Η παρέλαση στην Αριδαία

Με σύμμαχο τον πολύ καλό καιρό η Αριδαία γιόρτασε την επέτειο και της απελευθέρωσής της

. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν ιδιαίτερα μεγάλη Τη Τετάρτη 4 Νοεμβρίου , γιορτάστηκε η επέτειος της Απελευθέρωσης της Αριδαίας , ενώ την ίδια μέρα πανηγύριζε και ο Ιερός Ναός Αγίων Νικάνδρου και Ιωαννικίου.

Το απόγευμα της Τρίτης έγινε η υποδοχή του Ιερού Λειψάνου του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη .Ακολούθησε Εσπερινός και λιτάνευση της Ιεράς εικόνας των Αγίων Νικάνδρου και Ιωαννικίου, καθώς και του Ιερού Λειψάνου του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη με την συμμετοχή  των Μητροπολιτών Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά,Γρεβρνών κ. Δαβίδ και Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ.

Το πρωί της Τετάρτη τελέστηκε Όρθρος και Αρχιερατικό  Συλλείτουργο. Ακολούθησε Δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης, επιμνημόσυνη Δέηση κατάθεση στεφανιών  και ακολούθησε η παρέλαση. Σε αυτήν συμμετείχαν μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης  από την Αριδαία και αντιπροσωπευτικά τμήματα από όλη την επαρχία. Επίσης παρέλασαν και αντιπροσωπευτικά τμήματα πολιτιστικών Συλλόγων με παραδοσιακές στολές .

Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η υφυπουργός Οικονομικών-Βιομηχανίας και τουρισμού Θ. Τζάκρη. Την βουλή ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Καρασμάνης. Παρόντες ήταν ο Αντιπεριφερειάρχης Θ. Θεοδωρίδης , περιφερειακοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι στρατιωτικών αρχών και σωμάτων ασφαλείας. Ο οικοδεσπότης Δήμαρχος Δ. Μπίνος ,με Αντιδημάρχους και δημοτικούς συμβούλους. Μετά την παρέλαση  στήθηκε μικρό πανηγύρι στη κεντρική πλατεία Αριδαίας.

Το απόγευμα της Τετάρτης είχε προγραμματιστεί εκδήλωση στο Ξενιτήδειο σε συνεργασία του Δήμου Αλμωπίας με το 3ο Δημοτικό Σχολείο Αριδαίας με θέμα:

       Μακεδονία: Βαδίζοντας στον χρόνο

•   Αριδαία- Αρδέα- Σούμποσκο

•   Δημιουργία πρώτων οικισμών

•   Η καθημερινότητα χριστιανών και μουσουλμάνων

•   Το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής

•   Η Μακεδονία ξεκομμένη απ΄ τον κορμό του ελληνικού κράτους

•   Ο ένοπλος Μακεδονικός αγώνας

•   Ορθοδοξία και Ελληνισμός- στηρίγματα του ελληνικού Γένους

•   Ο αγώνας και οι θυσίες των Μακεδονομάχων

•   Βαλκανικοί πόλεμοι

•   Ο παπα- Νίκανδρος και η συμβολή του στην απελευθέρωση της πόλης.

ΟΜΙΛΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Σεβαστοί πατέρες,

Κ. Δήμαρχε

Εκπρόσωποι των πολιτικών, στρατιωτικών και κοινωνικών αρχών

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Καλά μας παιδιά

Αγαπητοί συμπολίτες

Όταν μου προτάθηκε να αναλάβω την εκφώνηση του πανηγυρικού λόγου για τη σημερινή επέτειο, προβληματίστηκα. Και ο λόγος; Πώς μπορείς να εκφωνήσεις έναν λόγο που να ικανοποιήσει τους πάντες, να μη γίνεις κουραστικός και το κυριότερο να μην αγνοήσεις τα παιδιά που σήμερα είναι εδώ μαζί μας, άλλα συνοδεύοντας τη σημαία και άλλα συνοδεύοντας τους δικούς τους. Ποια είναι η σημασία ενός πανηγυρικού λόγου; Για ποιον λόγο πρέπει να εκφωνείται κάθε χρόνο; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά σχετίζεται με δύο θέματα. Από τη μια με την ιστορική αφήγηση ως επιλεκτική διαδικασία, δηλαδή πρέπει να επιλέξεις τα σημαντικά γεγονότα και, επομένως, και τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν σ’ αυτά, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, και ,από την άλλη, με την έννοια του πανηγυρικού λόγου.

