Το άγγιγμα (η αφή) των σωμάτων κάνει καλό.

Γράφει
ο Κώστας Δανάς

Οι πρώτες εμπειρίες του ανθρώπου, αρχικά στο υγρό και το θερμό περιβάλλον της μήτρας και αργότερα με το σφιχταγκάλιασμα της μητέρας, αποτυπώνονται στο εμβρυϊκό και νεογνικό εγκέφαλο και γίνονται το συνώνυμο της ασφάλειας, της ισορροπίας και της ηρεμίας. Είναι ο χαμένος παράδεισος και η διαρκής προσπάθεια για επιστροφή.

Η ανάγκη για επικοινωνία του σύγχρονου ανθρώπου δεν είναι μόνο νοητική ή συναισθηματική. Πρωτίστως είναι ανάγκη για σωματική επαφή! Μια διαρκής αγωνία για την αναπλήρωση  της χαμένης επαφής της βρεφικής και παιδικής ηλικίας. Ακόμη από εκείνη την ηλικία παραμένει βασική ανάγκη του ανθρώπου ν’ αγγίζει ο ένας τον άλλον. Κι αν οι κοινωνικές συμβάσεις το απαγορεύουν, επινοούνται τρόποι για ν’ απολαμβάνουν οι άνθρωποι την απλή ή την στενή σωματική επαφή,  με τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τους φυσιοθεραπευτές, τους γυμναστές, τους κομμωτές. Όλοι αυτοί προσφέρουν πολύ περισσότερα στους ανθρώπους με το άγγιγμα και την επαφή και λιγότερο με αυτό που  υποτίθεται ότι προσφέρουν (νοσηλεία, μασάζ, κούρεμα κ.λ.π.).

Πόσες αλήθεια μορφές επαφής επινοούν οι άνθρωποι, για να ικανοποιήσουν αυτήν την αρχέγονη ανάγκη; Ο χορός, το σφιχταγκάλιασμα σε συνάντηση, σε αποχαιρετισμό, σε εκδηλώσεις, είναι μορφές καμουφλαρίσματος αυτής της διαρκώς ανεκπλήρωτης ανάγκης.

Ακόμη η ανάγκη για επανάληψη της εμπειρίας της σωματικής αλλά και της στοματικής επαφής της ξεχασμένης βρεφικής ηλικίας είναι τόσο μεγάλη, ώστε δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι κι αυτή ακόμα η αξία της συνουσίας για τον άνθρωπο βρίσκεται περισσότερο στην γονιμοποίηση της σχέσης των εραστών και στην επιστροφή στην βρεφική πράξη του αγκαλιάσματος και λιγότερο στην ηδονή της γενετήσιας πράξης! Τούτο που, σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι αυτό καθαυτό το σέξ η βαθύτερη επιδίωξη του ζευγαριού, αλλά αντίθετα το σέξ  δίνει την ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί η σωματική επαφή. Με τον ίδιο τρόπο που στο βρέφος η σωματική επαφή των χειλιών με τον μαστό, έχει μεγαλύτερη αξία για την ψυχοσωματική ανάπτυξή του, από την διατροφική αξία του γάλακτος.

Στην σύγχρονη κοινωνία της απομόνωσης, πιπιλίζοντας διαρκώς το συμβολικό μας αντίχειρα, προσπαθούμε  να πείσουμε τον εαυτό μας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας.

Δυσκολευόμαστε ν’ αποδεχθούμε το γεγονός ότι η τρυφερή εκδήλωση αγάπης, η ελεύθερη εκδήλωση των αισθημάτων μας  και το άγγιγμα των σωμάτων, κάνει πιο ανώδυνη την εξορία του καθενός μας, από την παιδική του ηλικία.

Κώστας Δανάς

Ιατρός

Βιβλιογραφία:α)Μαρία Γιαλλούση (Η χημεία του έρωτα),  β)Τάσος Κουράκης (Τα παρεκκλίνοντα}.