Η απώλεια κάποιας ομορφιάς μετά την έλευση του καινούργιου…..

 

Όταν κάτι καινούργιο έρχεται να προστεθεί στην ζωή μας, κάτι άλλο ταυτόχρονα φεύγει!

Ίσως γιατί δεν χωράνε όλα μαζί, ίσως και γιατί δεν ταιριάζουν. Μόνο που αυτό που έρχεται είναι λουσμένο στο φως και μπαίνει θριαμβευτικά από την πόρτα, ενώ εκείνο που φεύγει, περιβάλλεται από σιωπή! Απομακρύνεται με την σκιά του και κανείς τότε δεν μετράει την απώλειά του.

Πόσες φορές προσθέσαμε στην ζωή μας μια καινούργια συνήθεια, τις πιο πολλές φορές για να κάνουμε πιο εύκολη την διαβίωσή μας, πιο ξεκούραστη, χωρίς να συνειδητοποιούμε, τουλάχιστον εκείνη την στιγμή, την απώλεια κάποιας ομορφιάς που συντελείται με την έλευση του καινούργιου. Η ευκολία και η ομορφιά δεν είναι πάντοτε συμβατά μεγέθη. Είναι που λογαριάζεται πάντα το νεοφερμένο, και το κέρδος που κουβαλάει στο σακούλι του. Την αλλαγή σε πρώτο επίπεδο, σε πρώτο πλάνο, χωρίς προοπτική και «βάθος πεδίου». Την λεωφόρο που κόβει δρόμο μέσα από το δάσος, κόβοντας τον χρόνο στην μέση, αλλά και τα πουλιά που τρομαγμένα μεταφέρουν αλλού την ομορφιά τους.

Είναι που διώχνουμε την κούρασή μας και την θεωρούμε παράταιρη, με την απόλαυση της θέας από μια βουνοκορφή. Και μετά απορούμε που χάθηκε η απόλαυση, όταν ξεγαλάσαμε τον ιδρώτα και τον χρόνο μας, με σύμμαχο το αυτοκίνητο. Και να μη μαθαίνουμε, ότι «ο ιδρώτας μας, είναι τα δάκρυα της ψυχής μας»!

Να μη λογίζεται κανείς για κείνα που χάνουμε. Εκείνα που δέσανε και θρέψανε αισθήσεις, συγκινήσεις και μνήμες. Που διακριτικά παίρνουμε το πανωφόρι τους και φεύγουν.  Τουλάχιστον να ξέραμε να τα ξεπροβοδίζαμε, όπως τα δικά μας πρόσωπα που ετοιμάζονται για το τελευταίο τους ταξίδι. Βέβαια κάποτε φθάνει η στιγμή για όλα τα πρόσωπα ή πράγματα που ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους, να είναι η τελευταία. Το τελευταίο άγγιγμα σώματος, ή βλέμματος. Η τελευταία μετάγγιση. Και τότε το μόνο που θα απέμενε ίσως, είναι να ψιθυρίσει ο καθένας μέσα του:

Πόσο θα ‘θελα να γνώριζα τούτες τις στιγμές,

να μην προσπεράσω βιαστικός, αλλά να σταθώ,

όπως  στεκόμαστε πάνω από ένα τάφο έχοντας

αφήσει μόλις στην ράχη του, λίγα λουλούδια

και λίγη σιωπή!

                                                  Κώστας Δανάς

                                                              ιατρός