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο ζήτημα, το ζήτημα της επιλογής των ιστορικών γεγονότων. Σήμερα λοιπόν εορτάζουμε την Απελευθέρωση της Αριδαίας από την τουρκική κυριαρχία την 4η Νοεμβρίου του 1912 και την ένταξή της στον εθνικό κορμό μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου 28 Ιουλίου 1913. Οι πόλεμοι στις αρχές του 20ου αιώνα τους οποίους διαχωρίζει η επίσημη ιστορία ως διαφορετικούς, συχνά δεν είναι διαφορετικοί, αλλά πρόκειται για διαφορετικές φάσεις ενός πολέμου.  Έτσι, ο Μακεδονικός Αγώνας, που τερματίστηκε το 1908 συνδέεται στενά με τους Βαλκανικούς.  Ήταν το φυσικό προηγούμενο των Βαλκανικών πολέμων που ελευθέρωσαν τη Μακεδονία.  Ο μακεδονικός αγώνας ήταν στην ουσία μια διακοπή των εχθροπραξιών. Μετά τον τερματισμό του η Αλμωπία ήταν πραγματικά ένα καζάνι που έβραζε. Ο ιστορικός Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρει ότι είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τις

Με σύμμαχο τον πολύ καλό καιρό η Αριδαία γιόρτασε την επέτειο και της απελευθέρωσής της . Η συμμετοχή του κόσμου ήταν ιδιαίτερα μεγάλη Τη Τετάρτη 4 Νοεμβρίου , γιορτάστηκε η επέτειος της Απελευθέρωσης της Αριδαίας , ενώ την ίδια μέρα πανηγύριζε και ο Ιερός Ναός Αγίων Νικάνδρου και Ιωαννικίου.

Το απόγευμα της Τρίτης έγινε η υποδοχή του Ιερού Λειψάνου του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη .Ακολούθησε Εσπερινός και λιτάνευση της Ιεράς εικόνας των Αγίων Νικάνδρου και Ιωαννικίου, καθώς και του Ιερού Λειψάνου του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη με την συμμετοχή  των Μητροπολιτών Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά,Γρεβρνών κ. Δαβίδ και Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ.

Το πρωί της Τετάρτη τελέστηκε Όρθρος και Αρχιερατικό  Συλλείτουργο. Ακολούθησε Δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης, επιμνημόσυνη Δέηση κατάθεση στεφανιών  και ακολούθησε η παρέλαση. Σε αυτήν συμμετείχαν μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης  από την Αριδαία και αντιπροσωπευτικά τμήματα από όλη την επαρχία. Επίσης παρέλασαν και αντιπροσωπευτικά τμήματα πολιτιστικών Συλλόγων με παραδοσιακές στολές .

Την κυβέρνηση εκπροσώπησε η υφυπουργός Οικονομικών-Βιομηχανίας και τουρισμού Θ. Τζάκρη. Την βουλή ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιώργος Καρασμάνης. Παρόντες ήταν ο Αντιπεριφερειάρχης Θ. Θεοδωρίδης , περιφερειακοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι στρατιωτικών αρχών και σωμάτων ασφαλείας. Ο οικοδεσπότης Δήμαρχος Δ. Μπίνος ,με Αντιδημάρχους και δημοτικούς συμβούλους. Μετά την παρέλαση  στήθηκε μικρό πανηγύρι στη κεντρική πλατεία Αριδαίας.

