Η ενδεκάτη ώρα

Γράφει η Ελένη 

Εμείς δεν ήμασταν για εδώ.

Γι' αλλού ήτανε ο προορισμός μας.

Μα ξεχαστήκαμε, νυστάξαμε

και κοιμηθήκαμε

μέσα στο φέρετρο των παθών μας.

Το προσκλητήριο ξεχασμένο

μες στην τσέπη μας,

κάποιου παλιού μας ρούχου πεταμένου.

Δεν ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα.

Απόφαση λυτρωτική δεν πήραμε,

να ταξιδέψουμε επάνω στα φτερά του ανέμου.

Το βράδυ πλησιάζει, κοντοζύγωσε.

Κι' η νύχτα σίγουρα θα μας σκεπάσει.

Πρέπει επειγόντως να ξυπνήσουμε,

να βρούμε το εισιτήριο πού 'χουμε χάσει.

Μια τελευταία αναλαμπή αναφαίνεται.

Η ελπίδα ζει ακόμη κι' ανασαίνει.

Ακουσε τη φωνή που σε καλεί

και ξύπνησε.

Η ενδεκάτη, είναι τώρα, που σημαίνει.

Πέταξε από πάνω σου τα πούπουλα,

που σου σκεπάζουν της ψυχής τα μάτια.

Ξύπνησε. Σήκω από το λήθαργο.

Μάζεψε της ζωής σου τα κομμάτια.

Τ' απομεινάρια μιας στερνής αξιοπρέπειας,

πού 'χουν ξεμείνει, σήκω τώρα, μάσε.

Μάζεψε τις σταγόνες και τα δάκρυα,

κι' ένα καινούργιο σπίτι φτιάξε.

Τον οίκο της ψυχής σου οικοδόμησε,

τον ρημαγμένο, τον κατεστραμένο.

Και όσο - όσο ότι έχεις πούλησε,

για ν' αγοράσεις μαργαρίτη τιμημένο.

Εμείς δεν ήμασταν για εδώ. Πιστέψτε με.

Ξεμείναμε και τό 'χουμε ταμένο,

αλλού να καταλήξουμε, να φτάσουμε.

Σκωθείτε γιατί χάνουμε το τραίνο!

Ελένη