Ένα παιδί μετράει τις πληγές του

Γράφει ο Θωμάς Σαμλίδης

Το άρθρο μου αυτό είναι παραλλαγή της ιστορίας του συμπατριώτης μας και μεγάλου συγγραφέα Μενέλαου Λουντέμη με τίτλο: «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Το τέλος όμως της ιστορίας του Λουντέμη είναι ευχάριστο γιατί ο μικρός του ήρωας κατάφερε να μετρήσει όλα τα άστρα και τα βρήκε σωστά. Ο δικός μου όμως ήρωας δεν τα κατάφερε όχι γιατί ήταν ανίκανος, ήταν πτυχιούχος ανώτατων σπουδών αλλά οι πληγές του ήταν πολλές και αιμορραγούσαν. Ο πατέρας του συνταξιούχος του Δημοσίου με καλή σύνταξη και ένα αρκετά μεγάλο ποσό εφάπαξ σε ομόλογα που τον διαβεβαίωσαν ότι οι κατάθεσή του θα είναι εξασφαλισμένη. Το έγκλημά του ήταν ότι τους πίστεψε. Τριανταπέντε χρόνια έντιμης και κουραστικής δουλειάς οι ανέντιμοι και ανήθικοι πολιτικοί όχι μόνο του τα έκλεψαν αλλά και του μείωσαν τη σύνταξη στο ήμισυ και λίγο παραπάνω. Η μητέρα του μακροχρόνια άνεργη, ο αδερφός του υπηρετεί τη θητεία του και χρειάζεται στήριξη, η αδερφή του στην τελευταία τάξη του Λυκείου έχει κι αυτή τα προβλήματά της. Τρία παιδιά σε παραγωγική ηλικία.

Πριν από λίγα χρόνια ήταν μεγάλη ευτυχία τα πολλά παιδιά. Το βρώμικο πολιτικό μας σύστημα όμως τα έβαλε στο μάτι, τα φόρτωσε με φόρους –το κάθε παιδί, λένε οι άθλιοι είναι τεκμήριο- ας είναι άνεργο, ας είναι στρατιώτης, ας είναι μαθητής έχει λένε εισόδημα. Και όλα αυτά για το καλό της πατρίδας, λένε αυτοί που την πρόδωσαν την ευλογημένη αυτή πατρίδα. Για το καλό των παιδιών μας λένε, όχι δεν εννοούν τα παιδιά των φτωχών, των εργατών και των συνταξιούχων, τα δικά τους παιδιά εννοούν. Για τα δικά τους παιδιά κλέβουν τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού για να σπουδάζουν στα ανθελληνικά πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης. Εκεί μαθαίνουν την τέχνη των γονιών τους, πώς να παραβιάζουν το Σύνταγμα και τους νόμους, πώς να προδώσουν την πατρίδα τους. Ακριβώς όπως κάνουν οι γονείς τους και με τον νόμο «Περί ευθύνης υπουργών» απαλλάσσονται από όλα τα εγκλήματά τους.

Ο ήρωας μας λοιπόν με το πτυχίο, λες και είναι κατάρα να είσαι πτυχιούχος και να ψάχνεις δουλειά, μ’ ένα κουλούρι κι ένα μπουκαλάκι νερό να ξεγελά την πείνα και την δίψα του, τριγυρνά σε όλους τους εμπορικούς δρόμους –παντού απελπισία, παντού λουκέτα- κάπου σ’ ένα στενό βλέπει κόκκινα φώτα και πολλά παρκαρισμένα πολυτελή αυτοκίνητα  ανήκουν στα παιδιά του συστήματος της χώρας που εκεί εκτονώνουν τα σατανικά και κτηνώδη ένστικτά τους πάνω στα κορμιά απελπισμένων γυναικών. Λίγο πιο πέρα σε άλλο στενό βλέπει κόσμο πολύ μαζεμένο, πλησιάζει και καταλαβαίνει ότι είναι γραφείο κηδειών. Τα μόνα επαγγέλματα που δεν περνούν κρίση. Σ’ αυτά ποντάρει το άθλιο πολιτικό σύστημα για να φέρει ανάπτυξη –στην πορνεία και τις αυτοκτονίες.

Αυτοκτονίες: «…για μια στιγμή πάνω στην απελπισία του, το σκέφτηκε. Ύστερα όμως αποφάσισε πως όχι. Σκέφτηκε αυτούς που πήγαν άδικα και μόνοι τους. Γιατί δεν έπαιρναν μαζί τους έναν δύο από τους υπαίτιους της συμφοράς της Ελλάδας και των Ελλήνων; Για φαντάσου σκέφτηκε αν από τους τέσσερις χιλιάδες που αυτοκτόνησαν, αν έπαιρναν και έναν από τους υπαίτιους παρέα θα είχε απαλλαγεί η πατρίδα από πολλούς βρωμιάρηδες. Εγώ αυτό θα κάνω, είπε. Δε θα φύγω μόνος, γιατί και στον παράδεισο η πιο κακή παρέα είναι η μοναξιά».

Θωμάς Σαμλίδης 

Δημοσιεύθυκε και στην εφημερίδα ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ Ν.ΠΕΛΛΑΣ