Περί δημοσιογραφίας ο λόγος...

 

*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης 

 

Πάντα πίστευα ότι η νομοθετική πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης, που έχει μεταξύ άλλων ως στόχο τη θεσμική ολοκλήρωση της χώρας, αφορά στην ατζέντα του κυβερνητικού έργου, τις προτεραιότητες της χώρας και τη βούληση της πλειοψηφίας

.
Δεν αφορά ούτε υπαγορεύεται από τα θέλω κανενός άλλου για παράδειγμα δημοσιογράφου, που επιθυμεί διακαώς να υποκαταστήσει εκλεγμένους εκπροσώπους της κεντρικής εξουσίας. Αφορά την ίδια την κυβέρνηση η οποία οφείλει να διέπεται από στέρεη ιδεολογικοπολιτική θεώρηση και να εκκινεί το νομοθετικό της έργο από αδογμάτιστη, ριζοσπαστική βάση, όχι από ιδεοληψίες, εγωισμούς και ακρότητες. Προέχει να υπηρετεί το δίκαιο, την αλήθεια και τα ιδεώδη του Ελληνισμού, διαλαμβάνοντας υπόψη κάθε φορά τα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά και επιστημονικά δεδομένα. Πρωτίστως, όμως, να διέπεται από το Αριστοτελικό μέτρο, έχοντας ως σημείο αναφοράς τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Επειδή λοιπόν το  ηθικό, κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα της χώρας τείνει από πολλού να γίνει πρόβλημα εθνικής επιβίωσης, άλλως να συνδεθεί με τη συνέχεια και τη διατήρηση της σύνολης υπόστασής μας, εγείρεται ένα ερώτημα : μπορεί αλήθεια ένας εκπρόσωπος του ηλεκτρονικού τύπου, ανεξάρτητα από την προβολή ή την αναγνωρισιμότητά του, να υποκαθιστά το πολιτικό προσωπικό άλλως να γίνεται μέρος του προβλήματος και όχι της επίλυσής του; Περνά μήπως απαρατήρητο το γεγονός ότι η τηλεοπτική σκηνή της χώρας κατακλύζεται από ποικιλώνυμους "κήνσορες" ήτοι αυτόκλητους τιμητές και "μύστες της αλήθειας", που ως "βάτραχοι" κοάζουν καθημερινά μέσα στο αξιακό τους τέλμα; Των "παπαγάλων" της καθεστηκυίας άποψης που υποτιμούν τη νοημοσύνη των ακροατών τους, άλλως ξεχνούν ότι για να είσαι ως δημοσιογράφος πειστικός,, όπως έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί, πρέπει να είσαι πιστευτός. Για να είσαι πιστευτός πρέπει να είσαι αξιόπιστος. Για να είσαι τέλος αξιόπιστος πρέπει να είσαι αληθινός...

 

Επειδή λόγω χαρακτήρα έχω μια ζωηρή απαρέσκεια σε κάθε τι που λειτουργεί πατερναλιστικά απέναντί μου, άλλως προσβάλει την νοημοσύνη, την αισθητική και τον αξιακό μου κώδικα, ομολογώ ότι με προβληματίζει ο δημόσιος λόγος του συγκεκριμένου δημοσιογράφου. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει εξαιρετικό εκπρόσωπο επί του  τύπου, όπως αντίστοιχα ο πολιτικός οργανισμός, που τιμά μεταξύ άλλων την οργανωμένη νεολαία της δεδομένης της διαδρομής του στο χώρο της ΟΝΝΕΔ, ΔΑΠ-ΝΝΦΚ. Δε χρειάζεται τις υπηρεσίες όλων αυτών των απίθανων τύπων, ας περιοριστούν στο ρόλο του αγιογράφου των πολιτικών τους φίλων, που δίκην εξαπτέρυγου ομιλούν συχνά από καταχρηστική συνήθεια στο όνομά της. Υπ΄αυτή την έννοια εκφράζω την απαρέσκειά μου γιατί ο έκπτωτος πλέον δημοσιογράφος από την ΕΣΗΕΑ, προφανώς την ίδια τύχη πρέπει να έχουν πολλοί άλλοι ανεξάρτητα από το έντυπο /μέσο ή την ιδεολογική τους αναφορά, μπερδεύει το ρόλο του με αυτόν του εκπροσώπου της παράταξης που ακολουθεί και ταυτίζεται για χψζ λόγους. Ο δημοσιογράφος επιβάλλεται να χρησιμοποιεί την πένα και το μικρόφωνο από το βήμα της εκπομπής του με υπεύθυνο, συνετό και κριτικό τρόπο. Να αναδεικνύει με περισσή συνέπεια την ουσία του θέματος/προβλήματος με το οποίο καταπιάνεται, δίχως ακρότητες και τις γνωστές φιοριτούρες χάριν της τηλεθέασης ή της στιγμιαίας επιτυχίας. Τέλος, να αγωνίζεται με πάθος και επιμονή για τη διερεύνηση των άγνωστων πτυχών του επίδικου ζητήματος, έχοντας ως γνώμονα της συμπεριφοράς του την ορθή, υπεύθυνη, έγκριτη και έγκυρη ενημέρωση των πολιτών, όχι τη φήμη του και την επιτυχία του μέσου στο οποίο προσφέρει τις υπηρεσίες του. Σε κάθε περίπτωση, η προσωπικότητα, το ήθος και η αξιοσύνη του να εμπνέουν εμπιστοσύνη στην κοινωνία, όχι αμφιβολία και δυσπιστία λόγω της αμφίσημης προκλητικής και συνάμα εμετικής συμπεριφοράς του...

 

*Χρήστος Κ. Μακρίδης 

 Πολιτικός Επιστήμων

 - Τ. Γεωπόνος - Παιδαγωγός