Το απόγευμα της Τετάρτης είχε προγραμματιστεί εκδήλωση στο Ξενιτήδειο σε συνεργασία του Δήμου Αλμωπίας με το 3ο Δημοτικό Σχολείο Αριδαίας με θέμα:

       Μακεδονία: Βαδίζοντας στον χρόνο

•   Αριδαία- Αρδέα- Σούμποσκο

•   Δημιουργία πρώτων οικισμών

•   Η καθημερινότητα χριστιανών και μουσουλμάνων

•   Το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής

•   Η Μακεδονία ξεκομμένη απ΄ τον κορμό του ελληνικού κράτους

•   Ο ένοπλος Μακεδονικός αγώνας

•   Ορθοδοξία και Ελληνισμός- στηρίγματα του ελληνικού Γένους

•   Ο αγώνας και οι θυσίες των Μακεδονομάχων

•   Βαλκανικοί πόλεμοι

•   Ο παπα- Νίκανδρος και η συμβολή του στην απελευθέρωση της πόλης.

ΟΜΙΛΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Σεβαστοί πατέρες,

Κ. Δήμαρχε

Εκπρόσωποι των πολιτικών, στρατιωτικών και κοινωνικών αρχών

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Καλά μας παιδιά

Αγαπητοί συμπολίτες

Όταν μου προτάθηκε να αναλάβω την εκφώνηση του πανηγυρικού λόγου για τη σημερινή επέτειο, προβληματίστηκα. Και ο λόγος; Πώς μπορείς να εκφωνήσεις έναν λόγο που να ικανοποιήσει τους πάντες, να μη γίνεις κουραστικός και το κυριότερο να μην αγνοήσεις τα παιδιά που σήμερα είναι εδώ μαζί μας, άλλα συνοδεύοντας τη σημαία και άλλα συνοδεύοντας τους δικούς τους. Ποια είναι η σημασία ενός πανηγυρικού λόγου; Για ποιον λόγο πρέπει να εκφωνείται κάθε χρόνο; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά σχετίζεται με δύο θέματα. Από τη μια με την ιστορική αφήγηση ως επιλεκτική διαδικασία, δηλαδή πρέπει να επιλέξεις τα σημαντικά γεγονότα και, επομένως, και τα πρόσωπα που ενεπλάκησαν σ’ αυτά, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, και ,από την άλλη, με την έννοια του πανηγυρικού λόγου.

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο ζήτημα, το ζήτημα της επιλογής των ιστορικών γεγονότων. Σήμερα λοιπόν εορτάζουμε την Απελευθέρωση της Αριδαίας από την τουρκική κυριαρχία την 4η Νοεμβρίου του 1912 και την ένταξή της στον εθνικό κορμό μετά το τέλος των Βαλκανικών πολέμων με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου 28 Ιουλίου 1913. Οι πόλεμοι στις αρχές του 20ου αιώνα τους οποίους διαχωρίζει η επίσημη ιστορία ως διαφορετικούς, συχνά δεν είναι διαφορετικοί, αλλά πρόκειται για διαφορετικές φάσεις ενός πολέμου.  Έτσι, ο Μακεδονικός Αγώνας, που τερματίστηκε το 1908 συνδέεται στενά με τους Βαλκανικούς.  Ήταν το φυσικό προηγούμενο των Βαλκανικών πολέμων που ελευθέρωσαν τη Μακεδονία.  Ο μακεδονικός αγώνας ήταν στην ουσία μια διακοπή των εχθροπραξιών. Μετά τον τερματισμό του η Αλμωπία ήταν πραγματικά ένα καζάνι που έβραζε. Ο ιστορικός Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρει ότι είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Μακεδονία το 1912. Κατάφωρη παραβίαση των συνταγματικών αρχών εκ μέρους των Νεότουρκων, συνεχείς υπερβάσεις, αυθαιρεσίες και επεμβάσεις των τουρκικών αρχών,  στέρηση της προσωπικής ελευθερίας των χριστιανών κατοίκων και αλλεπάλληλες βιαιοπραγίες, κατάλυση της δημόσιας τάξης από τις εντεινόμενες ληστρικές επιδρομές ιδιαίτερα στις γεωγραφικές περιφέρειες της Κασσάνδρας, του Α. Όρους, της Κατερίνης, των Γιαννιτσών και της Καρατζόβας. Οι βουλγαρικοί  πληθυσμοί και οι μουσουλμανικοί της Μακεδονίας είχαν εξοπλιστεί. Ήδη από τα χρόνια του Μακεδονικού αγώνα το ενδιαφέρον τόσο των Εξαρχικών όσο και των Ελλήνων είχε στραφεί στο  Σούμποσκο, δηλαδή την Αριδαία, όπου έδρευε ο Έλληνας αρχιερατικός επίτροπος του μητροπολίτη Μογλενών, στον οποίο υπαγόταν εκκλησιαστικά η Καρατζόβα. Η Ελλάδα μπήκε στον Α βαλκανικό πόλεμο στις 5 Οκτωβρίου 1912 στο πλευρό της Σερβίας, της Βουλγαρίας και του Μαυροβουνίου κατά της Τουρκίας και η προσπάθεια επίλυσης του μακεδονικού ζητήματος άρχισε χωρίς να συμφωνηθεί ο τρόπος διανομής των κατακτήσεων. Επομένως, η τακτική ήταν ό,τι μπορούσε να κερδίσει ο καθένας με τον τακτικό του στρατό. Η ελληνική πλευρά προεξοφλώντας την έναρξη των επιχειρήσεων είχε φροντίσει να στείλει νωρίς στη Μακεδονία 250 Μακεδονομάχους. Ανάμεσά τους κυριαρχικό ρόλο διαδραμάτισαν οι παλαίμαχοι Κρητικοί αντάρτες που έσπευσαν πάλι να βοηθήσουν. Οι ελληνικές δυνάμεις κινηθηκαν στην κατεύθυνση Ελασσόνας-Κοζάνης και κατόρθωσαν να απωθήσουν τις τουρκικές δυνάμεις στη μάχη της Ελασσόνας στις 6 Οκτωβρίου και λίγο αργότερα στο Σαραντάπορο 9 Οκτωβρίου. Στις 13 Οκτωβρίου οι Έλληνες είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή της Κοζάνης. Μετά από μια δραματική σύγκρουση Βενιζέλου και Κωνσταντίνου για την πορεία του στρατού αποφασίστηκε η προέλαση του στρατού προς τη Θεσσαλονίκη. Καθ’ οδόν απελευθερώθηκε η Κατερίνη, η Βέροια και η Νάουσα. Οι Τούρκοι επέλεξαν τα Γιαννιτσά για να οργανωθούν και αυτό, γιατί εκεί ήταν ο τάφος του Γαζή  Εβρενός, του στρατηλάτη της οθωμανικής ιστορίας, και ήθελαν να προστατέψουν το τέμενος. Μετά από μια διήμερη μάχη κάτω από αντίξοες συνθήκες  στις 19 και 20 Οκτωβρίου 1912 ο ελληνικός στρατός νικά. Η μάχη των Γιαννιτσών έκρινε την τύχη της Θεσσαλονίκης, γιατί η νίκη του ελληνικού στρατού άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση της πόλης.  Στις 26 Οκτωβρίου λοιπόν απελευθερώνεται η Θεσσαλονίκη και το επιτελείο του στρατού εσπευσμένα αναχωρεί για την Ήπειρο για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Στο μεταξύ ένα τμήμα του στρατού είχε καταλάβει τη Σκύδρα και κινήθηκε προς την Έδεσσα, την οποία απελευθέρωσε στις 18 Οκτωβρίου. Η Αριδαία και όλη η περιοχή της Αλμωπίας διέτρεχε τον κίνδυνο να καταληφθούν από τους προελαύνοντες συμμάχους Σέρβους και Βουλγάρους. Και σ’ αυτό το σημείο ήταν καθοριστικής σημασίας οι ενέργειες του αρχιμανδρίτη Αναστάσιου Παπαϊωάννου από την Ανατολική Ρωμυλία, γνωστός ως παπα- Νίκανδρος, ο οποίος έδωσε σκληρή μάχη με τους κομιτατζήδες για τον έλεγχο της Αριδαίας. Ο παπα- Νίκανδρος  με τη δραστηριότητά του αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστική μορφή στην απελευθέρωση της Αριδαίας και της Αλμωπίας από τον τουρκικό ζυγό και θεωρείται δίκαια στη συνείδηση του κόσμου ως απελευθερωτής της Καρατζόβας.  Μαζί με τον γιατρό Αργύριο Κιτάνο από τη Φιλιππούπολη οργάνωσαν αντάρτικα ελληνικά σώματα με τα οποία πολεμούσαν τα βουλγαρικά.  Οι Τούρκοι, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο Ελληνικός Στρατός προελαύνει νικηφόρος από τον Νότο προς Βορά, έγιναν απειλητικότεροι για τους πληθυσμούς . Το ίδιο και οι βουλγαρικές ομάδες.

Στις 20 Οκτωβρίου και ενώ είχε απελευθερωθεί η Έδεσσα ο παπα Νίκανδρος μαζί με παλικάρια από τα χωριά της περιοχής πήγαν στον Φρούραρχο στην Έδεσσα , ο οποίος αδιαφόρησε στις εκκλήσεις του για βοήθεια. Ο Μητροπολίτης Κωνστάντιος  ήταν αυτός που εξόπλισε τον παπά Νίκανδρο. Έτσι, ο παπά Νίκανδρος στις 29 Οκτωβρίου μαζί με τα παλικάρια του μπαίνει στην Αριδαία και την απελευθερώνει υψώνοντας την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο. Επειδή όμως φοβόταν την ανακατάληψη της πόλης ζήτησε τη βοήθεια από τον λοχαγό Εξαδάκτυλο. Ένα τάγμα υπό τον ταγματάρχη Ιωάννη Σταματόπουλο μπήκε στην Αριδαία την 4η Νοεμβρίου 1912 και παρέλαβε την Καρατζόβα από τον παπά Νίκανδρο  και τους αντάρτες του.

Δυστυχώς, οι αγώνες συνεχίστηκαν και αργότερα, γιατί η Ελλάδα μπήκε στον Α παγκόσμιο πόλεμο. Το πρώτο μισό του 20ου αιώνα ήταν πολύ δύσκολο για την ανθρωπότητα.

Αυτό είναι ένα σύντομο χρονολόγιο μιας εποχής δύσκολης και πυκνής από μεγάλα και μικρά γεγονότα , που συνέβαλαν στην απελευθέρωση της περιοχής της Αλμωπίας από την τουρκική κυριαρχία. Ο παπά Νίκανδρος ήταν πραγματικά μια ηγετική φυσιογνωμία που κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Όμως μόνος του δεν θα μπορούσε αν δεν είχε κοντά του όλα εκείνα τα παλικάρια αντάρτες και τη συμπαράσταση των κατοίκων. Θα ήταν ριψοκίνδυνο να αναφέρω ονόματα, γιατί μπορεί να  παραλείψω κάποιον. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να επισημάνουμε, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι σε τέτοιες δύσκολες περιόδους της ιστορίας μας συμμετέχουν όλοι με τον τρόπο τους. Δυστυχώς η επίσημη Ιστορία μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες παρέβλεπε τη συμμετοχή των καθημερινών ανθρώπων στην Ιστορία και τους καταδίκαζε στη σιωπή. Η Ιστορία ήταν μια κατασκευή των μεγάλων πολιτικών και στρατηγών. Και όμως πίσω από όλα αυτά υπήρχαν θυσίες, αγώνες ανθρώπων καθημερινών, ανδρών, γυναικών και παιδιών που δυστυχώς η Ιστορία δεν τους κατέγραφε.

Η σημερινή μέρα είναι μέρα μνήμης λοιπόν για τους πρωταγωνιστές και τους δευτεραγωνιστές αυτής της μεγαλειώδους πράξης, αλλά και μέρα αναστοχασμού.

Και εδώ περνάμε στο δεύτερο ερώτημα που θέσαμε αρχικά. Γιατί ένας πανηγυρικός λόγος; Τι εξυπηρετεί ένας πανηγυρικός λόγος; Επιτρέψτε μου να απευθυνθώ κυρίως στα παιδιά, γιατί εμείς οι μεγάλοι έχουμε επιλέξει έναν τρόπο ζωής, έχουμε χαράξει μια πορεία ζωής. Τα παιδιά όμως διανύουν μια περίοδο της ζωής τους κατά την οποία θα πρέπει να σκεφθούν όχι μόνο την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά κυρίως την επιλογή των αξιών που θα καθορίσουν τη μετέπειτα ζωή τους. Η ετυμολογία της λέξης πανηγυρικός μας παραπέμπει στην αρχαία λέξη πανήγυρις που σημαίνει γενική συγκέντρωση. Ο πανηγυρικός λόγος ήταν ένα είδος ρητορικού λόγου που εκφωνούνταν από την αρχαιότητα ακόμη σε διάφορες εορτές και συγκεντρώσεις. Γιατί επιβιώνει όμως ένα τέτοιο είδος λόγου; Πρόκειται για μια άτυπη πρακτική και τελετουργία με την οποία διαμορφώνεται η συλλογική μνήμη και η ιστορική συνείδηση των ανθρώπων. Είναι μια δημόσια ιστορία που διαμορφώνει την ιστορική κουλτούρα των πολιτών και  έμμεσα τις ταυτότητες τους. Αυτή η ιστορική συνείδηση μπορεί να οριστεί ως η σύνθετη σχέση ερμηνειών για το παρελθόν, προσλήψεων του παρόντος και προσδοκιών για το μέλλον.  Πρόκειται για έναν διάλογο με το άλλο, το άλλοτε και το αλλού όπως λέμε στην Ιστορία. Μολονότι η διδασκαλία της ιστορίας είναι η πιο επίσημη από όλες τις μορφές διαχείρισης του παρελθόντος, ωστόσο με αυτές τις τελετουργίες αναπαριστάται το παρελθόν και προσφέρεται ενδεχομένως και μια άλλη εκδοχή. Στόχος μιας πολιτείας είναι η διαμόρφωση ενημερωμένων, υπεύθυνων και ενεργών πολιτών. Βασική προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι να γνωρίζεις το παρελθόν σου, να αντιλαμβάνεσαι το παρόν ως εξέλιξη του παρελθόντος και να νοηματοδοτείς το μέλλον. Χωρίς ιστορική συνείδηση το άτομο γίνεται τρωτό στην πολιτική χειραγώγηση αλλά και σε άλλες μορφές άσκησης συμβολικής βίας. Η ιστορική παιδεία μας επιτρέπει να προσανατολιζόμαστε μέσα στο χρόνο, να συνδέουμε το παρελθόν με το παρόν και μέσω αυτού με το μέλλον. Όπως είπε και ο μεγάλος ποιητής ο Σεφέρης, σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σα να σβήνεις και ένα κομμάτι από το μέλλον.

 Σήμερα λοιπόν είναι μέρα σεβασμού και αναστοχασμού  για όλους μας. Αποτίνουμε φόρο τιμής σε όλους αυτούς που σκέφτηκαν και έδρασαν γρήγορα χωρίς να λιποψυχήσουν ούτε μια στιγμή. Ο καθένας από μας θυμάται τους προγόνους του που πήραν μέρος σ’ αυτόν τον αγώνα.  Και ας σκεφθούμε. Ποια θα ήταν η τύχη μας σήμερα, αν κάποιοι τότε δεν αψηφούσαν τον κίνδυνο και δεν έβαζαν πάνω απ’ όλα την αξία της ελευθερίας; Σήμερα, οι συνθήκες ζωής μας είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες της εποχής του 1912. Ωστόσο, βιώνουμε μια κατάσταση πρωτοφανούς κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής, που διαμορφώνει συνθήκες ανασφάλειας και άγχους για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία μόχθησαν οι πρόγονοί μας καταπατούνται. Χρειάζεται λοιπόν επαγρύπνιση, ομοψυχία , υπευθυνότητα και ανάληψη δράσης σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο έτσι, όπως λειτούργησαν και οι αγωνιστές της απελευθέρωσης της Αλμωπίας, και  ανάπτυξη ηθικών και διανοητικών αρετών, σύμφωνα με την Αριστοτελική φιλοσοφία. Κυρίως όμως απαιτείται να ακολουθήσουμε τις βασικές αρχές της χριστιανικής ζωής, όπως είναι ο σεβασμός και η αγάπη για τον συνάνθρωπο ανεξάρτητα από φύλο, καταγωγή και εθνικότητα.  Και από τους βωμούς του παρελθόντος ας πάρουμε μόνο τη φωτιά και όχι τις στάχτες, για να θυμηθούμε τον Γάλλο πολιτικό και φιλειρηνιστή Jean Jeaures.

Χρόνια Πολλά σε όλους

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