτικός που κατέρρευσε από αναφορές για όργια «bunga bunga» και σεξ με ανήλικη πόρνη.
Πάνω απ' όλα, ο Μπερλουσκόνι ήταν μετρ στην αποπλάνηση. Από τις πρώτες μέρες του ως κροίσος σε κρουαζιερόπλοια, μέχρι την εποχή του ως πωλητής ακινήτων και τις δεκαετίες του ως πολιτικός που χαμογελούσε στους Ιταλούς από τις τηλεοπτικές εκπομπές που έτρεχαν στα κανάλια που του ανήκαν, ο Μπερλουσκόνι επικεντρωνόταν απροκάλυπτα σε ένα πράγμα: να κερδίζει όποιον βρισκόταν μπροστά του.
«Σκεφτείτε πόσες γυναίκες υπάρχουν εκεί έξω που θα ήθελαν να πάνε στο κρεβάτι μαζί μου, αλλά δεν το ξέρουν», είχε πει σε ένα βιβλίο για την άνοδό του στην εξουσία. «Η ζωή είναι ένα πρόβλημα επικοινωνίας».
Πρόστυχο και αυτοσαρκαστικό χιούμορ
Ένας από τους συγγραφείς αυτού του άρθρου παρακολούθησε ένα δείπνο στο οποίο ο Μπερλουσκόνι διασκέδασε επί τρεισήμισι ώρες με τα μέλη του ξένου Τύπου σε ένα γεύμα βασισμένο στα χρώματα της ιταλικής σημαίας: ένα πιάτο με μοτσαρέλα, ντομάτες και βασιλικό, ένα πιάτο ζυμαρικών με πέστο, ντομάτα και τυρί. Μιλώντας το 2011, κατά τους τελευταίους μήνες της πρωθυπουργίας του και στο αποκορύφωμα των σεξουαλικών σκανδάλων του, ο Μπερλουσκόνι δεν αρνήθηκε ότι διοργάνωνε δείπνα με «όμορφα κορίτσια», αλλά επέμεινε ότι ήταν «εξαιρετικά σωστά».
Παρόλα αυτά, δεν απέφευγε το πρόστυχο, ενίοτε αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Μια περιγραφή του δείπνου κορυφώθηκε με τον πρωθυπουργό να κρατάει ψηλά το μικρό του δάχτυλο καθώς αρνιόταν την πιθανότητα ένας φίλος του να είχε εμπλακεί σε οποιαδήποτε λίμπιντο συμπεριφορά. «Για να βρείτε το πουλί [του] στα 80 του χρόνια, θα έπρεπε να κάνετε κυνήγι θησαυρού», είπε. Υποτίθεται ανεπίσημα, η είδηση της συζήτησης διέρρευσε γρήγορα, πιθανότατα από τον Μπερλουσκόνι ή κάποιο μέλος του περιβάλλοντός του.
Στην επιδίωξη της λατρείας του, ο Μπερλουσκόνι ήταν έτοιμος να υπερβεί κάθε αριθμό νομικών και ηθικών ορίων. Έχτισε την τηλεοπτική του αυτοκρατορία πάνω σε ένα παραθυράκι της ιταλικής νομοθεσίας, παρακάμπτοντας την απαγόρευση για τη δημιουργία ενός εθνικού δικτύου αγοράζοντας μια συλλογή τοπικών τηλεοπτικών σταθμών και λειτουργώντας τους όλους με τις ίδιες εκπομπές. Σε μια εποχή που ο κρατικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας RAI παρουσίαζε βαρετό πρόγραμμα, ο Μπερλουσκόνι έκανε θραύση με αδειοδοτημένα αμερικανικά τηλεοπτικά μπλοκμπάστερ όπως το Ντάλας και η Δυναστεία, καθώς και υπερπαραγωγές ποικιλόμορφων εκπομπών με ημίγυμνες σουμπρέτες.
Η είσοδος στην πολιτική
Η είσοδός του στην πολιτική ήρθε μετά την κατάρρευση του ιταλικού πολιτικού συστήματος στο σκάνδαλο διαφθοράς «καθαρά χέρια». Με το πεδίο ορθάνοιχτο μετά την κατάρρευση των μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας, οι ψηφοφόροι έσπρωξαν τον Μπερλουσκόνι στο πρωθυπουργικό αξίωμα. Καθ' όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης καριέρας του, θα τον καταδίωκαν οι κατηγορίες ότι μπήκε στην πολιτική για να αποφύγει τη δίωξη για διαφθορά - κατηγορίες που ο ίδιος θα απέρριπτε ως μέρος ενός «κομμουνιστικού» κυνηγιού μαγισσών.
Δικάστηκε τουλάχιστον 36 φορές, με
κατηγορίες που κυμαίνονταν από ψευδή λογιστικά στοιχεία έως δωροδοκία
δικαστών, ενώ αρκετές καταδίκες του ξέφυγαν αφού η κυβέρνησή του
συντόμευσε την παραγραφή ή άλλαξε με άλλο τρόπο το νόμο. (Ομοίως, το
μαυσωλείο του, παράνομο κατά την κατασκευή του επειδή βρισκόταν πολύ
«κοντά σε ανθρώπινη κατοικία», έγινε νόμιμο με την τροποποίηση ενός
νόμου 200 ετών από την κυβέρνησή του το 2003).
Συχνά κατηγορήθηκε
από τον Τύπο ότι είχε διασυνδέσεις με τη μαφία, αλλά εξίσου συχνά το
αρνήθηκε. Η μόνη κατηγορία που έμεινε ήταν μια καταδίκη του 2013 για
φορολογική απάτη, η οποία του απαγόρευσε να κατέχει αξιώματα για έξι
χρόνια. Η καταδίκη του την ίδια χρονιά για την πληρωμή μιας 17χρονης για
σεξ και την κατάχρηση του αξιώματός του για να το καλύψει ανατράπηκε
αργότερα κατόπιν έφεσης.
Αν και ο Μπερλουσκόνι έκανε εκστρατεία ως μεταρρυθμιστής και υπηρέτησε τρεις φορές ως πρωθυπουργός, δεν άφησε κληρονομιά αποτελεσματικής νομοθεσίας. Αμείλικτος αυτοδιαφημιστής, ο οποίος δεν ήταν υπεράνω του να παίζει το προεκλογικό του τραγούδι σε επανάληψη στην αίθουσα αναμονής του γραφείου του, ο χρόνος που ήταν επικεφαλής της Ιταλίας αναλώθηκε σε μικροπολιτικές διαμάχες και μάχες με τον Τύπο και τη δικαιοσύνη. Πριν από την οριστική απομάκρυνσή του από την εξουσία το 2011, το περιοδικό Economist τον περιέγραψε ως «τον άνθρωπο που «π*δηξε» μια ολόκληρη χώρα». Αλλά ως πολιτική προσωπικότητα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άφησε το στίγμα του στην Ιταλία - και μάλιστα στον κόσμο. Με το στυλ του σόουμαν, ο Μπερλουσκόνι ξεπέρασε με θράσος σκάνδαλα που θα κατέστρεφαν τους περισσότερους πολιτικούς, πρωτοπορώντας σε μια νέα μορφή λαϊκισμού που θα προκαλούσε αργότερα συγκρίσεις με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ - έναν άνθρωπο που χλεύαζε ως «πολύ αλαζόνα».
Η Ιταλία θα τον θυμάται
Σε διεθνές επίπεδο, ο Μπερλουσκόνι ένωσε τα χέρια με τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης και τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Μόλις τον Οκτώβριο, εξακολουθούσε να περιγράφει τον Πούτιν ως «φίλο», έχοντας του στείλει ένα μπουκάλι κρασί για τα γενέθλιά του, σύμφωνα με ηχητική καταγραφή που δημοσιεύθηκε στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης. Στην πατρίδα του, χάραξε νέο πολιτικό έδαφος κυβερνώντας σε συμμαχία με τους ανερχόμενους δεξιούς, αντιμεταναστευτικούς λαϊκιστές της Ιταλίας - για να επισκιαστεί τελικά πρώτα από το κόμμα της Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι και στη συνέχεια από το κόμμα Αδελφοί της Ιταλίας της Ιταλίδας πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι.
Ο Μπερλουσκόνι πέρασε τη δεκαετία που ακολούθησε την πτώση του από την εξουσία το 2011 ως μια μειωμένη πολιτική προσωπικότητα, περνώντας μια περίοδο εκτός αξιωμάτων λόγω της καταδίκης του για φορολογική απάτη, ακολουθούμενη από μερικά χρόνια ως μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πριν επιστρέψει στη Γερουσία το 2022. Παρόλο που παρέμεινε πρόεδρος του κόμματός του Forza Italia, το οποίο βρίσκεται σήμερα στην κυβέρνηση, και έκανε προσπάθειες να παίξει τον βασιλικό παράγοντα, είχε γίνει λιγότερο ισχυρός πολιτικός παρά αντικείμενο γελοιοποίησης. Στα 86 του χρόνια, ο Μπερλουσκόνι ήταν ήδη ένας εύθραυστος άνθρωπος, τον οποίο συχνά απαθανάτιζε η κάμερα να τον βοηθούν να περπατήσει. Ο Maurizio Crozza, ένας από τους πιο διάσημους κωμικούς της Ιταλίας και μόνιμη τηλεοπτική παρουσία, λάτρευε να τον παρουσιάζει να αποκοιμιέται ξαφνικά ενώ μιλάει.
Σύμφωνα με το Politico καθώς η Ιταλία ετοιμάζεται να θάψει έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους πολιτικούς της, η κριτική επιτροπή δεν έχει ακόμη αποφασίσει αν θα τον θυμούνται με αγάπη. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα τον θυμούνται.
Πηγή: ieidiseis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου