Άρθρο
Της Θεοδώρας Τζάκρη*
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για να υπερασπίζονται με ισοτιμία και
επιείκεια το δίκαιο των αδυνάμων.
Μετράει το να δέχεται κανείς τις δικές του αδυναμίες,
να σέβεται και να ακούει ακόμα κι ένα μικρό παιδί, να συμβαδίζει με την εποχή του και να
είναι σεμνός. Είναι κάποιες ηθικές προδιαγραφές κοινές για τις περιπτώσεις όπου είναι
πιθανή η κατάχρηση εξουσίας.
Πέραν τούτων για την ευθύνη ευάλωτων ανηλίκων χρειάζεται επαγγελματισμός,
επιμόρφωση, διεπιστημονικότητα, τήρηση ειδικών πρωτοκόλλων, κατάλληλες
εγκαταστάσεις προκειμένου να είναι κανείς πράγματι αποτελεσματικός και όχι
κακοποιητικός.
Αν συγκρίνουμε αυτή την lege artis πρόβλεψη με την πραγματικότητα όσων
αποκαλύπτονται, εντυπωσιαζόμαστε όχι μόνο από τον ‘πρωτόγονο’ αυταρχισμό, αλλά κι
από την πλήρη έλλειψη διακριτικότητας, σε βαθμό κανιβαλισμού.
Υπάρχει συνολικότερη κρατική ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση της ανηλικότητας.
Χαρακτηριστικά, σε μια πρόσφατη υπόθεση αποκαλύφθηκε ότι εκκρεμούσαν επί 5-6
χρόνια δικογραφίες με υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης! Από ένα σημείο και μετά για
το ίδιο το παιδί δεν θα έχει πια καμία σημασία. Όταν ένα παιδί 7 ετών φτάνει τα 12 μέχρις
ότου κλείσει η δικογραφία και απομένουν άλλα τόσα για να εκδικαστεί, το πρώην
επτάχρονο θα βασανίζεται μια ζωή μέχρι να φτάσει να δικαιωθεί. Μέχρι τότε θα είναι
τέτοια η φθορά του που θα έχειμετανιώσει που μίλησε…
Τα τελευταία νέα έρχονται δυστυχώς να προστεθούν σε όλο και πιο συχνά «νέα από
την κόλαση»! Θυμίζω: Εγκλήματα πρωτοφανή ενδοοικογενειακής βίας, «μυστικά»
δεκαετιών από χώρους επωνύμων ανθρώπων όπως ο πρωταθλητισμός ή η τέχνη,
ιδιαιτέρως δε η εμβληματική υπόθεση Λιγνάδη, φονική δράση νεανικών συμμοριών,
έκδοση ανηλίκων στην πορνεία από «καθωσπρέπει» πολίτες με δημόσια παρουσία. Σαν
κοινωνία άραγε τα γνωρίζαμε αυτά από καιρό κι αρχίσαμε να τα συνηθίζουμε; Μήπως
ζούμε στην συννεφόχωρα και μας έχει γίνει πια συνήθεια το να πέφτουμε από τα σύννεφα;
Στα ΜΜΕ νομικοί, ψυχολόγοι και φυσικά κάποιος αστυνόμος Σαίνης παίρνουν θέση
σοβαροί-σοβαροί. Υλικό της προανάκρισης διαρρέει, ετυμηγορίες προεξοφλούνται, ακόμη
κι ο Αρχιεπίσκοπος παίρνει κατεπειγόντως θέση ενώ η υπναλέα μέχρι πρότινος κυβέρνηση
διακόπτει την χρηματοδότηση και διορίζει νέο ΔΣ κατεπειγόντως! Η πείρα όμως δείχνει πως
όλα αυτά διαρκούν μέχρις ότου οι φωτιές της κόλασης αφεθούν να ξανακάψουν με την
ησυχία τους, γιατί βλέπετε αυτή είναι η φύση της κόλασης. Αν σε αυτή την πείρα
προσθέσουμε την αποκάλυψη της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» για την ΚΙΒΩΤΟ, περί υπόθεσης
‘κατεψυγμένης’ από τον Αύγουστο, αντιλαμβανόμαστε την έκταση της πολιτικής
υποκρισίας.
Η αληθινή πολιτική κι η «ΚΟΛΑΣΗ»
Πολιτικά αναδεικνύονται τρία βασικά ζητήματα:
Α) Το πρόγραμμα χρηματοδότησης κι ανάπτυξης των αναγκαίων ειδικών υπηρεσιών, ως
στοιχείο ενός σύγχρονου κράτους Πρόνοιας κι όχι πια μιας ‘πολυτέλειας’ για
φιλάνθρωπους. Είναι θέμα επιστημονικής ωρίμανσης, προγραμματικού διαλόγου,
ευαισθητοποίησης και ακτιβισμού ωστόσο έχουμε τις βάσεις μετά την δεκαετία του 80 και
τις μεγάλες τομές που έγιναν τότε καθώς και την συνέχεια κατά την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Β) Τι θα γίνει με την φτώχεια και την εξαθλίωση όπου ανθίζουν όλα τα άνθη του κακού;
Όπως επισήμανε κι η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και εξειδικευμένη σε θέματα
ανηλικότητας κ Ξένη Δημητρίου: «Οι παιδόφιλοι τρυπώνουν στα κενά της γονεϊκής
μέριμνας, της κοινωνικής μέριμνας, στη φτώχεια, στην μοναξιά των παιδιών». Εδώ είναι
που συγκρουόμαστε με τον νεοφιλελευθερισμό και τον κοινωνικό δαρβινισμό, του ‘’ας
επιβιώσουν οι πιο ισχυροί’! Το προνοιακό κράτος-ρημάδι συνάδει με την αύξηση της
σχολικής εγκατάλειψης, με την διάλυση των ΕΠΑΛ, με την αποδόμηση των Πανεπιστημίων
υπέρ των ιδιωτών, με την διάλυση του ΕΣΥ, με την περιθωριοποίηση των μειονοτήτων κάθε
είδους, με την αδικαιολόγητη αστυνομική βία. Όπως θα το έλεγε ο κ Μητσοτάκης, ο τόσο
περήφανος για τα σχέδια του, είναι κάτι «ολοκληρωμένο, συνεκτικό και κοστολογημένο»!
Μπροστά στα μάτια μας η συνοχή της κοινωνίας διαλύεται, γινόμαστε άθροισμα ατόμων
κατά Θάτσερ και το αφήγημα παύει να είναι συμπεριληπτικό. Αυτό οδηγεί μεγάλες μάζες
στα άκρα, στη βία, στο έγκλημα και τότε έρχεται από πάνω ο ίδιος ο ένοχος να πουλήσει
προστασία με το αυταρχικό του κράτος. Προστασία δηλαδή από αυτό που ο ίδιος
προκάλεσε με την πολιτική του ...
Γ) Το τρίτο και πιο επίκαιρο είναι ο πολιτικός έλεγχος κι ευθύνη όπως αναδείχθηκε και στο
σήριαλ της πρόσφατης αποκαθήλωσης της διοικήτριας του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας
και ‘πολιτεύτριας’ της ΝΔ, κ. Βίκυς Νάκου μετά από ένα μακρύ ιστορικό καταγγελιών που
ξεκίνησαν ήδη από την από διετίας υπόθεση των παράνομων εμβολιασμών.
Αποτελούν αυτονόητη ευθύνη του κράτους οι τακτικοί και, κυρίως, οι αιφνιδιαστικοί
έλεγχοι αυτών των δομών. Έλεγχοι επιτόπιοι, αυτοψίες, έλεγχοι επί των οικονομικών κοκ.
Έλεγχοι του ποια είναι η καθημερινότητα και οι συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργούν οι
δομές, του αν ανταποκρίνονται πράγματι στη βασική αρχή που τις θέσπισε κι αν τα
χρήματα που δίνονται πιάνουν τόπο.
Και στην Μακεδονία είδαμε την ίδια ανεπάρκεια ελέγχου όπως και στην περίπτωση
της ΚΙΒΩΤΟΥ. Πάντα κάποια Αρχή σε ρόλο Επιμηθέα διατάσσει εκ των υστέρων την
επείγουσα «απόδοση δικαιοσύνης», και φυσικά πάντα το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο
κόκαλο. Πόσα τέτοια φανταστικά «χειρουργεία» έχουμε ακούσει και πόσες υποτροπές προς
το χειρότερο είδαμε! Έκτακτα δελτία, έκτακτες συνεδριάσεις, έκτακτα μέτρα για
προβλήματα που έχουν γίνει ωστόσο προ πολλού τακτικά.
Απολογήθηκαν όμως πουθενά (πολιτικά, δημοσιογραφικά, νομικά κοκ) για την
ανεπάρκεια τους οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, κεντρικοί και περιφερειακοί ή ακόμη
χειρότερα για την υποταγή τους σε κομματαρχικές ανάγκες; Στην υπόθεση της ΚΙΒΩΤΟΥ το
μόνο που δεν είδαμε ακόμη είναι ένα εορταστικό debate Μιχαηλίδου-Πατούλη για το ποιος
έφταιγε περισσότερο! Υπό το πρόσχημα της διάχυσης ευθυνών, υπάρχουν φαίνεται δύο
αντίρροπες λύσεις: είτε η ισοπέδωση του ‘έφταιγαν όλοι’ είτε η προσχηματική αθώωση του
αγνωστικισμού, οπότε δεν ευθύνεται κανείς. Σαν τα ΕΛΤΑ στην υπόθεση Πάτση όπου ακόμη
ψάχνουμε σε ποιανού την πολιτική ευθύνη υπαγόταν …
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ
Ιδιαιτέρως προκαλεί ο λόγος της υφυπουργού κ Δόμνας Μιχαηλίδου που επί τρία
χρόνια μας έλεγε σχεδόν καθημερινώς πως ξέρει τα παιδιά ένα- ένα, το τι τρώνε για
δεκατιανό και με τι χρώμα κουβέρτα σκεπάζονται, αλλά τώρα κάνει αποκαλύψεις από
κανάλι σε κανάλι ως ερασιτέχνης ρεπόρτερ με πολύ γλαφυρότητα και περισσή
ευαισθησία. Προφανώς με όσα προαναφέραμε ακόμη κι αν είναι ειλικρινής, τα προσόντα
αυτά δεν επαρκούν.
Ας φανταστεί κανείς να πρότασσε αυτή την «γραμμή», που μοιάζει τόσο πολύ με την
πρωθυπουργική στο θέμα των υποκλοπών, μια υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Αν έλεγε όλα αυτά τα
«δεν ήξερα, δεν μου το΄ πανε, πέφτω από τα σύννεφα…» το ελαφρύτερο που άκουγε θα
ήταν το « ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΑΛΙΕΣ …» Ευτυχώς κανείς δεν θα εκστομίσει κάτι τέτοιο για την κ
Μιχαηλίδου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου